HELL IN THE CLUB - Devil on My Shoulder

            Οκ, όλοι έχουμε πάρει χαμπάρι ένα μικρό χαμό που γίνεται με κυκλοφορίες glam/sleaze metal ή παρωδίες αυτών. Από πιτσιρικάδες που ξεκινάνε τα πρώτα τους βήματα στον σκληρό ήχο μέχρι μέλη από μπάντες που παίζανε άλλα είδη (metal;) μουσικής. Οι Ιταλοί Hell In The Club μας γνωρίστηκαν το 2011 με το ντεμπούτο τους ’’Let The Games Begin’’ και πλέον έφτασε η ώρα για την συνέχεια, το ’’Devil on My Shoulder’’. Με μέλη των Elvenking, Death SS και Secret Sphere μάλλον θα τους αναζητήσουν αρκετοί και η Ιταλική Scarlet Records χαρακτηρίζεται για την διαφήμιση της, άρα μάλλον η αναγνώριση τους είναι απλά θέμα χρόνου.
\r\n                Μοντέρνος ήχος που συνδιάζει το hard/glam των 80ς με την δυναμική παραγωγή ενός σημερινού heavy metal συγκροτήματος. Ο "Picco" μας προμηθεύει με κ(α)ιθαριστικά ριφς όσο το δίδυμο του ρυθμικού σχεδίου καταστρώνει τα χορευτικά στα οποία θα μας υποβάλλουν. Όσοι έχετε ακούσει Elvenking ξέρετε περίπου τις φωνητικές δυνατότητες του "Dave" απλώς εδώ ακούγονται πιο χαρούμενες, πιο ευδιάθετες, πιο π(ού ή ει)στικές. Θα σου ρθεί στο μυαλό ακόμα και rock ’n’ roll  σε τραγούδια όπως το ’’Beware of the Candyman’’ με το τρόπο που παίζεται το πιάνο και τις χορετικές κιθαριστικές ακολουθίες. Ξεκάθαρη αγάπη και επιρροή στους Motley Crue θα λεγα εγώ. Υπάρχουν βέβαι αρμονικά και πιο ήρεμα τραγούδια που περιβάλλονται από σιροπιαστούς σκοπούς όπως και τραγούδια που τους έχει πιάσει μια υστερία και επιταχύνουν τα μάλλα. Για όλους έχει ο μπαξ....η Κόλαση In The Club. Πάντως σίγουρα δεν θα γίνουν οι νέοι Μεσσίες του είδους. Τα τραγούδια τους είναι ευχάριστα, επιτηδευμένα πιασάρικα και εντελώς εμπορικά. Με τα σολος, ρεφραιν, γεφυρες,χορωδιακά, κουπλέ κτλ  όπως έχουμε συνηθίσει εδώ και 30 χρόνια χωρίς καμμιά έκπληξη και προσπάθεια να ρισκάρουν. Δεν προκαλούν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους οπαδούς, απλά σερβίρουν ένα ξαναζεσταμένο αλλά συνάμα αγαπημένο φαγητό για (σε) πολλούς. Μυρίζομαι μια τάση που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όλοι και με ενοχλεί αρκετά. Οκ, ας αφήσω λίγο την γκρίνια, δεν παίζουν για να διδάξουν αλλά για να αμαρτήσουν με το τρίπτυχο του rock ’n’ roll. Δεν υπάρχει καμμιά περίπτωση να μην ακολουθήσετε και σεις. Θα ερωτευτείτε, θα νοσταλγήσετε, θα πονέσετε, θα χορέψετε, θα νιώσετε... άνθρωποι και αυτός τελικά είναι ο σκοπός της μουσικής, να αισθανόμαστε.
\r\n            Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι στο θέμα των παραγωγών στην Ιταλία, η αυτού εξοχότης Simone Mularoni (DGM-ανυπομονώ να δω που θα φτάσει αυτή η μπαντάρα) τα πήγε για ακόμα μια φορά εκπληκτικά. Εξώφυλλο ταιριαστό (Justin Osbourne ) με το όνομα της μπάντας αλλά αποπροσανατολιστικό για τον ήχο τους, αν και δεν νομίζω ότι πλέον υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν σε δισκάδικα στην τύχη με βάση τα εξώφυλλα. Δεν ξέρω αν η αναγραφόμενη βαθμολογία είναι πολύ επιεικής ή πολύ αυστηρή.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n