TESTAMENT : ALEX SKOLNICK ΔΙΝΕΙ 5 ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΙΘΑΡΙΣΤΕΣ
Στις 11 Νοεμβρίου ο κιθαρίστας των Testament Alex Skolnick θα κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ με τον τίτλο Planetary Coalition, που περιγράφει ως “μουσική του κόσμου και πολιτιστικό project,” με 14 συνθέσεις στις οποίες συμμετέχουν 24 καλλιτέχνες από τις 5 διαφορετικές ηπείρους.
\r\n\r\n
Ενώ ολοκληρώνει τις ηχογραφήσεις ο Skolnick, διακεκριμένος αρθρογράφος για αρκετές κιθαριστικές εκδόσεις τον τελευταίο χρόνο που πέρσι κυκλοφόρησε το memoir με τον τίτλο Geek To Guitar Hero, παίρνοντας καλές κριτικές μοιράζεται τις πέντε κορυφαίες συμβουλές του για κιθαρίστες.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
- \r\n
- Έλεγξε το Vibrato σου!
\r\n
\r\n\r\n
“Υπάρχει μια σκηνή στο film A Bronx Tale στην οποία ο Robert De Niro δίνει πατρική συμβουλή στον έφηβο γιό του ότι ‘Κάποιες φορές το μικρό κεφάλι λέει στο μεγάλο τι να κάνει.’ Αυτό είναι αλήθεια και στο vibrato.
\r\n\r\n
\r\n“Πολύ συχνά το vibrato μοιάζει να έχει τον έλεγχο του κιθαρίστα και όχι το ανάποδο. Σκέψου γιατί υπάρχει το vibrato: για να δώσει έμφαση, να «στολίσει» και να δώσει χαρακτήρα σε μια νότα. Εάν επιτίθεσαι με βία σε μια νότα στην κιθάρα πριν καν την αγγίξεις γίνεσαι σαν τον τραγουδιστή που κουνάει το λαιμό του καθώς βγαίνει μια νότα καθώς την τραγουδάει. Αυτό δεν δουλεύει στην κιθάρα όπως δεν δουλεύει και σε ένα τραγουδιστή που προσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο εκτός αν είναι ο Jello Biafra των Dead Kennedys.
\r\n\r\n
“Παρόλο που το vibrato ακούγεται πολύ καλό σε licks, δεν πρέπει να υπάρχει όταν κάνεις εξάσκηση σε κλίμακες ή άλλες στοιχειώδεις ασκήσεις. Εάν το vibrato ακούγεται υπερβολικό και ανεξέλεγκτο, τότε ίσως είναι καιρός να μην το χρησιμοποιείς για λίγο. Όταν επιστρέψεις μπορείς να το κάνεις αργά. Αλλά μην το αφήνεις να σε ελέγχει, εσύ το ελέγχεις.
\r\n\r\n
“Στο Vibrato εξασκείσαι καλύτερα μαθαίνοντας licks που το χρησιμοποιούν καλά. Ακούστε κιθαρίστες των οποίων το vibrato σας αρέσει και προσπαθήστε να τους φτάσετε. Ένας προσωπικός μου αγαπημένος είναι ο Jeff Beck, του οποίου η εκδοχή του ‘Cause We’ve Ended As Lovers [Blow By Blow] έχει μια μελωδία που είναι σχετικά απλή για να τη μάθεις αλλά με ένα βαρύ vibrato είναι ένα εξαιρετικό σχέδιο του πως πρέπει να γίνεται. ”
\r\n\r\n
- \r\n
- Η μουσική προηγείται – ο ήχος και η θεωρία
\r\n
\r\n\r\n
“Στη διάρκεια της πρώτης περιόδου που έπαιζα κιθάρα ήμουν σίγουρος ότι η μουσική θεωρία θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιον με την ευφυΐα ενός αστροφυσικού (ο Brian May βέβαια θα είχε και τους δύο τομείς καλυμμένους). Στο πεντάγραμμο όλες αυτές οι τριάδες, μεσοδιαστήματα, συγχορδίες, ρυθμική υποδιαίρεση και άλλες έννοιες μου φαίνονταν υπερβολικές. Αλλά με τον καιρό όλα ξεκίνησαν να έχουν νόημα όλες αυτές οι θεωρητικές αποτυπώσεις που ήταν συνδεδεμένες με μουσικούς ήχους.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
“Δεν χρειάζονται όλοι να μάθουν μουσική θεωρία– Υπάρχουν κάποιοι υπέροχοι μουσικοί που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την Mixolydian Mode από ένα μπολ μαγειρικής. Αλλά για πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, μια σταθερή βάση σε προχωρημένη θεωρία έχει αποδειχθεί ανεκτίμητη με μια συνθετική, αυτοσχεδιαστική και επαγγελματική οπτική.
