Lunacy - Face No More

~~                      Το έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές και το έχουμε εμπεδώσει ότι οι χρυσές εποχές του thrash metal είναι το δεύτερο μισό των 80ς. Ισχύει αναντίρρητα. Αλλά έχουν βγει και αργότερα πολύ, μα πάρα πολύ καλά δείγματα thrash. Οι Ελβετοί Lunacy δημιουργήθηκαν εκείνες τις εποχές επηρεασμένοι από αυτά που πρωτάκουγαν πολλά νεαρά και παρθένα αυτιά της εποχής και αμέσως διάλεξαν το δρόμο του thrash. Δυο demos στα τέλη των 80ς και ένα ep το 1990 και η μπάντα είχε μαζέψει αρκετό υλικό ενώ είχε δεθεί σαν σύνθεση με αρκετές συναυλίες. Παίρνοντας από ένα τραγούδι από κάθε demo, προσθέτοντας τρία ρεμιξαρισμένα τραγούδια από το ep και δημιουργώντας και κάποια ολοκαίνουρια τραγούδια, και το ντεμπούτο ‘’Face No More’’ ήταν έτοιμο. Κυκλοφόρησε το 1991 από την Γερμανική 1MF Recordz, μια εταιρία που αν και έβγαλε καλές κυκλοφορίες έκλεισε νωρίς και το υλικό της έγινε αρκετά σπάνιο. Κρίμα. Οι Lunacy πρόβηκαν και σε ένα δεύτερο τρομερό δίσκο, το ‘’Believe?’’ του 1993, από την ίδια εταιρία που έβγαλαν το πρώτο τους ep και με την ίδια σύνθεση όπως και σε ένα δεύτερο ep, προσθέτοντας και δεύτερο κιθαρίστα. Αργότερα ο ήχος τους άλλαξε αρκετά, η δεύτερα κιθάρα εξαφανίστηκε και πλήκτρα πήραν την θέση τους ενώ τελευταία ίχνη άφησαν πίσω στο 2004 με τον τρίτο τους δίσκο ‘’N.I.N.E.’’ και ενώ δεν φαίνεται κάποιος μελλοντικός δίσκος, η μπάντα δίνει αραιά και που κάποια Live κρατώντας το όνομα της μπάντας ζωντανό.
\r\n                        Γρήγορα, ταχύτητα, στακάτα τραγούδια περιέχονται στο ‘’Face No More’’. Μικρά σε διάρκεια, περιεκτικότατα, δεν τους λείπει τίποτα από προγενέστερους. Το πάθος είναι παρόν, οι κιθάρες παίρνουν φωτιά, οι ρυθμοί σπάνε σβέρκους. Συνθέσεις γεννημένες να προκαλούν, με πανέξυπνους στίχους. Αν και θα ακούσετε το γνώριμο κοψολαίμικο thrash, θα νιώσετε στιγμές που φλερτάρει το crossover όπως και στιγμές που γίνεται πολύ τεχνικό. Οι Lunacy κουβαλάνε το βάρος τους μεταγενέστερου (πάντοτε για το 1991), της αδιαφορίας των οπαδών για το είδος, την πτώση της ποιότητας για τους περισσοτέρους. Και όμως, τα riffs βελονιάζουν ασταμάτητα, η φωνή ξελαρυγγιάζεται γεμάτη οξύτητα, τα drums εξιδανικεύουν την πόρωση. Δεν τους σταματά τίποτα και στα μισά του δίσκου σου πετάνε στα μούτρα ένα πεντάλεπτο ορχηστρικό, τεχνικότατο θαύμα, το ‘’Brontofrohn’’ (που θυμίζει σε σημεία και αρχαίους Maiden). Στις μικρότερες συνθέσεις τους, βγαίνουν πιο ζωώδη ένστικτα που μόνο οι κιθαριστικές μελωδίες φέρνουν σε κάτι πιο ανθρώπινο.
\r\n                        Η ηχητική ηγεμονία των riffs είναι αδιαμφισβήτητη. Αμείλικτα, ανελέητα, δεν λυπούνται κανέναν. Και έχουν σύμμαχο και ένα μπάσο που σπάει κόκαλα και τολμά να ακούγεται σε σημεία πιο επικίνδυνο και από τις κιθάρες. Ενδιαφέρον επίσης προκαλεί ο τρόπος που τραγουδά ο Nasty. Δεν ακολουθά απλά την μουσική. Ακούγεται σαν να ενημερώνει τον ακροατή, σαν να τον κατσαδιάζει, σαν να μονολογεί όπως οι τρελοί. Το ρυθμικό ντουέτο ακούγεται μανιακό και λυσσασμένο. Κάθε τραγούδι επιβάλλει πανζουρλισμό και καταστροφή, μια ασυνείδητη έμμεση υποχρέωση να σπάσεις τα πάντα γύρω σου. Τα τραγούδια από το ep κλείνουν τον δίσκο και ακούγονται ολοκληρωμένα, με ένα σμήνος riffάρες μαζεμένες να επιτίθενται και  να τσιμπάνε χωρίς διακρίσεις. Το ‘’Face No More’’ ίσως να μην μπορεί να συγκριθεί με τα τεράστια κεφάλαια-δίσκους του είδους στα 80ς, μα παραμένει μια πολύ καλή εναλλακτική πρόταση που θα διαλύσει πολλά άλατα και θα κουνήσει πολλά κεφάλια που σταμάτησαν να ασχολούνται με το είδος μετά το 1989.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n