Dream Theater - Train Of Thought

Τι πιο ταιριαστό μέρος για το ονειρικό θέατρο, Dream Theater, από το να τρέχει ανέμελο το τραίνο της σκέψης τους, στις ράγες του μυαλού, ή στα άγρια σοκάκια της ψυχής, μέσα από τα λόγια και τις νότες και πάνω από όλα με τον τρόπο που τα μπλέκουν οι John Petrucci, κιθαρίστας – μάγος της εξάχορδης - συνθέτης,  μαζί με τους άλλους συντρόφους του. Δηλαδή τον μπασίστα, που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον John Myung. Τον τραγουδιστή που δίνει σάρκα και οστά στα λόγια James LaΒrie. Τον, πολλά πολλά περισσότερα από απλά ένας τυμπανιστή John Portnoy. Και τον ξέρω να παράγω ήχους που η ανθρωπότητα ούτε μπορούσε να οραματιστεί, οργανίστα Jordan Rudess.

Μετά από ένα φιλόδοξο και ιδιαίτερο δίσκο ‘’Six Degrees of Inner Turbulence’’ φτάνουμε αισίως στο έβδομο βήμα των Dream Theater, το οποίο  βάζουν σε πιο κλασικές metal βάσεις, πάντα υπό το πρίσμα του προοδευτικού και του ατέρμονου δημιουργικού τους οίστρου, και στον τρόπο που δημιουργούν, αλλά κυρίως στον τρόπο που θέλουν να παρουσιάζουν τα έργα τους. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε 11 του Νοέμβρη του 2003 και είχε τον τίτλο ‘’Train Of Thought’’.

Με το ένα πόδι στους Metallica, metal βλέπετε, και το άλλο στους Yes, John Petrucci σπίκι, το ‘’Train Of Thought’’ βάζει την απλότητα, βάζοντας στο προσκήνιο εθιστικές μελωδίες και τραγουδιστά ρεφρέν. Εντάξει για Dream Theater μιλάμε, μέχρι ένα σημείο η απλότητα,  καθώς ο καθένας τους δίνει την έντονη καλλιτεχνική του οντότητα. Έξι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, συν μια μικρούλα. Καμιά πρωτοτυπία εδώ. Πολύπλοκα και μεγαλειώδη solos σε όλα τα κομμάτια, μαζί με την προσθήκη heavy riffs.  Απίστευτα μέρη από τα πλήκτρα, και κορυφαίες μπασογραμμές. Και φυσικά τα τύμπανα έχουν γιορτή. Ο πιο metalάς της παρέας John Portnoy βάζει τα δυνατά του και το ευχαριστιέται και αυτός και εμείς. Ο LaBrie φέρνει, κάπως προς τον συνονόματο  Hetfield, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Καθώς κατορθώνει να δώσει σάρκα και οστά στα λόγια και τις φωνητικές μελωδίες που ολοκληρώνουν το φανταστικό αποτέλεσμα.

Ξεκινάμε με hit, ‘’As I Am’’ με χιλιοτραγουδισμένο ρεφρέν, με LaBrie να κάνει την πρώτη εδώ ερμηνεία ζωής. Και συνεχίζουμε με ‘’This Dying Soul’’  μια πανέμορφη σύνθεση με ένα solo βγαλμένο από σανατόριο. Και έρχεται η ευαίσθητη χορδή για μένα ‘’Endless Sacrifice’’. Κομματάρα – ρεφρενάρα, πλήκτρα που του χαρίζουν χρυσό και σμύρνα, και ρεφρέν και λόγια που χτυπούν απευθείας στην καρδιά. Ειδικά με την δεύτερη εδώ ερμηνεία ζωής του LaBrie. Αριστούργημα. Και μόνο αυτό να ήταν στο δίσκο, πάλι θα το λάτρευα. ‘’Honor Thy Father’’ και μαζί με heavy as hell κιθάρες, έχουμε ένα κομμάτι σε μοντέρνες γραμμές και συναισθηματικές εξάρσεις κυρίως από λόγια του Portnoy. ‘’Vacant’’, η μικρούλα, στα δυόμιση λεπτά, σύνθεση, κυρίως με πλήκτρα, και τον LaBrie να βάζει τα αγαπησιάρικα του. Το ‘’Stream of Consciousness’’ είναι το ορχηστρικό που ο LaBrie πάει για μπυρίτσα και οι υπόλοιποι οργιάζουν. Αρκετά συχνά στο σετ λιστ των συναυλιών τους. Φέρνει, ή τουλάχιστον το προσπαθεί φιλότιμα, να θυμίζει αντίστοιχα ορχηστικά παλαιών Metallica. Και τελειώνει ο δίσκος με ένα ακόμα υπέροχο κομμάτι το ‘’In The Name Of God’’. Με την ήρεμη δομή, και με κιθαριστικές εκρήξεις που προσθέτουν ομορφιές.

Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε η ζωντανή ηχογράφηση – κινηματογράφηση ‘’Live At Budokan’’ στο θρυλικό στέκι στο Τόκιο. Και εδώ πιστοί στις αρχές τους οι Dream Theater παίζουν τα πέντε από τα επτά κομμάτια του ‘’Train Of Thougt’’ , τα οποία δείχνουν εύκολα και την live δυναμική τους. Ακόμα όποια μπαίνουν σε σετ λιστ την δείχνουν.

Δεν θα ακούσετε από πολύ κόσμο ότι το ‘’Train Of Thought’’ είναι το πιο αγαπημένο τους Dream Theater άλμπουμ. Αλλά όλοι το παραδέχονται και το θεωρούν ως ένα από τα πιο δυνατά και συνάμα τίμια άλμπουμς τους. Που και το progressive βασικό στοιχείο της μουσικής τους ταυτότητας αλλά και το metal δυναμισμό της μουσικής τους πώρωσης, τα βάζουν στον υπερθετικό βαθμό. Από αυτούς τους δίσκους που τους ακούς και τους αισθάνεσαι Τα ακούς ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.