Mayfair - Die Flucht

~~                     Καλύτερη ευκαιρία από το να θυμηθούμε την πορεία των prog metal αστέρων Mayfair δεν υπάρχει. Καινούριος, πολύ καλός δίσκος, και με μεγάλη χαρά ανατρέχουμε και απολαμβάνουμε το παλιότερο υλικό τους. Δημιουργήθηκαν το 1989, κάποια ντέμος και η δεκαετία των 90ς τους υποδέχεται με το ‘’Behind’’ του 1993. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το μεγαλείο από το ντεμπούτο τους και οι λέξεις χάνουν την αξία τους στην προσπάθεια περιγραφής της μουσικής τους. Όμως η παρέα από την Αυστρία δεν ήταν σαπουνόφουσκα.  Επιστρέφουν το 1995 με το ‘’Die Flucht’’ (το βρίσκουμε και με τον αγγλικό όρο Escape) και πλέον η αξία τους είναι αναμφισβήτητη και θα το αναλύσουμε παρακάτω. Το καλό τριτώνει με το ‘’Fastest Trip to Cyber Town’’ , ένα δίσκο πολύ μπροστά από τον καιρό που βγήκε και δυστυχώς επήλθε διάλυση το 2000. Η μπάντα έχει επιστρέψει με τον Rene (κιθάρες) και Mario (φωνή) ενώ τα δυο αδέλφια που αποτελούσαν το ρυθμικό μέρος της μουσικής τους έχουν αντικατασταθεί από άξιους παικταράδες και ήδη μετράνε άλλα δυο, ξεχωριστά άμπουμς που κάποτε θα μνημονεύονται και αυτά.
\r\n                      Θυμάμαι όταν πρωτάκουσα το ‘’Die Flucht’’. Μια εισαγωγή που είχε σε αναμμένα κάρβουνα, περιμένοντας να δω τι θα ακολουθήσει. Επαναλαμβανόμενες φωνητικές μελωδίες και μια δόση παραξενιάς. Και ξαφνικά ακούστηκε το ‘’Atomic Power’’ και ένιωσα κεραυνοβόλο έρωτα.  Ο τρόπος που τραγουδούσε με είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, δεν είχα ξανακούσει τέτοιο παρανοικό στυλ. Τραγουδούσε σαν να λυτρωνόταν από σκέψεις και ιδέες. Οι μελωδίες όμως του μουσικού μέρους ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και σημαντικές. Το ρυθμικό ντουέτο έπλεε σε δικά του φουρτουνιασμένα μέρη. Με αλλαγή πάνω στην αλλαγή, χωρίς να εμποδίζεται από κάποιο ηθικό ή ηχητικό φραγμό. Σαν Σιαμαία αδέρφια που το ένα έπαιζε drums και το άλλο μπάσο αλλά με κοινό νου.  Όσο για τις μελωδίες που έβγαιναν από την κιθάρα, νόμιζα ότι έβγαιναν από κάποια παραδεισένια άρπα. Ταξιδιάρικες, αρμονικές, φλογισμένες, υπνωτικές. Κατάκλυση συναισθημάτων που θορυβούνται μόνο από τον παρανοικό μικροκαμωμένο άνθρωπο με την γιγάντια ψυχή και την τεράστια σε εύρος φωνή.
\r\n                       Κάθε τραγούδι του δίσκου και ένας μικρός ύμνος. Το παθιασμένο (με ελαφρά ανατολίτη μαγεία) ‘’Hotel Hunger’’ σε προκαλεί να αγωνιστείς να παραμείνεις αμέτοχος με τα ξόρκια που υφαίνονται μέσα στους λαβύρινθους των αυτιών σου. Οι στίχοι του Mario είναι τρομεροί, κρίμα που δεν είναι κάπου άμεσα διαθέσιμοι και έχουν αντικατασταθεί από όμορφες και εκφραστικές εικόνες.  Η άνοδος προς την κορύφωση συνεχίζεται και πιάνει το ζενίθ του στο ‘’Last Spring’’. Από τα αγαπημένα μου τα τραγούδια. Όχι μόνο του ‘’Die Flucht’’, όχι μόνο των Mayfair, όχι μόνο στο χώρο του progressive metal αλλά γενικότερα όλης της μουσικής που έχω ακούσει στην ζωή μου. Είναι τρομακτικό αυτό που κάνουν σε αυτό το τραγούδι. Σε συνδέουν με μια έντονη χρήση των διανοητικών σου λειτουργιών. Και το παρανοικό νανούρισμα προς το τέλος, το απόλυτο δηλητήριο για την μετριότητα. Όσο για το κεντρικό riff, παγιδεύει την μελωδία και την σερβίρει σαν ηχητικό ρόφημα. Χωρίς να κατεβαίνουμε από την κορφή, ελευθερωνόμαστε στη σαγηνευτική ρυθμική νηοπομπή. Μια τελετουργική φωτιά καίει ανάμεσα στα πνευμόνια του Mario και την ξεφυσά προς τα έξω.
\r\n                            Μην κουράζω. Το Τέλειο δεν χρειάζεται βοήθεια, οι μουσικές τους εικόνες δεν χρειάζονται λεκτικές εκφράσεις. Είναι τόσο απλό να βάλεις να ακούσει το ‘’One Night And A Dream’’ και να πλημμυριστείς  με ότι πιο αγνές μελωδίες μπορείς να φανταστείς. Άσε το μπάσο να αντλεί το αίμα από την καρδιά σου και την κιθάρα να γίνει το νευρικό σου σύστημα. Άσε την φωνή να βυθιστεί μέσα σου και να σου γιατρέψει κάθε εσωτερική πληγή. Ακούστε το ‘’Dear Julia’’ που δίνει υπόσταση στο τι σημαίνει λαχτάρα και πόθος. Η μουσική κραδαίνει τις νότες τους και οι ήχοι από το λαρύγγι πραγματοποιεί κάθε απειλή σε πράξη. Το μελαγχολικό ‘’Sunlight’’ οδεύει αυτό το ακατέργαστο εξωγήινο πετράδι προς το τέλος του. Ονειρικό, διεστραμμένο, φορτωμένο με καλύτερα αγαθά που μπορεί να σου προσφέρει η Μούσα. Ποιος μπορεί να βάλει το κεφάλι του ανάμεσα σε καμπάνα και να νιώσει τόσο ευτυχισμένος;
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n