Death - Spiritual Healing

~~                   Είναι απειροελάχιστες οι περιπτώσεις που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου με ένα συγκρότημα που έχει ένα αρκετά μεγάλο αριθμό κυκλοφοριών και όλες να μπορούσαν να γίνουν Μνημεία (Monuments). Πόσο μάλλον όταν αυτές οι κυκλοφορίες φτάνουν τις έξι και ακόμα περισσότερο όταν μεταξύ τους έχουν αρκετές μουσικές διαφορές. Οι Death πρέπει να κατέχουν την 1ή θέση σε αυτές τις περιπτώσεις, τουλάχιστον για τον ακραίο ήχο. Έξι διαχρονικά διαμάντια που προσωπικά τα χωρίζω σε τρεις χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος είναι η καθαρά Death Metal περίοδος και το ‘’Spiritual Healing’’  ο τελευταίος  αυτής της εποχής.
\r\n                     Από τους Death έχουν περάσει δεκάδες παιχταράδες μουσικοί που μετά έκαναν λαμπρή καριέρα. Ο Chuck για κάποιο λόγο άλλαζε συχνά τους συμπαίκτες του. Λίγοι έχουν συμμετέχει σε δυο απανωτούς του δίσκους. Μπορεί να έφταιγε η τελειομανία του, μπορεί να ήταν και πολύ κωλόπαιδο. Αδιάφορο και στην τελική,δεν θα το μάθουμε ποτέ αφού μας άφησε πριν 14 χρόνια. Το ‘’Spiritual Healing’’ είναι το πιο ώριμο συνθετικά τους δημιούργημα. Ο Chuck έχει βελτιωθεί αισθητά ως κιθαρίστας. Η ομάδα που τον συνοδεύει σκορπά τον όλεθρο και την καταστροφή. Ο Terry  Butler (μπάσο,Massacre/Six Feet Under), ο Bill Andrews (drums, Massacre) και έτερος κιθαρίστας-Μορφή,  ο James Murphy  (Obituary/Disincarnate/Konkhra/Testament). Με τέτοια ομάδα δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από κορυφαίο. Και το παίρνεις και με το παραπάνω.
\r\n                     Η κληρονομιά που άφησαν οι Death στο Death Metal δεν περιορίζεται μόνο στην βάπτιση του σαν είδος. Χιλιάδες μπάντες έχουν επηρεαστεί από τα ριφς του Chuck, είτε στις αρχαίες εποχές τους είτε στις πιο τεχνοπροοδευτικές. Στο ‘’Spiritual Healing’’  ακούμε τον Chuck να φτύνει τις λέξεις, να τις μισεί, τις ίδιες και το περιεχόμενο τους. Η γλώσσα του ξυράφι και κόβει αβέρτα. Οι στίχοι του πιο σοβαροί με κοινωνικοπολιτικές αναζητήσεις και σκέψεις. Και αν η φωνή του είναι ξυράφι, τότε τα δάκτυλα του είναι; Δεν είμαι σίγουρος αν χρησιμοποιούσε και δάκτυλα από τα πόδια αλλά παίζει τα άπαιχτα, είτε μιλάμε για ριφς είτε για σολαρίσματα. Το ίδιο ισχύει και για το Murphy. Ακούς τον αμοιβαίο τους ανταγωνισμό σε leads και σολαρίσματα και χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Ασταμάτητα, συνεχόμενα και χωρίς λύπηση ή οίκτο. Το μυαλό του Chuck πρέπει να ήταν σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και προσπαθούσε να διοχετεύσει όλες αυτές τις ιδέες και τις σκέψεις σε ενέργεια και οργή. Και το κατάφερνε με νότες και ήχους. Όλοι οι στίχοι είναι δικοί του ενώ μόνο δυο συνθέσεις είναι κατάδικες του, στις υπόλοιπες είχε βοήθεια από τον  Butler ή τον Murphy.
\r\n                     Κάθε σύνθεση εκτοξεύεται στο διάστημα της τελειότητας. Οι κιθάρες οργώνουν , οι ρυθμοί ξεσηκώνουν και νεκρούς. Ατελείωτο κεφαλοκουδουνίσματα και χτυπήματα μέχρι τελικής πτώσης. Οι ενισχυτές ραβδίζουν σώμα και ψυχή. Όταν τελειώσει ο δίσκος, το πίσω μέρος του λαιμού θα δέχεται απανωτούς σπασμούς. Σπάνε κάθε μοντέλο ηχητικής κούκλας σε χιλιάδες μεταλλικά κομμάτια και την αναδιαρθρώνουν όπως θέλουν. Από εδώ και πέρα, αυτό θα είναι το σχήμα του μοντέλου του Death Metal για ένα μεγάλο ποσοστό μεταγενέστερων συγκροτημάτων του χώρου. Μέντορες σε πολλά, από τη  φωνή  ως την  παικτική τεχνική και τακτική. Ακόμα και η παραγωγή του ακόμα άγνωστου Scott Burns στα Morrisound (ήδη από το Leprosy του 1988) αγαπήθηκε και αγκαλιάστηκε από πολλές μπάντες της γενεάς τους. Το τρομερό λογότυπο, το στοχευμένο εξώφυλλο, τα ΟΚΤΩ απανωτά σόλος του ‘’Low Life’’ ,  τις κραυγές  του ομώνυμου όταν ξερνά ‘’practice what you preach’’,  η αποστροφή του στην ηχητική μονοτονία ακόμα και τότε στα κλειστά τείχη του Death Metal. Υποταγή μόνο στις εσωτερικές τους ανησυχίες.  Αυτό είναι το νόημα της Μουσικής με όποια μορφή και να μεταμορφώνεται. 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n