\r\n\r\n
“Όποιο και αν είναι το μονοπάτι που θα διαλέξεις βοηθά να έχεις κατά νου κάτι που άκουσα κάποτε σε ένα workshop από ένα διακεκριμένο jazz πιανίστα/εκπαιδευτή στην περιοχή του San Francisco Bay ονόματι Mark Levine: Η μουσική προηγείται. Η μουσική θεωρία υπάρχει προκειμένου να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τη μουσική. Επιπλέον, η θεωρία δεν είναι ακριβείς στο 100% εάν ήταν θα λεγόταν μουσική αλήθεια.’
\r\n\r\n
“Ακριβώς όπως δεν σκεφτόμαστε τους γραμματικούς κανόνες όπως επίθετο, ενεστώτας και άρθρο κατά τη διάρκεια μια συζήτησης, οι μουσικοί δεν σκέφτονται τους θεωρητικούς κανόνες όπως 1η Αντιστροφή Τριάδας, Μελοδική ύφεση, ενώ παίζουν. Ακόμη και υπερεξελιγμένοι κιθαρίστες όπως ο John Scofield και Kurt Rosenwinkle δεν αποτελούν εξαίρεση. Σίγουρα έχουν ξοδέψει άπειρες ώρες απορροφώντας σοφιστικές concept, αλλά το έχουν εσωτερικεύσει τόσο που απλά αναβλύζει στο παίξιμό τους αβίαστα όπως η ομιλούσα γλώσσα. Παίζουν απ την καρδιά τους ακριβώς όπως οι blues κιθαρίστες όπως οι Warren Haynes και Joe Bonamassa. Οι καλύτεροι των παιχτών όλων των ειδών κρατούν την δραστηριότητα του αριστερού ημισφαίριου του εγκεφάλου τους για το στούντιο που κάνουν πρακτική.”
\r\n\r\n
- \r\n
- ΠΑΙΧΤΕΣ > ΠΑΡΛΑΠΙΠΕΣ
\r\n
\r\n\r\n
“Το συνάφι των κιθαριστών τείνουν να κατακλύζονται από πορωμένους παρλαπίπες – τύποι που παρουσιάζονται ως ειδήμονες με ιδιαίτερα ανελαστικές απόψεις ως προς το ποιος παίζει καλύτερα από ποιον, ποιος είναι καλός, ποιος είναι χάλια, ποια εφέ είναι καλύτερα, ποιοί είναι κουλοί, το ντέμο που δουλεύουν αυτό τον καιρό, πως θα κατακτήσουν τη σκηνή κλπ….
\r\n\r\n
“Ο Παρλαπίπας κάνει την κιθάρα και τον εαυτό του το επίκεντρο της κάθε συζήτησης και όταν η συζήτηση πηγαίνει σε άλλο θέμα, την ξαναγυρίζει σε αυτό, συνήθως ως αποτέλεσμα της ανασφάλειάς του. Η ταπεινότητα είναι άγνωστη λέξη και είναι εξουθενωτικό να είσαι κοντά σε αυτό τον τύπο.
\r\n\r\n
“Στην άλλη μεριά είναι ο πράττων, αυτός που δεν απαιτεί την προσοχή όλων επάνω του, και επισταμένα και με συνέπεια δουλεύει πάνω σε ένα project χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να το ανακοινώσει σε όποιον αναπνέει, δεν έχει την τάση να μειώνει τους άλλους μουσικούς και είναι επιπλέον ικανός να δείξει την εκτίμηση και την υποστήριξή του. Είναι αυτός που διατηρεί μια υγειή σχέση με την κιθάρα σε αντίθεση με την ψύχωση και παίζει για την αγνή ικανοποίηση που του προσφέρει η μουσική και όχι για να αποδείξουν ότι επειδή έχουν κάτι να αποδείξουν ή προσπαθούν να αναπληρώσουν κάποιο δικό τους ψυχολογικό κόμπλεξ ή ανασφάλεια.
\r\n\r\n
“Το ακόλουθο απόφθεγμα μου έγινε η πιο δημοφιλής μου ατάκα στο Facebook: ‘Ο κόσμος μπορεί να είναι γεμάτος από μεγάλους παρλαπίπες αλλά είναι οι πράττοντες που είναι οι πραγματικοί. Οι πράττοντες είναι συνήθως ταπεινοί, ήσυχοι και εύκολοι να τους υποτιμήσεις.’
\r\n\r\n
“Εν τω μεταξύ οι παρλαπίπες είναι καλύτερα όταν τους σερβίρουμε την ατάκα του Frank Zappa: ‘Βούλωστο και παίξε την κιθάρα σου.’”
\r\n\r\n
- \r\n
- Συγκεντρώσου σε ότι σε εμπνέει όχι σε ότι είναι στη μόδα
\r\n
\r\n\r\n
“Έπαθα πλάκα την πρώτη φορά που άκουσα του Eddie Van Halen το Eruption. Ήμουν μόλις 12 ή 13, και παρόλο που έπαιζα ήδη για δύο χρόνια η κιθάρα δεν ήταν ποτέ στο κέντρο της προσοχής μου. Φυσικά όλα αυτά άλλαξαν σε μια στιγμή, μια εμπειρία που έχουν ζήσει πολλοί κιθαρίστες.
