Arch Enemy - Covered in Blood

Arch Enemy. Μια επιτυχημένη μπάντα, τουλάχιστον εμπορικά. Με χιλιάδες οπαδούς και άλλους τόσους εχθρούς. Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία ανήκουμε, οι Arch Enemy έχουν  φέρει οπαδούς στον metal κόσμο, έστω και για τους λάθους λόγους. Η μπάντα που έφτιαξε το 1995 ο Micheal Amott όταν έφυγε από τους Carcass. Μαζί του ο αδερφό τους στις κιθαρες,  στο μικρόφωνο ο Johan Liiva (Furbowl/Carnage, τα λόγια είναι περιττά) και στα drums o Daniel John Erlandsson των τεχνικότατων Eucharist. Ναι, κάπως έτσι ξεκίνησαν οι Arch Enemy, σαν ένα supergroup. Και παρέδιδαν μελωδικό death metal στα 2 πρώτα τους άμπουμς. Τεράστια αλλαγή, με γυναικεία φωνή πίσω από το μικρόφωνο από μια κοντή ξανθιά με φωνή berserker Viking. Κάπου όμως το παιχνίδι  χάθηκε, ιδιαίτερα στο συνθετικό κομμάτι (και όχι μόνο). Ένας άνεμος αλλαγής  ήρθε αλλάζοντας και πάλι την τραγουδίστρια με μια όμορφη νεαρά που τα καταφέρνει αρκετά καλά αλλά γενικότερα το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Τέλοσπαντων, η μπάντα έχει πολλά ωραία τραγούδια να προσφέρει στα τόσα χρόνια που υπάρχει. Επίσης έχει κάνει πολλές, πάρα πολλές διασκευές. Αυτές συγκέντρωνουν η μπάντα και η Century Media  για να μπει το 2019 με το όνομα της μπάντας να ξανακούγεται. Στις 19 του μηνός κυκλοφορεί σε digipack cd αλλά και διπλό βινύλιο.

Εικοσιτέσσερις διασκευές από πολλά είδη και μπάντες για να χορτάσουν όλοι. Εδώ τους παραδέχομαι. Οι πρώτες έντεκα διασκευές είναι με την καινούρια σύνθεση της μπάντας. Δυστυχώς όμως, όταν διαλέγεις να παίξεις Pretty Maids και συ απλά το αναπαράγεις σε πιο death metal μορφή, αποστειρωμένο από τις αρχικές μελωδίες και ύφος, το πράγμα δεν κυλάει. Το ίδιο ισχύει είτε διαλέγεις heavy metal ύμνους (Judas Priest) είτε pop (Tears For Fears). Μόνο η διασκευή σε Mike Oldfield μου φάνηκε αρκετά καλή. Στην συνέχεια αποφασίζουν να δώσουν την δική τους εκδοχή σε Punk θρύλους της Σουηδίας όπως τους Moderat Likvidation, Anti-Cimex, Charged GBH (αυτό ακούγεται ωραία)  και Shitlickers.  Αν την παλεύετε με τα αυθεντικά, ίσως και να σας αρέσουν. Μονόλεπτα κοπανήματα χωρίς νόημα, πόσο μάλλον όταν διασκευάζονται και χάνουν κάθε νόημα.

Στην συνέχεια έχουμε τις διασκευές με την Angela. Τα πάντα πολύ καλύτερα. Από τους Discharge, μέχρι ότι Hard rock και metal επιλέγουν. Βοηθά και ότι ακούμε και δεύτερη κιθάρα από τον αδερφό Amott. Εννοείται βέβαια ότι κάθε τραγούδι που επιλέγουν, το απογυμνώνουν από την φυσική του ομορφιά μη μπορώντας να τους προσδώσουν μια άλλη, έστω διαφορετικά και καλά με το προσωπικό τους στοιχείο (το ποιο;). Σε πιο φρέσκα-μοντέρνα τραγούδια όπως των Dream Evil τα πάνε καλύτερα μιας και δεν σε ενοχλεί τόσο η αλλαγή σε πιο ακραίους τόνους. Επίσης στο Carcass τα πάνε καλά, λογικότατον. Περιττό να γράψω ότι οι τελευταίες διασκευές με τον Johan στα φωνητικά είναι οι καλύτερες. Τότε που ήταν όλοι τους πιο πιτσιρικάδες και πάνω από όλα πιο μεταλλάδες.