Metallica - Metallica (The black album)

Με το "Metallica" (ή "Black album", αν προτιμάτε), οι Metallica κατέκτησαν τον κόσμο. Πρόκειται για έναν δίσκο που πούλησε τα λιγδωμένα άντερά του σε Ευρώπη και Αμερική, επιτρέποντας έτσι στο σχήμα να οργώσει κάθε πιθανή σπιθαμή του γνωστού κόσμου στην περιοδεία που επακολούθησε και η οποία διήρκεσε κοντά τρία χρόνια (ο δρόμος τους έφερε και από Ελλάδα). Όλα τούτα τα θαυμαστά έγιναν πραγματικότητα χάρη στις εξαιρετικές συνθέσεις που απαρτίζουν τον δίσκο, αλλά και στην πανέξυπνη παραγωγή του δαιμόνιου Καναδού Bob Rock, ο οποίος ήξερε πολύ καλά πώς να φτιάξει τον ήχο που άρεσε στις μάζες. Έτσι, το ένα χέρι ένιψε το άλλο, και η επιτυχία δεν άργησε να έρθει.

\r\n\r\n

Με τον Jason Newsted και πάλι φιμωμένο (η μόνη του συνθετική προσφορά εντοπίζεται στο "My friend of misery"), οι Metallica σκέφτηκαν να ξεσκονίσουν τα βινύλια των Black Sabbath, ώστε να πάρουν έμπνευση για τα δικά τους doom ριφάκια, τα οποία και ακούμε ολοκάθαρα στα "Sad but true", "Wherever I may roam", "Don’t tread on me" και "Of wolf and man", και ίσως λιγότερο ευκρινώς στα "Enter sandman" και "The god that failed". Πράγματι, το "Metallica" είναι ο πιο Sabbth-ικός δίσκος της αμερικάνικης μπάντας, που ποτέ δεν έκρυψε τη λατρεία της για την κιθαριστική ιδιοφυία του Tony Iommi. Από εκεί και πέρα, την εμπορική σταδιοδρομία του LP εξασφάλιζε το έπος του "Unforgiven" και η στοχαστική μπαλάντα "Nothing else matters". Ειδικά η τελευταία σύνθεση έχει σταθεί αφορμή για μεγαλειώδεις αψιμαχίες μεταξύ των οπαδών της μπάντας, καθώς οι πιο σκληροπυρηνικοί θεώρησαν το τραγούδι ως προδοσία των Metallica έναντι του λαού τους. Πολλοί είναι μάλιστα εκείνοι που συνεχίζουν να φωνάζουν - αλλά εσείς μη δίνετε σημασία.

\r\n\r\n

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αντίκτυπος της επιτυχίας του δίσκου στην ίδια την ύπαρξη της μπάντας. Όπως μάθαμε πολλά χρόνια αργότερα όλοι μας, οι ασύλληπτες πωλήσεις του "Metallica" φούσκωσαν τα Εγώ των τεσσάρων μουσικών σε επικίνδυνο βαθμό, με αποτέλεσμα να ορθωθούν τεράστιοι και απροσπέλαστοι τοίχοι μεταξύ τους, αποκόπτοντας κάθε πιθανό ενδεχόμενο επικοινωνίας ή συναίνεσης. Με άλλα λόγια, οι Metallica σχεδόν διαλύθηκαν, κάτι που φαίνεται και από την πενταετή σιωπή τους σε επίπεδο δισκογραφικής παρουσίας μετά την κυκλοφορία του "Metallica". Κατά ενδιαφέροντα τρόπο, ανάλογη ήταν και η πορεία του έτερου κολοσσιαίου ονόματος του hard rock / heavy metal της εποχής, των Guns n’ Roses, οι οποίοι ομοίως έπεσαν σε πλήρη αποσύνθεση μετά την αποθέωση των δύο "Use your illusion" (1991). Με τις δύο κινητήριες δυνάμεις του σκληρού ήχου σε δημιουργικό και προσωπικό τέλμα εν έτει 1991, το heavy metal εισερχόταν στη χειρότερη εμπορική φάση της εικοσαετούς ιστορίας του.

\r\n\r\n

Όχι ότι όλα τα παραπάνω έχουν καμία σημασία πια. Ό,τι μας ενδιαφέρει σήμερα, είναι ότι το "Metallica" παραμένει ένα συναρπαστικό άκουσμα, 25 χρόνια μετά: "Enter sandman", "Sad but true", "Unforgiven", "Wherever I may roam", "Through the never", "Nothing else matters", "The god that failed", "My friend of misery"... Είπατε τίποτα;

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος
\r\n 

\r\n