UP THE HAMMERS FESTIVAL: ΜΕΡΑ 1Η

Για δέκατη τρίτη χρονιά το Up The Ηammers Festival επέστρεψε και για ένα τριήμερο η Αθήνα και το Gagarin 205 έγιναν το επίκεντρο του κλασσικού heavy metal ήχου, με μεγάλο γεγονός να είναι φυσικά η επιστροφή των θρυλικών Heavy Load μετά από τρείς και βάλε δεκαετίες, στην μόλις δεύτερη ζωντανή τους εμφάνιση μετά την επανασύνδεσή τους.

Ξεκινάμε όμως με την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, καθώς την Παρασκευή 25 Μαΐου είχαμε κατά σειρά της εμφανίσεις των Night, Vulture, Agatus, Attika, Northwind, Doomsword και Manilla Road.

Δυστυχώς λόγω δουλειάς δεν μπόρεσα να προλάβω τις 2 πρώτες μπάντες. Σύμφωνα πάντως με τα λεγόμενα όσων παρακολούθησαν τους Night, η μπάντα από την Σουηδία έδωσε ένα εξαιρετικό show, γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια. Κάποιος φίλος μάλιστα δήλωσε ότι του θύμισαν κάτι πολύ κοντά στις καλές μέρες των Europe. Όπως ήταν αναμενόμενο, στον λίγο χρόνο που είχε στην διάθεσή της, η μπάντα έδωσε βάρος στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία της, το περσινό Raft Of The World, αφήνοντας γενικά ικανοποιημένους όσους βρέθηκαν από νωρίς στο Gagarin. Οι Vulture που ακολούθησαν  έδωσαν ένα δυνατό speed/thrash metal show και κούνησαν αρκετά κεφάλια με την δυναμική τους εμφάνιση, αν και άκουσα παράπονα για μια σχετική βαβούρα στον ήχο τους, κάτι βέβαια που εν μέρει μπορεί να οφειλόταν στο ακόμα μισογεμάτο Gagarin.

Για την συνέχεια είχαμε τους Έλληνες epic/black metallers Agatus. Το Gagarin έχει αρχίσει να γεμίζει σιγά σιγά και η αθηναϊκή μπάντα ξεκινάει να εξαπολύει την επική μουσική της. Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος των Agatus αρχικά μου ξένισε σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες του φεστιβάλ, ωστόσο στην πορεία φάνηκε ότι βρίσκονταν στον σωστό χώρο. Προφανώς η μουσική τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί heavy metal αλλά έχοντας έντονο το επικό στοιχείο, μαζί με την σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιούργησαν και μια εξαιρετική riffολογία, οι Agatus μας παρέσυραν στον κόσμο τους, δίνοντας βάρος στην μουσική παρά στην σκηνική παρουσία ή τα πολλά λόγια, χωρίς ωστόσο ο τραγουδιστής τους να απωλέσει την επικοινωνία με το κοινό. Το set τους βασίστηκε αρκετά στον τελευταίο τους, επιτυχημένο δίσκο The Eternalist, ο οποίος απέσπασε από παντού εξαιρετικές κριτικές, με το υλικό του να είναι μάλλον και το πιο εύκολα προσβάσιμο στο κοινό του Up The Hammers. Η αλήθεια είναι ότι γενικά το κοινό παρακολούθησε με αρκετό ενδιαφέρον την εμφάνισή τους και πιστεύω ότι σίγουρα με την εμφάνισή τους αυτή κέρδισαν και νέους φίλους. Έκλεισαν την εμφάνισή τους με μια διασκευή στους Έλληνες Alpha Centauri αν κατάλαβα καλά και αποχώρησαν καταχειροκροτούμενοι.

