GHOST - PREQUELLE

Όταν ήμασταν μικροί, σε όλους μας, ή σχεδόν σε όλους μας, άρεσαν οι ιστορίες με φαντάσματα, εμένα προσωπικά με σαγήνευαν με τον τρόμο που μου προκαλούσαν, με αποτέλεσμα να μην τις χορταίνω ποτέ. Την δεκαετία που διανύουμε, ένα άλλο φάντασμα μ’έχει στοιχειώσει, αυτό των Ghost. Αφού «κλάψαμε» διάφορους Πάπες, ήρθε η ώρα ν’αναλάβει τα ηνία του συκροτήματος ο Cardinal Copia. Μετά λοιπόν τις τόσο πετυχημένες θητείες των προκατόχων του, ο Καρδινάλιος είχε αναμφίβολα πολύ δύσκολο έργο. Αν αναλογιστούμε δε, ότι ο λευκός καπνός που βγήκε από το προήγουμενο Κονκλάβιο είχε ως αποτέλεσμα το Meliora, θα καταλάβουμε το μέγεθος της πρόκλησης που είχε μπροστά του ο διάδοχος του θρόνου των Ghost.

Το Prequelle είναι μία κυκλοφορία που όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ψεγάδι, δεν διαφέρει σημαντικά από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που είχαμε διακρίνει και στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, μόνο που τώρα έχουν εξελιχθεί σημαντικά. Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια, με συνολική διάρκεια τα σαράντα περίπου λεπτά, ενώ στην special edition υπάρχουν ακόμα δύο διασκευές.

Η αυλαία σηκώνεται με κάμποσα κοριτσακιά να τραγουδούν το Ring Around The Rosie, υπό τον ήχο ενός μουσικού κουτιού. Το κομμάτι-εισαγωγή φέρει το όνομα Ashes, το οποίο χωρίς χρονοτριβή (οδγόντα δεύτερα κρατάει) μας οδηγεί στο Rats. To Rats ήταν η πρώτη γεύση που πήραμε από τον δισκό και είχε να μας πει μπόλικα πραγματάκια. Αρχικά ότι το Α και το Ω του σχήματος ήταν, είναι και θα είναι (τουλάχιστον αυτό υποθέτω) ο Tobias Forge. To αναφέρω γιατί είχε ανοίξει μία κουβέντα γύρω από το ποιος είναι ο ιθύνων νους της μπάντας κατά την «αποκάλυψη» της ταυτότητας των μελών της. O Forge λοιπόν έχει επιτύχει στο απόλυτο το μουσικό του όραμα, το να ηχούν δηλαδή οι Ghost σαν μία μπάντα των ‘70s που όμοια της δεν έχουμε ξανάκουσει. Ακολουθούν το Faith και See The Light τα οποία θα μπορούσαν άνετα να παίξουν και αυτά τον ρόλο του «κράχτη» του άλμπουμ. Το Faith παραπέμπει από άποψης ατμόσφαιρας και σύνθεσης στις πρώτες δουλειές του συγκροτήματος ενώ το See The Light είναι επί της ουσίας μία «παράδοξη» μπαλάντα (ακούστε το και θα καταλάβετε τι εννοώ). Στην μέση του δίσκου βρίσκουμε το πρώτο από τα δύο ορχηστρικά κομμάτια του δίσκου, το Miasma. Λοιπόν, τι λέει το όνομα του Μίασμα, σκεφτείτε ακριβώς το αντίθετο, ρυθμικά, πιασάρικα και εξαρτισιογόνα riffs συνδιασμένα με σαξόφωνο δίνουν ένα μοναδικά υπέροχο αποτέλεσμα.

Το δεύτερο μισό του δίσκου μας καλωσορίζει με το δεύτερο single του δίσκου το Dance Macabre, το οποίο επίσης ρε διάολε είναι καταπληκτικό. Riffs που παραπέμπουν σε μία διασταύρωση των KISS με τους Black Sabbath της εποχής Tony Martin. Τα φωνητικά του Tobias σε αυτό το κομμάτι είναι ενδεικτικά για το album, «καλοζυγισμένα» και ταιριαστά με κάθε μελωδία του δίσκου. Το Pro Memoria που ακριβώς μετά, είναι μία ακόμα πιο «παραδόξη» μπαλάντα με ένα άκρως ελπιδοφόρο μήνυμα (Don’t you forget that you will die). Στην συνέχεια έρχεται με φόρα το «πιάσαρικο» Witch Image, το οποίο εκτός από τα φανταστικά ρυθμικά του μέρη, περιέχει κι ένα φανταστικό solo, άλλο ένα διαμάντι στον θυσαυρό που λέγεται Prequelle. Τελευταία στροφή και ακούμε το δεύτερο ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, μ’ένα μελαγχολικό και λίγο μεσαιωνικό πιάνο να μας ταξιδεύει σε σκοτεινά και παγωμένα μέρη. Το Helvetesfönster, περί ου ο λόγος, νομίζω ότι είναι το καλύτερο ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, καθώς η ατμόσφαιρά του είναι πραγματικά μοναδική και ίσως γιατί θα ήθελα στίχους στο Miasma. Το κλείσιμο του δίσκου, Life Eternal, μ’έναν μινιμαλιστικό τρόπο κλείνει τον «κύκλο» του δίσκου, φανταστείτε σαν μία καρτ-ποστάλ που σου δίνει μία ιδέα, μία γεύση, για ένα μέρος, κάτι τέτοιο κάνει μουσικά και το συγκεκριμένο κομμάτι.

Εν κατακλείδι, σκεφτείτε ένα blender και βάλτε μέσα λίγο Blue Oyster Cult, λίγο Def Leppard, κάποια μέρη Kiss, χτυπήστε για λίγη ώρα, σερβίρετε σε ένα ‘70s ποτήρι φτιαγμένο με υλικά του σήμερα και γαρνίρετε το με λίγο Mercyful Fate και Black Sabbath, μόλις φτιάξατε το Prequelle. Αν νομίζετε ότι είναι εύκολο, αναρωτήθειτε το εξής: Γιατί δεν το είχε κάνει κανείς πριν από αυτούς; Στιχουργικά το κομμάτι κινείται γύρω από τον μεγάλο λιμό, αν όμως κάποιος κοιτάξει λίγο πιο προσεχτικά, θα διακρίνει σπόντες ως προς την δικαστική περιπέτεια που ταλαιπωρεί τον Forge, Every day that you feed me with hate I grow stronger.  Τέλος να συμπληρώσω, ότι σε αυτόν τον δίσκο θα βρείτε πολλά υπέροχα ρεφρέν σαν αυτά που μας συνηθίζουν οι Ghost, έξυπνα και πιασάρικα riffs, γενικά έναν δίσκο αψεγάδιαστο.

Υγ: Αν το Prequelle ήταν ταινία, θα ήταν ο Σκαθαροζούμης. Όχι επειδή είναι κωμικό ή κάτι τέτοιο, αλλά γιατί όπως μία μαύρη κωμωδία σε κάνει να γελάς, έτσι και αυτό σε κάνει να ευθυμείς μέσα από σκοτεινές μελωδίες.

Υγ2: Αρχικά για την βαθμολογία, γιατί έβαλα 90% και όχι 100%, μα γιατί το 100 είναι μόνο για τον Chuck και το Jon. Τώρα, όσον αφορά το είδος, τι να κάνουμε οι μεγάλες μπάντες έχουν το δικό τους ξεχωριστό ύφος.

Review George Xifaras