Bewitched - Diabolical Desecration

                              Το Thrash/Black metal σαν είδος μας είναι πλέον πολύ οικείο αλλά και αγαπημένο. Πρωτεργάτες στον ήχο θεωρούνται μπάντες όπως οι Torr, Bulldozer, Sabbat ενώ στα τιμημένα 90ς κυκλοφόρησαν τις πρώτες τους δουλειές οι Occult και οι Nifelheim. Η σφοδρή επίθεση όμως έγινε το 1996 μιας και μας παρουσιάστηκαν οι πρώτες δουλειές των Aura Noir, Deathwich, Bewitched, Gehennah, Tsatthoggua, Desaster, Abigail. Το νερό μπήκε στο αυλάκι και η Κόλαση στο Thrash από εκεί και πέρα. Οι Bewitched ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς και με την καλύτερη ομάδα και δημιούργησαν δισκάρα να μνημονεύεται ες αεί από τους λάτρεις του συγκεκριμένου ιδιώματος. Δυο μέλη των Naglfar, ο Wrathyr (μπάσο) και o Vargher (φωνή/κιθάρα) με επιπλεόν παράσημα από Throne Of Ahaz και Ancient Wisdom παρέα με τον Blackheim (κιθάρα/φωνητικά) σε μια χρονιά που κυκλοφόρησε εκτός από το διαμάντι των Bewitched, άλλα δυο με Katatonia και Diabolical Masquerade (παραγωγικότατη χρονιά γι αυτόν, στο συνθετικό του ζενίθ). Προσθέστε και ένα βασανιστή ψυχών, εεεε δερμάτων ήθελα να γράψω , πίσω από το drum kit και έχεις τους τέσσερις Διαβολικούς Βεβηλωτές.

\r\n\r\n

                             Ο δίσκος ξεκινά με το καλύτερο του δίσκου με διαφορά. Ταχύτητα, riffs-ξυράφια, ο ‘’παράδεισος’’ για κεφαλοκουνήματα. Μέχρι να σπάσει ο σβέρκος. Τα φωνητικά όπως και στα περισσότερα τραγούδια μοιράζονται μεταξύ Vargher και Blackheim, εννοείται πως και οι δύο τραγουδάνε με τα κλασσικά black φωνητικά, ίσως πιο γρέζα και κατανοητά από τον μέσο blackster frontman. Και οι δυο τραγουδάνε περί διαβόλων και τριβόλων , αλλά χωρίς να υπάρχει αυτή η σοβαρότητα που έχουν τα σύγχρονα black metal συγκροτήματα, πιο πολύ όπως το κάνανε οι Venom. Μια heavy metal ατμόσφαιρα δίνει το παρόν, ίσως περισσότερο στα σολαρίσματα και στον ήχο της κιθάρας γενικότερα. Αλλά όλα πάνε σαν αεροπλάνο που καταρρίφθηκε και αυξάνει ταχύτητα μέχρι την τελική συντριβή. Αλλά το απολαμβάνουμε αυτό το speedαριστό heavy, το μαυρομεταλλικό thrash, το ασόβαρο black που τιμά αυτούς που το γέννησαν.

\r\n\r\n

                         Μικρές σε διάρκεια συνθέσεις, πορωτικές μέχρι το κόκκαλο. Μαγαρίζουν κάθε μελωδία προσφέροντας ταχύτατο ρυθμικό γκρέμισμα. Όποτε κόβουν ταχύτητες, είναι απλά για να ξεγελάσουν τον ακροατή και να του την ‘’φέρουν ‘’ πιο εύκολα. Ανάφλεξη και τελικές στο κόκκινο. Λίγα πράγματα θα έχουν περισωθεί μέχρι να τελειώσει και το ‘’Burning Paradise’’, τα πάντα καίγονται με την ευκολία των ενισχυτών τους. Η ηχητική αταξία που επικρατεί είναι επιφανειακή διότι με μεγαλύτερη προσοχή παρατηρείς ότι παρόλο τον αυθορμητισμό του παιξίματος τους, έχει προηγηθεί καλή οργάνωση των συνθέσεων. Δεν μπορώ βέβαια να παραδεχτώ ότι σε κάποιο σημείο του δίσκου (Holy Whore και Triumph Of Evil ίσως)ελαφρώς κουράζει η πανομοιοτυπία του ήχου τους και της τεχνικής τους αλλά αυτές είναι φευγαλέες σκέψεις που εξαφανίζονται σύντομα από το πολύ ταρακούνημα της κεφαλής. Το πρώτο και τελευταίο ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου έχει βαπτιστεί Firehymn και ακούγεται σαν δίλεπτη ηχητική όαση, δίνοντας αντοχές στον ακροατή και χώρο στο ‘’Dressed In Blood’’ να εδραιωθεί. Οι Bewitched συνεχίζουν να αψηφούν τους νόμους της ταχύτητας και ξύνουν ατσάλια μεταξύ τους. Αρκετά συναυλιακό, με επαναλαμβανόμενο ρεφραίν και καθαρά φωνητικά σε ένα σημείο από τον Reaper (ντραμμερ). Με το ίδιο κέφι και πάθος συνεχίζουν σχεδόν μέχρι το τέλος με το ομώνυμο να είναι απογοητευτικό αφού περιέχει μόνο (βιομηχανικοσατανιστικοφρικτούς)ήχους που προσωπικά δεν με πείθουν. Ευκαιρία να χαζεύω το εξώφυλλο μέχρι να τελειώσει.  

\r\n\r\n

\r\n