Επόμενοι στην σειρά ήταν οι Αμερικανοί Attika. Η μπάντα μετά από αποχή 27 ετών από την δισκογραφία έχει μπεί ξανά σε διαδικασία δραστηριοποίησης και δημιουργίας νέου υλικού. Για να είμαι ειλικρινής, το υλικό τους, δηλαδή το Attika του 1988 και το When Heroes Fall του 1991, δεν με είχαν συγκινήσει ποτέ ιδιαίτερα και πραγματικά δεν είχα πολλές προσδοκίες από την εμφάνισή τους. Η μπάντα ωστόσο ανέβηκε στο σανίδι και βασίζοντας το set της σε αυτές τις 2 κυκλοφορίες έδωσε μια πολύ δυνατή εμφάνιση μπροστά σε ένα ενθουσιώδες είναι η αλήθεια κοινό (μάλλον εγώ ήμουν ο περίεργος!) , εκτελώντας το υλικό της με πάθος αλλά και επαγγελματισμό, έχοντας πολύ καλή επαφή με το κοινό και αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο άξιζαν να βρίσκονται στο Up The Hammers αλλά και ότι αποτελούν ακόμα μια υπολογίσιμη δύναμη, ενώ αν βάλουμε στην ζυγαριά και το αρκετά καλό νέο κομμάτι που έπαιξαν, με τίτλο Like A Bullet, θα πρέπει να περιμένουμε καλά πράγματα από αυτούς στο άμεσο μέλλον.

Τους Northwind που ακολουθούσαν τους περίμενα με περιέργεια είναι η αλήθεια. Η μπάντα από την Θεσσαλονίκη με τους 2 εξαιρετικούς δίσκου, το Northcomin’ του 1982 και το Mythology του 1987 θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές μπάντες της χώρα, ωστόσο όσο και αν φαίνεται περίεργο αυτή θα ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα. Με έναν νέο τραγουδιστή, τον Δημοσθένη Ντόβα, δίπλα στα ιστορικά μέλη της μπάντας, οι Northwind πάτησαν δυνατά στην σκηνή του Gagarin και σαν έτοιμοι από καιρό κέρδισαν αμέσως το κοινό τόσο με τα κομμάτια τους όσο και με την εν γένει παρουσία τους, με πολύ καλό και δυνατό ήχο, επιβλητική παρουσία και έναν αεικίνητο και εκρηκτικό frontman. Έπαιξαν φυσικά κομμάτια και από τις 2 κυκλοφορίες τους αλλά μας φιλοδώρησαν και με ένα νέο τραγούδι με τίτλο Alexander αν δεν κάνω λάθος, μέσα από τον νέο δίσκο που ετοιμάζουν. Προσωπικά θεωρώ την εμφάνισή τους ένα από τα highlights του φεστιβάλ και το σίγουρο είναι ότι κέρδισαν πολλούς φίλους ανάμεσα σε όσους ήρθαν από το εξωτερικό για να απολαύσουν το φεστιβάλ.

Όσο για τους Doomsword που επέδραμαν για άλλη μια φορά στην χώρα μας, τι να πεί κανείς; Μπορεί να λείπουν καιρό τώρα από την δισκογραφία αλλά με τόσα μαζεμένα έπη που έχουν ηχογραφήσει είναι αδύνατον να μην μείνει κάποιος ευχαριστημένος από μια ζωντανή τους εμφάνιση. Συνδυάζοντας λοιπόν τα προαναφερθέντα έπη, αλάνθαστο παίξιμο και έναν όπως πάντα επιβλητικό Deathmaster στα φωνητικά, παρέδωσαν μαθήματα epic metal. Ξεκίνησαν με το Death of Ferdia και φυσικά τίμησαν όλες τους τις κυκλοφορίες. Όταν βέβαια οι δίσκοι σου είναι ένας κι ένας, πάντα θα μένουν έξω αγαπημένα κομμάτια αλλά δεν νομίζω να έμεινε κανένας δυσαρεστημένος από κομμάτια όπως τα Heathen Assault, Swords Of Doom (!), Days Of High Adventure ή Onward Into Battle. Περιττό βέβαια να αναφέρω ότι από κάτω έγινε απλά χαμός, με το crowdsurfing να δίνει και να παίρνει και τις γροθιές να υψώνονται στο Gagarin σε κάθε στίχο που τραγουδούσε ο κόσμος. Οι Doomsword απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι πάνω στο σανίδι αποτελούν εγγύηση και παραμένουν μια από τις μεγαλύτερες εν ενεργεία epic metal μπάντες.