\r\n\r\n
“Για πολλούς από εμάς η ακρόαση της πρώιμης περιόδου του Van Halen ήταν η αρχή μιας ομηρικής οδύσσειας σε αναζήτηση της δικής μας μουσικής φωνής. Ήταν αυτό που θα λέγαμε ένα κάλεσμα στα όπλα.
\r\n\r\n
“Αυτά τα όνειρα, της δημιουργίας προσωπικών μουσικών εκφράσεων γεννήθηκαν απλά και μόνο από την ακρόαση της μουσικής του Eddie όχι από το την διασημότητα του ή το γεγονός ότι ήταν δημοφιλής. Δεν είχα καν αγοράσει περιοδικό για την κιθάρα ακόμη.
\r\n\r\n
“Αργότερα, ως φιλόδοξος μουσικός πωρωμένος διάβαζα τι παίζει στη σκηνή σε όλα τα περιοδικά, αγόραζα άλμπουμς ανάλογα με την δημοτικότητά τους και άκουγα όποιον υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ακούω. Αλλά περιέργως, η πλειονότητα της μουσικής που αγόρασα με αυτό τον τρόπο ποτέ δεν με επηρέασε – μεγάλο μέρος της δεν το έχω ξανακούσει εδώ και χρόνια. Αντίθετα, οι κιθαρίστες και άλλοι μουσικοί που με άφησαν νοκ άουτ απλά από την ακρόασή τους – κάποιοι αναγνωρισμένοι και κάποιοι παντελώς άγνωστοι – είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή σε εμένα και τους οποίους ακούω ακόμη σήμερα. Συμπεριλαμβανομένου του Van Halen, ένα σπάνιο παράδειγμα κάποιου που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και είναι δικαίως ένας από τους πιο δημοφιλής κιθαρίστες.
\r\n\r\n
Παρόλο που ποτέ δεν βλάπτει να μένεις ενήμερος για το τι συμβαίνει στις ειδήσεις, ο καθένας μας πρέπει πάντα να ψάχνει τη μουσική που τον κάνει να θέλει να παίξει μόνο από τον ήχο που ακούει παρά από την δημοτικότητα και την μόδα που τον περιβάλει.”
\r\n\r\n
- \r\n
- Η μεγάλη ένταση συνοδεύεται από μεγάλη ευθύνη
\r\n
\r\n\r\n
“Το παρακάτω δεν είναι ένα πρωτότυπο σενάριο: Μια σκηνή είναι αθόρυβη πριν το pre-show soundcheck, με την εξαίρεση του τσεκαρίσματος της τελευταίας στιγμής από μέλη του crew που λένε ‘Check, one, two… ‘ Ξαφνικά ένα μικρό πρόβλημα γίνεται αντιληπτό, πιθανόν μια έξοδος των drums δεν λειτουργεί ή ένα μουγκό stage monitor. Καθώς το crew απορροφάται αιτιολογημένα στην επίλυση του προβλήματος βγαίνει στη σκηνή ο κιθαρίστας ανυποψίαστος ως προς το τι συμβαίνει.
\r\n\r\n
“Σαν πεντάχρονο που αρπάζει το παιχνίδι του, παίρνει την κιθάρα του από τη θέση της προσεγγίζει τον εξοπλισμό του, βάζει το καλώδιο, βάζει τους ενισχυτές στο standby και αρχίζει να παίζει σε μια ένταση που θα έκανε τον Hendrix στο Monterey Pop το ’67 να ακούγεται σα νανούρισμα. Το crew, που τώρα αναγκάζεται να φωνάζει προκειμένου να μιλήσουν, τώρα δεν μπορεί να δουλέψει. Μόνο με κινήσεις που θυμίζουν τροχονόμο σε αεροδρόμιο μπορούν να κάνουν αυτό τον @#$%^&* να χαμηλώσει την έντασή του.
\r\n\r\n
“Αυτά συμβαίνουν συνέχεια όχι μόνο στο stage αλλά και σε προβάδικα, ωδεία κλπ. Κάποιος μπαίνει μέσα και βάζει την ένταση στο θεό λες και είναι αφεντικά, αδιαφορώντας για το αν ενοχλούν τους συνεργάτες τους ή τους υπόλοιπους παρόντες. Συμβαίνει και σε συναυλίες, στη μέση του σόου ο κιθαρίστας πάει στον ενισχυτή του και ανεβάζει την ένταση πετώντας στα σκουπίδια την front of house mix και ισοπεδώνοντας τους πάντες πάνω στη σκηνή.
\r\n\r\n
“Απλά και μόνο επειδή ο κιθαρίστας έχει ενισχυτή και την ικανότητα να ανεβάζει την ένταση δεν σημαίνει ότι πρέπει να την καταχράται. Χρησιμοποιήστε την ένταση σοφά και μόνο όταν είναι απαραίτητο, παραμένοντας πάντα ευσεβής στους γύρω σας. Στον επαγγελματικό μουσικό κύκλο αυτή η συνειδητοποίηση και ευγένεια είναι πολύ σημαντική και είναι εξίσου σημαντική με την παιχτική ικανότητά του, αν όχι και περισσότερο.”
\r\n