Celtachor - Fiannaíocht

Ιρλανδοί με λογότυπο που το μπέρδεψα με αυτό των Cruachan. Τι να παίζουν άραγε? Σωστά μαντέψατε. Σαν Cruachan, δηλαδή Celtic Folk (με τη πραγματική και σωστή χρήση του όρου) Metal με ακραία φωνητικά (δεν γράφω black metal, δεν είναι black metal). Οι Celtachor δημιουργήθηκαν στο Δουβλίνο το 2007 και έχουν ήδη δύο αρκετά ενδιαφέροντες δίσκους στο ενεργητικό τους χωρίς να καταφέρνουν να φτάσουν το επίπεδο των Cruachan. Στο νέο, τρίτο τους δίσκο φιλοδοξούν όμως κάτι τέτοιο και έχουν κάνει αλλαγές και βελτιώσεις όπως προσθήκη βιολιστή, χρήση Ιρλανδικής άρπας και μπουζουκιού από τον νέο μπασίστα αλλά και περισσότερα καθαρά φωνητικά. Τέτοια και περισσότερα θα ακούσετε στο νέο τους δίσκο ‘’Fiannaiocht’’ που ήδη κυκλοφορεί σε cd από την Trollzorn Records (βρίσκεται και digital).

Ξεκινώντας, να αναφερθεί ότι στιχουργικά μιλάμε για concept θεματολογία και πιο συγκεκριμένα γύρω από τα νιάτα του Ιρλανδού ήρωα της Μυθολογίας, Finn of the Fianna. Ο δίσκος ξεκινά με έντονο το παραδοσιακό στοιχείο και μετατρέπεται σταδιακά σε μια metal λαίλαπα, έχοντας ακραία (στο πιο μεγάλο του ποσοστό) φωνητικά και ρυθμικές μελωδίες. Το βιολί προσδίδει πότε ένα νοσταλγικό-μελαγχολικό τόνο αλλά όταν ανεβάζει ρυθμούς γίνονται όλα πιο χαρούμενα και χορευτικά. Σε τέτοιους δίσκους πάντως ένας καλός βιολιστής κάνει θαύματα και εδώ ο νεαρός παίζει τοπικά θέματα με μεγάλη ευχέρεια αλλά και αγάπη. Και ενώ το βιολί είναι το πιο θετικό και ενδιαφέρον άκουσμα στο ’Fiannaiocht’, η πιο metal πλευρά του ακούγεται κάπως πιο στάσιμη.  Οι ρυθμοί και οι μελωδίες γνώριμες, ίσως να μην μπορούν να δοκιμάσουν κάτι πιο επικίνδυνο, ίσως απλά να μην θέλουν. Γι αυτό και ξεχωρίζω σαν αγαπημένη σύνθεση το ‘’ The Search for Sadbh ‘’ που απομακρύνεται αρκετά από τον metal  ήχο αλλά του βγαίνει ένα πιο αυθεντικό συναίσθημα. Πραγματικά αξίζει να το ακούσετε. Επιτυχημένη η χρήση των υπολοίπων παραδοσιακών οργάνων, μέτρια προς καλά τα καθαρά φωνητικά (όπως και τα ακραία), δουλεμένες συνθέσεις χωρίς κενά και τα τραγούδια κυλάνε ομαλά και ευχάριστα. Στις πιο ακραίες τους στιγμές, τα χτυπήματα ακούγονται χειμαρρώδεις και η φωνή πιο πικρή. Αν οι προηγούμενη δίσκοι τους άξιζαν για 70%, εδώ έχουμε μια μικρή βελτίωση.