Death Angel - Humanicide

Ο τρόπος που βλέπω και ακούω τους Death Angel, πάντα είχε τα σκαμπανεβάσματα του. Τα πρώτα τους χρόνια είναι από αυτά που και εγώ και πολύς ακόμα κόσμος γουστάρουμε και νοσταλγούμε. Με δίσκους όπως οι ‘’The Ultra Violence’’. Η μεσαία τους περίοδος, αν και έχει αξιοπρεπέστατους δίσκους, ‘’The Art Of Dying’’, Killing Season’’, δεν με άγγιξε ποτέ. Την παρούσα δεκαετία με τα ‘’Relentress Retribution, 2010 ή το ‘’The Evil Devide’’ του 2016 μου βγάζουν αυτήν τους την ανησυχία, να ακουστούν παραδοσιακοί και μοντέρνοι τραυτόχρονα, μέσα στο thrash πλαίσιο. Τώρα τρία χρόνια μετά κάνουν πάνω σε αυτήν την ανησυχεία – πορεία το καλύτερο βήμα τους. Το ‘’Humanicide’’ που κυκλοφορούν μέσω της Nuclear Blast.

Αμέσως, με τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης, έμεινα με το σαγόνι στο πάτωμα, από το εναρκτήριο ‘’Humanicide’’ και την τίγκα Κρασσάτορ εισαγωγή και τον λυσσασμένο τρόπο που παίζουν όλοι, αλλά πιο πολύ με το υμνικά ατελείωτο solo προς το τέλος του. Σε ολάκερο το ‘’Humanicide’’, υπάρχει λίγο η πολύ μια Kreator αύρα. Το ‘’I Came For Blood’’ και ‘’Of Rats And Man’’που θυμίζουν παλαιούς, ή το ‘’Immortal Behated’’ με τα αναπάντεχα πλήκτρα προς το τέλος να το  ομορφαίνουν, να φέρνει πιο πολύ σε τωρινούς Kreator. Rob Cavestany, κυρίως και Ted Aguilar κεντούν στις κιθάρες. Και ο Mark Osegueda βγάζει για ακόμα μια φορά τιτάνιες ερμηνείες.  Υπάρχουν μέσα στιγμές που με πάνε στις αρχές του thrash, ‘’Aggressor’’, ειδικά στον πνιχτό τρόπο που προφέρεται ο τίτλος,  όπως και η καταιγίδα ‘’Alive And Screaming’’. Πολλές στιγμές που αντιλαμβάνομαι το τεχνικό και το μοντέρνο του thrash πράγματος, ‘’Divine Defector’’,  ‘’The Pack’’, ‘’Ghost Of Me’’, ‘’Revelation Song’’.

Ωραίος δίσκος, ζωντανός με ατελείωτη ενέργεια, με έκανε μέσα στο μετρό να κάνω ντραμς και κιθάρα του αέρα. Οι οπαδοί ήδη θα το έχετε τσεκάρει – αγοράσει. Οι υπόλοιποι τσεκάρετε και νιώστε το.