Orange Goblin - THE WOLF BITES BACK

Όταν τραγούδι των Orange Goblin κάνει μπάσιμο με drums τότε ξέρεις ότι αυτός είναι ένας καλός οιωνός και πως θα ανταμειφθείς όπως έχεις ανταμειφθεί και στο παρελθόν σε παραπλήσιες καταστάσεις με πρωταγωνιστές τους αγαπημένους Βρετανούς.

Έτσι λοιπόν όταν άκουσα τον ντράμερ των Orange Goblin, Chris Turner να ξεκινάει με αυτά τα stoner tribal χτυπήματα στο εναρκτήριο "Sons of Salem", ένιωσα ενστικτωδώς ότι θα χρειαστεί να κάνω ένα δροσερό μπυρόλουτρο, ακούγοντας το νέο άλμπουμ τους "Wolf Bites Back".

Για να δούμε, τα αγαπημένα μας Αγγλάκια από το Λονδίνο έχουν ακόμα δοντάρες και παίζουν ακόμα κοφτερό rock & roll;;; Στα πρώτα δύο τραγούδια που ανοίγουν αυτό το 9ο άλμπουμ δείχνουν τις απειλητικές τους διαθέσεις.

Στο "Lords of Salem" ο τραγουδιστής της μπάντας με αυτή τη χαρακτηριστική φωνάρα αρχίζει να συγκαλεί και να επιστρατεύει όλα τα διαόλια και τα τριβόλια, ενώ στο αμέσως επόμενο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου νιώθεις πως βρίσκεσαι ολομόναχος μέσα στη νυκτιά σε τίποτα κακόφημα σοκάκια του Νοτιοανατολικού Λονδίνου.

Το "Wolf bites back" έχει μια απειλητική χροιά και μια ανατριχιαστική προσέγγιση όπως γενικώς όλος ο δίσκος. Η ακουστική του κιθάρα στην αρχή ήταν ένα breaking point και ωραία έμπνευση. Είναι ένα νυκτόβιο κομμάτι και οι στίχοι του είναι ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα πως η μπάντα δεν είναι το "θύμα" αλλά ο "θηρευτής" σε ένα κόσμο όπου η φιλοσοφία είναι "ο θάνατός σου, η ζωή μου".

"Στιχουργικά καλύψαμε από alien serial killer, συμμορίες zombie μηχανόβιων, Σαμουράι μαχητές εώς και τις μάγισσες του Σάλεμ" διάβασα κάπου να δηλώνει ο τραγουδιστής της μπάντας Ben Ward.

Το δίμετρο θηρίο και σε αυτό το άλμπουμ δίνει ρέστα. Όταν ανεβαίνουν οι ταχύτητες νιώθεις ότι θα σε καταπιεί με αυτή τη βροντερή φωνή. Προσωπικά σε σημεία ένιωθα πως τον είχα κατάμουτρα, ένιωθα το σάλιο του να με καταβρέχει ενώ μου τσαμπουνάει τους στίχους π.χ. των "Ghosts Of The Primitives", "Renegade", "Suicide Division", "Burn the ships".

Υπάρχει πολυσυλλεκτικότητα στο νέο άλμπουμ των Orange Goblin. Ας πούμε στο "Swords of fire" το stoner φλερτάρει με το doom, μια συνήθεια των Λονδρέζων που έχουμε εντοπίσει και στο παρελθόν. Να το πω σαν το doom metal των μηχανόβιων;

Αυτό το κομμάτι μου φέρνει και λίγο από Cathedral και προσωπικά δεν είναι τυχαίο που ο παραγωγός που ασχολήθηκε με αυτό το άλμπουμ έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με τη μπάντα του Lee Dorian.

Ο Jaime Gomez Arellano που μεταξύ άλλων έχει κάνει παραγωγή σε μπαντάρες όπως οι Paradise Lost, Ghost, Primordial, δεν "σκούπισε" τη βρωμιά στον ήχο των Orange Goblin. Αντίθετα της έδωσε φινέτσα, σεβόμενος το παρελθόν της μπάντας.

Ο φρόντμαν του συγκροτήματος πάντως ονομάτισε μερικές από τις επιρροές τους στο άλμπουμ όπως οι Captain Beyond, Wishbone Ash, The Stooges αλλά και οι Can (!!!) δίπλα στις διαχρονικές επιρροές των Sabbath και Motorhead.  Ο Phil Campbell πέρασε πάντως από τα στούντιο και συνεισέφερε και μερικά solo στο τελικό αποτέλεσμα.

Κάθε τραγούδι στο νέο τους δισκογραφικό βήμα έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά.  Το "Suicide Division" είναι Μotorhead στις πιο punk στιγμές τους και ίσως είναι το δικό τους δισκογραφικό tribute στον Lemmy. Επίσης είναι ένας καλός λόγος για να χάσεις τα δόντια σου σε κάποια συναυλία τους. Όπως λέει ο Ben Ward, τα κομμάτια γράφτηκαν με το live συναίσθημα σαν κύριο κριτήριο.

Ένα τραγούδι πριν το "Suicide Division", υπάρχει το πανέμορφο instrumental "In Bocca al Lupo" (ελληνιστί "Στο στόμα του λύκου") που θυμίζει 70's rock.

Οι Orange Goblin μπορεί να έχασαν εδώ και καιρό το ψυχεδελίζον blues rock των πρώτων άλμπουμ τους, όμως που και που το θυμούνται πετυχημένα όπως π.χ. στο "The Stranger" που είναι από τις πιο δυνατές στιγμές.

Το "Wolf bites back" δε σταματάει να σε εκπλήσσει ευχάριστα μέχρι και το τελευταίο τραγούδι, το "Zeitgeist" που βλέπεις τους Iron Maiden με τους Mastodon να τα πίνουν σαν παλιοί καλοί φίλοι σε μια εγγλέζικη pub. Το να αφήσουν ένα τέτοιο τραγούδι για το τέλος μήπως είναι και ένα υποσυνείδητο μήνυμα του τι θα παίξουν στο επόμενό τους δισκογραφικό βήμα όπως έκαναν δεκαετίες πριν οι Sepultura με το "Troops of Doom";;;

Ο λύκος δεν έχασε την όρεξή του μετά από εννέα άλμπουμ, όμως ακούγοντας το "Wolf bites back" άνοιξε και η δική μας όρεξη και μετά από μόλις 40 λεπτά οι Βρετανοί μας αποχαιρετάνε.

Προσωπική μου άποψη είναι πως για τα τέσσερα χρόνια απουσίας  (το μεγαλύτερο διάστημα ανάμεσα σε άλμπουμ) οι Orange Goblin θα έπρεπε να επιστρέψουν με περισσότερο υλικό στα χέρια τους διότι απέδειξαν για άλλη μια φορά πως η έμπνευση και η δίψα για rock & roll δεν τους έχει εγκαταλείψει.

Γιώργος Γράντης