4 PUNK ROCK ΔΙΣΚΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
Το πρώτο όνομα που μας έρχεται κατά νου όταν ακούμε τον όρο punk είναι μάλλον αυτό των Sex Pistols (γκέγκε;), αν και οι μουσικοκριτικοί θεωρούν ως πρώτες punk μπάντες τους Αμερικανούς Stooges και MC5, που δημιούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και τις απαρχές της επόμενης. Αυτό όμως σημαίνει πως έτσι δημιουργείται ένα αινιγματικό κενό που καλύπτει το διάστημα 1971-1975 (μετά τον δεύτερο δίσκο των Stooges και πριν το πρώτο single των Sex Pistols).
Αυτή είναι η 5ετία του λεγόμενου proto-punk ή απλώς punk rock. Σαφής ορισμός δεν υπάρχει, αλλά γενικά περιλαμβάνει συγκροτήματα με δίσκους που επηρέασαν σημαντικά το μετέπειτα αμερικανικό (βλ. Ramones) και βρετανικό (βλ. Sex Pistols, Clash) punk. Το punk rock παρουσίασε ένα ήχο που έσπρωχνε τα αμερικανικά blues στα άκρα. Η προφανής επιρροή των πανταχού παρόντων Rolling Stones μετατρεπόταν έτσι σε βαβούρα, ένταση και δύναμη.
Σε επίπεδο στίχων και image υπάρχει ανομοιογένεια, αν και διαφαίνεται συνολικά η τάση για υπονόμευση των παραδοσιακών αξιών του λόγου της εξουσίας. Έτσι, άλλοι υιοθέτησαν ένα υπερβολικό, αλά glam, ερμαφρόδιτο “macho-man-meets-crossdresser” look (New York Dolls), πάνω σε στίχους υπαινικτικά επικριτικούς για την κοινωνία και την πολιτική, ενώ άλλοι ανήγαγαν το κακόγουστο, το καθημερινό και το ευτελές σε αισθητική, και πολύ πετυχημένα μάλιστα (The Dictators). Ας ρίξουμε όμως μία ματιά στη μουσική.
1. THE STOOGES - Raw power (1973)
Πρώτη πράξη στο θεατρικό «ο David (Bowie) θαυμάζει τον Iggy» και τελευταίο κεφάλαιο για την κλασική εποχή των Stooges, το Raw power προφταίνει τους Pistols του “get pissed, destroy” κατά τρία χρόνια. Βρίσκοντας της χρυσή τομή μεταξύ του 60s rock και του 70s hard rock, οι Stooges πάλι τα είχαν καταφέρει να συγκινήσουν μεν λίγους, αλλά ακριβώς εκείνους που έπρεπε.
Γιατί πρέπει να μας νοιάζει; Γιατί είναι χαζό να λατρεύουμε τον Jimi Hendrix, αλλά να σνομπάρουμε τα παιδιά του… Κι επειδή η μουσική σπέρνει.
2. NEW YORK DOLLS - New York Dolls (1973)
Απλά και μόνο κοιτάζοντας το εξώφυλλο καταλαβαίνει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε στους προφήτες του glam metal της δεκαετίας του ’80. Ακούγοντας και τον δίσκο, γίνεται αντιληπτή η επανάσταση που έφεραν οι Dolls: Πέντε αρρενωπές γκόμενες πιάνουν τους Rolling Stones και τους αλλάζουν τον αδόξαστο. Κιθάρες που διαλύουν τα ηχεία, μπάσο που δονεί, κι ένας drummer που κατεδαφίζει σπίτια. Στίχοι που καταπιάνονται με το Βιετνάμ, τις συνοικίες των πλουσίων και την αλήτικη πλευρά του έρωτα. Δίκαια κερδίζει το χρυσούν μετάλλιο του απόλυτου proto-punk δίσκου.
Γιατί πρέπει να μας νοιάζει; Επιβεβαιωμένη επιρροή στους Motley Crue. Case closed.
3. THE DICTATORS - Go girl crazy! (1975)
Ξεκάθαρα ο βασικός λόγος που οι Ramones ακούγονται σαν τους Ramones, ο δίσκος αυτός κάνει καζούρα από την πρώτη έως την τελευταία νότα, πατώντας όμως πάνω στα punk-meets-metal riff του Ross the Boss, που σπάει κάμποσα αβγά για την ομελέτα που θα καταβροχθίσει με τους Manowar χρόνια μετά. Πιο αμερικανικό και από το τσιζμπούργκερ, το Go girl crazy! συνεχίζει εκεί που σταμάτησαν οι Beach Boys, μόνο που η λαδωμένη χωριστρούλα έγινε μακρύ, λιγδερό μαλλί, και το χαμόγελο της Colgate νεανική χοντροκοπιά.
Γιατί πρέπει να μας νοιάζει; Αν όχι γιατί ο Lemmy γούσταρε τους Ramones που γούσταραν τους Dictators ή απλά επειδή εδώ παίζει ο Ross the Boss, τότε για το “Two tub man”, που θα μπορούσε να έχει βγει από το “Dirty deeds” των AC/DC.
4. THE RUNAWAYS - The Runaways (1976)
Ταυτόχρονες χρονικά με το έτος μηδέν του βρετανικού punk και λίγο έξω από το χρονικό μας όριο, οι Runaways κινούνταν μουσικά πάνω στη λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει (;) το punk από το hard rock και το πρώιμο heavy metal. Δυνατά riff, βρώμικα solo, όλα γαρνιρισμένα με μπόλικο εφηβικό attitude. Δίχως υπερβολή, το συγκρότημα αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η θηλυκή εκδοχή των Motorhead.
Γιατί πρέπει να μας νοιάζει; Στο συγκρότημα ενεργά μέλη ήταν η Lita Ford και η Joan Jett. Πέρα όμως από την ιστορία, υπάρχει άφθονη καλή μουσική στη δισκογραφία τους, που όμως θέλει λίγο σκάψιμο για να αναδυθεί.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Χρυσόγελος