Jag Panzer - The Deviant Chord

   Είχαμε κάμποσα χρόνια να ακούσουμε δισκογραφικά νέα τους, αλλά φέτος επανέρχονται με ηχηρό τρόπο.Αρκετές φορές σκέφτηκα, μωρε λες να μην είναι καλά ενημερωμένα τα ιντερνετικά sites, και να μας παραπλανούν λέγοντας πως είναι ενεργοί?.Ευτυχώς όχι.
   Μαζί με το φετινό φτάνουν αισίως διψήφιο αριθμό δίσκων, συγκεκριμένα δέκα. Υπάρχουν πολλά σημεία απο τα οποία θα μπορούσα να ξεκινήσω τον σχολιασμό μου, παρόλα αυτά νομίζω οτι ο γερόλυκος Harry Conklin αξίζει να είναι ο πρώτος και καλύτερος. Δεν ξέρω τι κάνει αυτός ο τύπος, και η φωνή του παραμένει σε εκπληκτικά καλή κατάσταση. Το Born Of The Flame που δίνει το πράσινο φως, διακρίνεται απο το καλορυθμισμένο drumming του Rikard Stjernquist. Άπειρες διπλομποτιές απο τον ίδιο στο Far Beyond All Fear. Ο μπασίστας John Tetley συμπληρώνει υπέροχα τον προηγούμενο με την ταχυδακτυλουργία του. Έχουμε κάποιες βασικές αλλαγές στο παρόν album, με τον Joey Tafolla να διαδέχεται τον Christian Lasegue.Συν της άλλης μαζί με τον έταιρο μέγα κιθαρίστα Mark Briody είχαν αναλάβει και τα πλήκτρα στο Scourge Of The Light. Στον φετινό δίσκο κάτι τέτοιο κάτι τέτοιο έχει μετριαστεί, προφανώς ήθελαν να δημιουργήσουν κάτι ακουστικά βαρύτερο. Για αρχή το ομώνυμο ανοίγει με την βοήθεια τους, σε αρκετά χαλαρό tempo, την σκυτάλη παίρνει αυτό το “χαμηλών τόνων” riff.
   Τα κομμάτια μετά το play αναπαράγονται χωρίς διακοπή, και πως να το διακόψω αφού το απολαμβάνω. Δεν έχω ολοκληρώσει την πρώτη πεντάδα και ήδη έχω κατασταλάξει για το ποιοι είναι οι μέχρι τώρα ύμνοι. Ακράδαντα τα Born Of The Flame, και Blacklist αξίζουν τον χαρακτηρισμό, στο πρώτο ο Sternquist δημιουργεί τον δικό του δαιμονισμένο ρυθμό, κάτι που ισχύει και για το Far Beyond All Fear, και το δεύτερο κυρίως για τις κιθάρες και τα βαριά και ασήκωτα φωνητικά του Harry. Ο οποίος δίνει με το ύφος του στο Foggy Dew έναν πιο επικό χαρακτήρα, αλλά και λόγω των στίχων και της κατάστασης που περιγράφει. Το συγκεκριμένο αποτελεί διασκευή στο γνωστό Ιρλανδέζικο παραδοσιακό κομμάτι. Πάντως προσαρμόζεται πολύ καλά στην ατμόσφαιρα των κομματιών, ιδιαίτερα στην μπαλάντα “Long Awaited Kiss” γλυκαίνει υπέρ του δέοντος τα φωνητικά του, και είναι μία απο τις λίγες φορές που ακούμε πεντακάθαρα τα πλήκτρα(αλα Briody) να ξεπηδάνε ανάμεσα απ'τις κιθάρες.
   Συμπερασματικά, το The Deviant Chord είναι σαν αποτέλεσμα κάτι που θα πρέπει να ικανοποίησε τους ίδιους, πιθανότατα και τους περισσότερους απο εμάς που το ακούσαμε. Το ερώτημα είναι, ένας δίσκος σαν αυτόν μπορεί να αντέξει στον χρόνο?Η απάντηση αναμένεται απο τον κόσμο.Κυκλοφόρησε απο την Steamhammer Records στις 29 Σεπτεμβρίου σε CD αλλά και σε πακέτο διπλού βινυλίου μαζί με CD.Καλή ακρόαση..