Αν κάποιος αναρωτιέται τι μπορεί να υπερβεί άλλη μια φοβερή μια εμφάνιση των Doomsword, η απάντηση που ψάχνει λέγεται Manilla Road. Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά, ο Mark Shelton δεν το βάζει κάτω και κρατά ζωντανό το όχημα των Manilla Road, καθώς μετά από ένα μικρό διάλλειμα στα 90’s η μπάντα επέστρεψε δυναμικά και από το 2001 συνεχίζει αδιαλείπτως να ηχογραφεί και να περιοδεύει. Φέτος οι Manilla Road έχουν μαζί τους και τον αρχικό ντράμερ της μπάντας, τον Rick Fisher, με τον οποίον ηχογράφησαν τους 3 πρώτους τους δίσκους (συν το «μεταχρονολογημένο» Mark Of The Beast), κάτι που σήμαινε ότι θα ακούγαμε και υλικό που δεν παίζεται συχνά από την μπάντα, συν βέβαια το γεγονός ότι το Crystal Logic θα είχε την τιμητική του. Όπως και έγινε άλλωστε! Ξεκίνημα με Necropolis, με τον ήχο η αλήθεια να είναι λίγο μπουκωμένος αλλά τον κόσμο να μην κολλάει και να παίρνει φωτιά! Χωρίς να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα, συνέχεια με Crystal Logic και Flaming Metal Systems, καθώς όπως είπαμε το Crystal Logic θα είχε την τιμητική του. Για την συνέχεια το drum kit ανέλαβε ο «τακτικός» Andreas Neuderth, ο οποίος θα εναλλασσόταν για την υπόλοιπη βραδιά με τον Fisher. Δεν έλειψε η κλασσική… τετραλογία Masque Of The Red Death By The Hammer Of The Witches Brew, το έπος The Ninth Wave (προσωπική αδυναμία να ομολογήσω) ενώ οι επιλογές από τα Metal, Invasion και Mark Of The Beast πρέπει να άφησαν ικανοποιημένο και τον πιο δύσκολο Manilla fan. Οι αντιδράσεις του κόσμου φυσικά δεν ήταν αυτό που λέμε συγκρατημένες. Πώς να είναι άλλωστε όταν  έχεις πάνω στην σκηνή μια καλολαδωμένη πολεμική μηχανή και έναν κιθαρίστα σαν τον Mark Shelton να σπάει ραχοκοκαλιές με τα riffs και τα τεράστια solos του. Όσο για τα τύμπανα, ναι ο Rick Fisher ήταν εξαιρετικός και έμοιαζε να έχει γυρίσει τον χρόνο πίσω αλλά τι να πω για τον Neuderth ο οποίος είναι ένα  τέρας δύναμης αλλά και τεχνικής και πραγματικά είναι απόλαυση να τον παρακολουθείς. Όπως ανέφερα, το Crystal Logic είχε την τιμητική του, καθώς έλειψαν μόνο τα Feeling Free Again (οκ, αυτό δεν μου έλειψε να πω την αλήθεια) και The Ram ενώ έκλεισαν με το ΕΠΟΣ Dreams Of Eschaton και το Gagarin να σείεται.

Οι Manilla Road πρόσθεσαν άλλη μια ισοπεδωτική εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους και αν μη τι άλλο μεγάλωσαν και άλλο τον μύθο τους, μόνο που αντίθετα από ότι συνηθίζεται, αυτός εδώ ο μύθος παραμένει 40 χρόνια μετά ολοζώντανος και αληθινός. Αφού λοιπόν επιβιώσαμε, πάμε για την δεύτερη μέρα… Valhalla calls!

Ανταπόκριση: Λάμπρος "Metalshock" Πανέτας