Aftermath - Eyes of Tomorrow

Έχουμε μια δυνατή Ελληνική σκηνή. Και δεν μιλάω μόνος για μπάντες, μιλάω για δισκογραφικές εταιρίες, οπαδούς, web/fan zines, μουσικούς κ.α. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σε θέμα δισκογραφικών δουλειών σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Όχι ότι παλιότερα δεν είχαμε, αλλά λιγότερες περιπτώσεις. Και πολλές από γόνους μεταναστών του εξωτερικού που συμμετείχαν σε μπάντες που άξιζαν. Attack, Warlord, Human Fortress, Rage, Tankard, Zandelle, Gothic Knights, Mystic Prophecy, Sanvoisen, Hydrotoxin, Pantheist, Praying Mantis, Realm, Aftermath και….Ozzy Osbourne (χαχα). Εννοείται ότι είναι δεκάδες άλλες μπάντες και με πολλές στον ακραίο ήχο. Ας μείνουμε στους Aftermath από το Σικάγο. Ξεκίνησαν το 1985 και σύντομα άρχισαν να βγάζουν ντέμος με δικό τους υλικό. Ο Έλληνας της υπόθεσης είναι ο Κυριάκος Τσιόλης που εκτός από τραγουδιστής/στιχουργός  της μπάντας, ήταν και ο (συμ)παραγωγός της. Το ντέμο του 1987 πρέπει να ακουστεί από ΟΛΟΥΣ, ταχύτητα και τεχνική στο ίδιο ποτό χωρίς να αλλάζει χρώμα. Ένα από τα καλύτερα περιοδικά που έχουν φτιαχτεί ποτέ, το METAL FORCES δημιουργεί μιας συλλογή με μπαντάρες και τους περιλαμβάνει. Η δεκαετία των 80ς τελειώνει, και άλλη μουσική δημιουργείται αλλά συμβόλαιο δεν έρχεται. Με χίλια δυο ζόρια κυκλοφορεί το υπερμέγιστο ντεμπούτο τεχνικού Thrash Metal  ‘’The Eyes Of Tomorrow’’ το 1994 με το υλικό να είναι αρκετά παλιότερο στο μεγαλύτερο μέρος του. Το 1996 ετοιμάζουν ένα καινούριο ντέμο μόνο και μόνο για να διαλυθούν και να σβήσουν από το χάρτη. Η metal μουσική έχασε μια πολύ καλή μπάντα. Το 2014 η μπάντα επανασυνδέθηκε και ελπίζουμε για κάτι νέο (‘’ There is something Wrong’’ πιθανότατα να ονομάζεται ο νέος δίσκος τους).

Φωτιά που σε καίει μέσα στα σωθικά. Ντυμένη με τα ρούχα της τεχνικής. Ατσάλι που λιώνει από τις πολλές αλχημείες που δέχεται.  Πριν πέσει η αυλαία κάθε σύνθεσης, ακούμε να παίζονται τα άπαιχτα, τόσο ομαδικά και επιθετικά συνάμα που  σε εξιλεώνουν. Ανυπομονείς να περάσει το ένα δευτερόλεπτο σιωπής ανάμεσα στα τραγούδια.  Ο ‘’δικός’’ μας τραγουδά πολύ ιδιαίτερα. Έχει δικό του χαρακτήρα, χρησιμοποιεί την φωνή του σαν ένα ξεχωριστό όργανο που δημιουργεί τους δικούς τους ήχους. Δεν νιαουρίζει, δεν ουρλιάζει, δεν κραυγάζει Συντρίβει κάθε λέξη προτού την αποβάλλει σαν ξένο σώμα από τον οργανισμό του. Την πολτοποιεί και την εξισώσει στην ομαδική αλχημεία. Οι ρυθμοί χορεύουν, πετούν έκδηλα στον αέρα. Ένα ηχητικό άσυλο για φιλόμουσους περιπλανώμενους που έχουν χαθεί στο λαβύρινθο του  ‘’The Eyes Of Tomorrow’’. Δεν ξέρω αν η ακρόαση του δίσκου έχει τα ίδια αποτελέσματα και σε άλλους αλλά για μένα έχει καταντήσει μουσικό ροζάριο, μια συχνή προσευχή. Ευχαριστήριος λόγος για τη ύπαρξη τους (μου)  μιας και τα riffs και οι ρυθμοί του με κάνουν να νιώθω πιο ζωντανός.  

Οι ταχύτητες του δίσκου είναι αρκετά υψηλές. Και η διάρκεια του αρκετά μεγάλη. Και όλα αγγίζουν την τελειότητα. Αλέγροι ήχοι σε καταναλώνουν. Η κατάρα του να μην βλέπεις κάτι αλλά να την φαντάζεσαι, να την νιώθεις στο 100%.. Όσο στριμμένοι να είναι οι ρυθμοί και οι νότες τους, το αποτέλεσμα είναι μελωδικό. Ανθεκτικές ραφές πάνω σε ατσάλινα ενδύματα και εσύ το φοράς και συμπεριφέρεσαι σαν τρόφιμος σε ψυχιατρική κλινική που νομίζει ότι ξέρει να παίζει κιθάρα, μπάσο ή ντραμς. Ότι και να θεωρείς ότι ξέρεις, κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις στον αέρα, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολη και  με ιδέες γεμάτες φαντασία.  Δεν υπάρχει απάγκιο για αυτές τις διαστημικές-εξωγήινες ηχητικές εκφράσεις, ούτε για την μυστήρια, δολοφονική χρήση των φωνητικών χορδών του Τσιόλη. Επιλεγμένο, αξιόλογο λεξιλόγιο γεμάτο νόημα που λειτουργεί απίθανα. Χωρίς κανένα δισταγμό, συλλαμβάνει φωνητικές μελωδικές ιδέες που σε καταλαμβάνουν ολοκληρωτικά. Οι Aftermath δημιουργούν ένα ασταμάτητο χτίσιμο ενός αιχμηρού πυργίσκου και όποιοι τον σκαρφαλώσουν θα δούν τις περισσότερες άλλες μπάντες του είδους από κάτω.