AETERNUS - HEATHEN

Και ποιός δεν επέστρεψε την περυσινή χρονιά. Όλες οι μεγάλες μπάντες του extreme ήχου κυκλοφόρησαν άλμπουμ με πιο κλασσικά παραδείγματα αυτά των Immortal, Marduk, Watain, Behemoth και φυσικά των Dimmu Borgir. Όσο το σκέφτομαι η λίστα μεγαλώνει όλο και περισσότερο γι'αυτό σταματάω εδώ. Σε αυτή τη λίστα δε θα μπορούσε να μην έχει προστεθεί και η νέα κυκλοφορία των Aeternus που επέστρεψαν μετά από πέντε χρόνια μέσα από τα κατασκότεινα δάση της πατρίδας τους.

 Οι Νορβηγοί ανά 3-5 χρόνια είναι πιστοί στο ραντεβού τους  και μας προσφέρουν νέο υλικό. Με το "Heathen" κάνουν μια προσπάθεια να επαναπατριστούν στις παλιές καλές εποχές της majestic βαρβαρότητάς τους αλλά υπό το death metal πρίσμα των τελευταίων κυκλοφοριών τους.

Το θετικό είναι πως παρά το ηχητικό throwback, δε νιώθω πως έχουμε να κάνουμε με ένα αναμάσημα παλιών ιδεών. Ο συνθετικός αέρας εμπνέει κάτι φρέσκο, χωρίς σημάδια αλλοίωσης. Τα συναισθήματα που σου βγάζει το "Heathen" είναι pure και ανυπόκριτα. Φυσικά και έχει μειονεκτήματα ο νέος καρπός των Aeternus όπως για παράδειγμα το ότι σε μερικά σημεία ακούγεται ολίγον τι παρωχημένο και βαρετό. Αυτό το είδος το ακούσαμε στις σωστές εποχές και σε ανώτερους δίσκους.

Είναι λες και κάποιος κρατάει τα γκέμια για να μη γίνει  κάποια έκρηξη στο όγδοο full length άλμπουμ. Στο τέταρτο κομμάτι, το "The Significance of Iblis" πάνε να κάνουν λίγο χαμό, να ανεβάσουν λίγο τις ταχύτητες , δείχνοντας το βάρβαρο προφίλ τους. Ακόμα και εκεί όμως έχουν ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα, επιστρέφοντας στη συνέχεια στους βασικούς Aeternus ρυθμούς τους.

Καθ'όλη τη διάρκεια του "Heathen" ακούς δίκασες, όμως αυτές δεν είναι εκεί για να εξυπηρετήσουν κάποιο ξέσπασμα και να ανεβάσουν την αδρεναλίνη. Βρίσκονται στο background, ενισχύοντας τους ρυθμούς του Παγανιστικού Μέταλ.

Συγκεκριμένα Παγανιστικό blackened Death Metal (να είναι καλά οι Aeternus που έμαθα και αυτό το παρακλάδι του Death Metal) που ακολουθεί κατά πόδας αλλά πετυχημένα το εγχειρίδιο. Εκεί πίσω στα 90's oι Aeternus ήταν στις μπάντες του  δεύτερου black metal κύματος , ένα κύμα που προσωπικά το χαρακτηρίζω πιο σοφιστικέ.

Στο πέρασμα της δισκογραφίας τους το βέλο του παγανιστικού μέταλ κάλυπτε το πρόσωπο των Aeternus. Μιας και αναφέρομαι στο παρελθόν της μπάντας πρέπει να βγάλω από μέσα μου το πόσο χάλι ήταν το εξώφυλλο του "Shadows of Old" άλμπουμ τους. Εντάξει, το είπα και ξαλάφρωσα.

Επιστροφή στο "Heathen". Οι Νορβηγοί και κυρίως το ιδρυτικό τους μέλος,  το πολυεργαλείο που ονομάζεται Ares μαζί με τον Phobos που τον συντροφεύει από το 2007 στα drums, δυναμώνουν αυτό το pagan συναίσθημα στη μουσική που γράφουν.

Το νιώθεις από το ατμοσφαιρικό και γεμάτο γρίφους intro του "Hedning" και η συνέχεια του εναρκτήριου κομματιού η οποία πάει τη μπάντα πίσω στις ρίζες, σαν να μην πέρασαν 20 χρόνια. Το όλο αποτέλεσμα είναι "back to the roots" που λένε και στο χωριό μου.

Μεγάλο κεφάλαιο είναι οι κιθάρες . Ταξιδιάρικες και σε σημεία ονειρικές και νοσταλγικές, σε πηγαίνουν μια "ρομαντική" death/black βολτίτσα στα αχανή δάση του Μπέργκεν. Σε σημεία συνοδευτικές και  majestic σε άλλα με καλπάζοντες mid tempo ρυθμούς. Οι ρυθμοί συνδυαστικά με την ατμόσφαιρα  απελευθερώνουν ένα επικό κλίμα.  

Πάρε για παράδειγμα το "Boudica" το οποίο έχει μια ευθεία επική και viking γραμμή. Να πω ότι δε μου θύμισαν Amon Amarth και Manowar, θα πω ψέματα.  Το ρόλο της έπαιξε και η παραγωγή του Herbrand Larsen ο οποίος είναι μέλος μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του Viking Black, τους Enslaved. Είναι ίσως η καλύτερη παραγωγή στην 20χρονη πορεία τους αν και δηλώνω φαν των 90's παραγωγών.

Όταν άκουγα τα 35 λεπτά, σκεφτόμουν δύο πράματα: Αναρωτιόμουν γιατί να είναι τόσο μικρό το άλμπουμ και δεύτερον έφερνα στο μυαλό μου την τελευταία κυκλοφορία των Dimmu Borgir!! Σκεφτόμουν που κατέληξαν εν έτη 2019 και έτσι εκτίμησα ακόμα περισσότερο τους λιγότερο φημισμένους συμπατριώτες τους και το "Heathen" άλμπουμ τους.

Γιώργος Γράντης