Threshold - LEGENDS OF THE SHIRES

Με πορεία 25 περίπου ετών και με δέκα άλμπουμ στη δισκογραφία τους είναι φυσιολογικό ο περισσότερος κόσμος να γνωρίζει τι εστί Threshold και λίγο πολύ να ξέρει τι να αναμένει στο ενδεκατό τους πόνημα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση "λίρα εκατό" που αποτυπώνει εύσχημα στην καθ'ομιλουμένη την πολύ υψηλή αξία σχημάτων σαν των Threshold (pun intended που λένε και στην χώρα καταγωγής τους).

Στην ενδέκατη λοιπόν κυκλοφορία τους οι Threshold βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη. Αφ' ενός δοκιμάζονται, εκούσια αυτή τη φορά με την αλλαγή του Damian Wilson από τον Glynn Morgan, πράγμα που έχει έναν βαθμό δυσκολίας από μόνο του, αφ΄ετέρου ηχογραφούν ένα διπλό άλμπουμ. Θα πει κάποιος οτι αυτό δεν είναι ασύνηθες στον χώρο του progressive metal και θα συμφωνήσω. Όμως κάθε διπλό άλμπουμ δεν είναι κατ' ανάγκη καλό, αλλά αντίθετα πυκνώνει την πολυπλοκότητα της ακρόασης, βαραίνει τη δυναμική ενός έργου και αυξάνει την ευθύνη για καλές και ενδιαφέρουσες συνθέσεις. 

Το "The Legends of the Shires" είναι μια ισορροπημένη και καλά μελετημένη δουλειά από τους Άγγλους. Σε αυτό συνηγορεί η προσέγγιση που έχουν στις συνθέσεις τους, οι οποίες δεν είναι δαιδαλώδεις και χαοτικές. Αυτό είναι γνώριμο χαρακτηριστικό των Threshold, αλλά έχω την εντύπωση ότι εδώ πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και δημιουργούν ακόμη πιο προσβάσιμες συνθέσεις. Ακόμη και στα μεγάλα τραγούδια τους, όπως για παράδειγμα στα "The Man Who Saw Through Time" και στο "Lost in Translation", οι Threshold έχουν έναν αφηγηματικό χαρακτήρα πολύ ξεκάθαρο και δεν αναλώνονται σε ατέρμονα και ατελέσφορα διαστήματα επιδείξεων ικανοτήτων. Η απώλεια αυτής της πολυπλοκότητας αντικαθίσταται από την πολύ γνωστή βρεττανική μελωδικότητα, που έχει βαθιές ρίζες στους Yes, στους Pink Floyd και στους Marillion, αρκούντως επιμεταλλωμένη βεβαίως. 

Στο "The Legends of the Shires" υπάρχει η συνήθης ορμητικότητα και ευθύτητα, η οποία εκφράζεται μέσω πολύ δυνατών συνθέσεων, όπως τα "Trust the Process" και "Snowblind", αλλά ταυτόχρονα καταγράφονται και πιο ήπιες και μεστές συνθέσεις, όπως τα "Subliminal Freeways" και "Stars and Satellites". Είναι εντυπωσιακό λοιπόν ότι το "The Legends of the Shires" δεν προδίδει είτε τις γενικότερες προσδοκίες, είτε την καθημερινή ακρόαση. Ο Morgan δείχνει ότι η απουσία του 23 χρόνια από τη θέση του τραγουδιστή (από το εμβληματικό “Psychodelicatessen”) δεν επηρέασε κανέναν, ούτε αυτόν, ούτε την μπάντα, και έχει δέσει απόλυτα με τον νεότερο ήχο των Threshold. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ χωριστά στους υπολοιπους και να περιττολογήσω. Είναι ένα τόσο συμπαγές σύνολο και, αν μη τι άλλο, έχουν επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια μια εξαίρετη σταθερότητα, σε πάρα πολλά επίπεδα, τόσο συνθετικά, όσο και τεχνικά. Δεν θυμάμαι στα τελευταία άλμπουμ, για παράδειγμα από την περίοδο MacDermott και ύστερα, να υπάρχει παραγωγή που να είναι χαμηλού επιπέδου. Η ευστροφία τους αποδεικνύεται και στη διάταξη των τραγουδιών που ευνοεί την άνετη και ευχάριστη ακρόαση. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δε νομίζω ότι θα πατήσει κάποιος skip σε κάποιο τραγούδι.

Για να κλείσω, το "The Legends of the Shires" είναι ένα ακόμη άριστο έργο των Threshold. Θα ικανοποιήσει απόλυτα τους πιστούς οπαδούς και ενδεχομένως να προσελκύσει και νέους. Αυτό που επαληθεύουν οι Threshold -για μια ακόμη φορά- είναι ότι στο σημερινό metal υπάρχουν αταλάντευτες αξίες που υπηρετούν την ποιοτική έκφραση της αγαπημένης μας μουσικής.

Γιάννης Τσάκωνας

Θυμίζουμε ότι οι Threshold έρχονται στην Αθήνα στις 12 Νοεμβρίου για ζωντανή εμφάνιση