Moonspell - Irreligious

Μετά το υπέροχο ‘’Wolfheart’’, η  παρέα των Fernando Ribeiro, Miguel Gaspar, Pedro Paixao, τον Ares, αλλά και τον ουσιαστικά πιο νέο Ricardo Amorim, που εδώ είναι πια βασικό μέλος, μπήκε στο στούντιο και έτσι οι Πορτογάλοι Moonspell, στις 29 του Ιούλη του 1996 κυκλοφόρησαν τον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο, μέσω της Century Media Records, με τίτλο ‘’Irreligious’’. Είχε προηγηθεί μια ζωντανή κινηματογράφηση σε βιντεοκασέτα με τους My Dying Bride, με τίτλο Live in Kracow '96.

Το ‘’Irreligious’’ είναι το σημαντικό βήμα προς την καταξίωση για τους Moonspell. Δεν ξέρω αν το είχαν προγραμματίσει, ή ακόμα αν είχαν ψυχανεμιστεί το τι ανταπόκριση είχε και τότε, αλλά ακόμα και σήμερα. Πρωταγωνιστής πρώτος, άμα τη εμφανίσει, το βλοσυρό μάτι στο εξώφυλλο. Το οποίο φιλοτέχνησε ο Carsten Drescher, μέσα σε ένα πορτοκαλί φόντο. Ο πολύτροπος μουσικός από την Πολωνία Waldemar Sorychta έκανε την παραγωγή, που είναι ο δεύτερος πρωταγωνιστής. Πραγματικά βγάζει όλα τα καλά στοιχεία που έχουν οι μουσικοί των Moonspell, και αναδεικνύει όλες τις μουσικές ιδέες τους, είτε σκοτεινού metal, είτε μελωδικής goth ατμόσφαιρας, που εδώ γίνεται ακόμα πιο έντονη από το ‘’Worlfheart’’, είτε τις όποιας απόπειρας προοδευτικού metal αρχίζει να αχνοφαίνεται.  Ο τρίτος πρωταγωνιστής, και ίσως ο σημαντικότερος είναι ο  Fernando Ribeiro. Όλοι οι μουσικοί των Moonspell, ειδικά από δω και πέρα που έχουμε το κλασικό line up, είναι μουσικάρες. Όμως τα φωνητικά του Fernando Ribeiro είναι το φωτεινή, ή σκοτεινή αν θέλετε, πυξίδα που δείχνει πάντα Moonspell.

Έτσι, απλά πατώντας play, έρχεται μετά την ορχηστρική και ήρεμη εισαγωγή ‘’Perverse... Almost Religious’’ ένα από τα διαμάντια του ‘’Irreligious’’ και φυσικά ονομάζεται ‘’Opium’’ και το έχει σιγοψιθυρίσει ακόμα και η γυναίκα μου, που δεν τις αρέσουν αυτές οι μουσικές, και λέει ότι είναι του Σατανά! Το goth στοιχείο σε ολόκληρο το ‘’Irreligious’’ είναι έντονο και καθορίζει απόλυτα τον ήχο, καθώς πια μιλάμε ξεκάθαρα για goth metal, αν και τα μαύρα σύννεφα στην σκοτεινή μουσική τους, καθώς πάντα υπάρχει το black παρελθόν τους υπάρχουν σε σημεία.  Και έτσι το ‘’Awake’’ σε ξυπνάει σε ένα τέτοιον κόσμο, που και τα πιο γκρίζα όνειρα ωχριούν μπροστά του. Και έτσι οι Moonspell μας κερνούν και εμείς γευόμαστε από μια "For a Taste of Eternity". Και εκεί μας συναντά το υπέροχο "Ruin & Misery", που με την μελωδία του και το ρεφρέν του αφήνουν σημάδια και ομορφαίνουν αυτόν τον τόπο. Το "A Poisoned Gift" έρχεται σαν κρυμένο δώρο – διαμάντι, με λόγια και μελωδία να αποτελούν την πεμπτουσία του goth/metal. To Subversion είναι μια σκοτεινό κατ’ουσίαν ορχηστρικό κομμάτι με ωραίες αλλαγές, αλλά μπροστά στα άλλα κομμάτια περνάει κάπως απαρατήρητο. To ‘’Raven Claws’’ δεν είναι το κομμάτι  που θα μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη, αλλά κάθε φορά ομορφαίνει την ακρόαση. Και ακολουθεί το ‘’Mephisto’’ με την έντονη θεατρικότητα που το διακρίνει και βάζει τον των Fernando σε μια ανάλογη ερμηνεία που είναι ακόμη πιο έντονη σε κάθε ζωντανή απόδοση του. Το ‘’Herr Spiegelmann’’ ξεκινάει σαν από μια άλλη εποχή και μετά από  μια τρομερή μπασογραμμή, βάζει τον περίεργη και ξεχωριστή χροιά του λίγο πριν το άλλη τρομερή στιγμή του ‘’Irreligious’’, που το κλείνει το ‘’Full Moon Madness’’. Κλασικό κομμάτι και αυτό, μέσα σε κάθε setlist των Moonspell, παρά το γεγονός ότι έχει και στίχους στην μητρική τους γλώσσα.

Κλασικός και αγαπημένος δίσκος το ‘’Irreligious’’ των Moonspell και για το goth και για το metal, ενώνει άριστα αυτούς τους δυο κόσμους, εμπνέοντας πάρα πολύ κόσμο και βάζοντας γερές βάσεις για μια παντοτινή αγάπη μεταξύ της μπάντας και των οπαδών του ήχου.