Return to Void - Return to Void

Οι Return to Void είναι μια Φινλανδική heavy/prog metal μπάντα που φορμαρίστηκε το 2005. Μέχρι τότε, έπαιζαν ακουστικό υλικό από το προσωπικό υλικό του Bruce Dickinson (με το όνομα Dick & Sons) μιας και η φωνή του Markku, τραγουδιστή της μπάντας μοιάζει υπερβολικά με αυτή του Βρασίδα.  Έτσι κάποια στιγμή αποφάσισαν να δημιουργήσουν τους Return to Void και να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική. Ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι όλα τα μέλη (εκτός του πληκτρά) έχουν και μια άλλη μπάντα από το 2002, τους Kaihoro, που παίζουν stoner rock/metal eενώ γενικότερα σαν μουσικοί έχουν ασχοληθεί με πολλά παρακλάδια της metal μουσικής. Ίσως ήρθε απλά η ώρα να δοκιμάσουν και τον heavy metal ήχο. Όπως και να χει, το ομώνυμο ντεμπούτο κυκλοφόρησε μέσα στο 2017 (μόνο ψηφιακά) και ένα χρόνο αργότερα έχουν έτοιμο ένα δεύτερο δίσκο που αγγίζει τα 50 λεπτά. Υπερπαραγωγικοί. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε cd από τις 10 Αυγούστου μέσω της Pitch Black Records.

Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους Return To Void ότι θυμίζουν σύγχρονους Maiden μόνο και μόνο εξαιτίας της φωνής του Markku. Μουσικά απέχουν πάρα πολύ. Ακούγονται πολύ πιο σύγχρονοι, μερικές φορές γκρουβάτοι, ενώ δεν της λείπουν και οι προοδευτικές ενέσεις μέσα στο πιο κλασσικό ήχο. Συνθετικά πάλι, δεν λένε και πολλά. Το εναρκτήριο ‘’ Secret Societies’’ παίζει σωστή μπάλα με τις ηχητικές εχθροπραξίες που εκτελεί αλλά σύντομα ο δίσκος κάνει κοιλία και δίνεις βάση μόνο στα φωνητικά  (βέβαια είναι σαφώς κατώτερα του  Dickinson) και σε κάποιες κιθαριστικές μελωδίες (που παίζονται σε πιο prog style)  όπως αυτή του ‘’Scars are Real’’, χωρίς βέβαια να είναι καμιά τρομερή σύνθεση. Γενικότερα ο τρόπος που συνδυάζονται οι ήχοι και τα όργανα μου ακούγονται κάπως μπερδεμένα και το τελικό αποτέλεσμα ‘’κρεμάει’’.  Ας ξεδιαλέξουμε κανένα καλό τραγούδι… Στάση στο  πέμπτο τραγούδι του δίσκου, ‘’ Ionosphere of the Dark’’. Εδώ ναι, τα πράγματα είναι εξαιρετικά. Οι ρυθμοί χλιμιντρίζουν με πάθος, τα riffs σκοτώνουν, η φωνή σε στιγματίζει. Το ‘’ The Atlantis’’ θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε προσωπικό δίσκο του Bruce Dickinson, ακούγεται εξίσου όμοιο μουσικά με αυτή που έχει ο Βρασίδας και στις δικές του συνθέσεις. Και μάλιστα είναι πολύ καλή, συγκρίνεται με άνεση. Επίσης το ‘’ Between Horizons’’ συνεχίζει σε τέτοιους ρυθμούς, εμπνεύσεις και συμπάθειες. Το ''Terra'' που κλείνει το δίσκο είναι και το πιο ολοκληρωμένο και συμοαγές αλλά δυστυχώς είναι αργά για να μην θεωρηθεί το συνολικό αποτέλεσμα απλά καλό. Νομίζω ότι την σημαντικότερη δουλειά την κάνει ο Saku (κιθάρες) που το έχει πολύ με τις μελωδίες. Δίσκος που θα ξεχαστεί.

Υ.Γ. Το βίντεο κλιπ είναι από το ντεμπουτο, σαφώς μαλακότερο απο τις νέες συνθέσεις αλλά δεν υπάρχει κάτι πιο φρέσκο διαθέσιμο προς προβολή.