Inner Strength - The Common Theme

Πόσοι να γνωρίζουν τους Inner Stength άραγε; Μάλλον μόνο όσοι έχουν σκάψει αρκετά βαθιά στο Progressive Metal underground, μόνο αυτοί που έχουν γυρίσει κάθε Αμερικάνικη πέτρα που είχε προοδευτικό σχήμα. Μόνο αυτοί θα είχαν ανακαλύψει το μοναδικό ντεμπούτο της μπάντας το 1993 με τίτλο ‘’Shallow Reflections’’, ένας  αδιαφιλονίκητα εξαιρετικός δίσκος από κάθε άποψη. Προοδευτικός, τεχνικότατος, πλούσιος σε ιδέες και εκτελέσεις, με εξώφυλλο Τέχνης. Δεν εστιάζουμε όμως εδώ σε αυτό αλλά σε ότι άλλο έχει βγάλει η μπάντα σε μορφή demo  ή ακυκλοφόρητα μιας και η Divebomb Records σε μια σειρά τριών cds τα εσωκλείει ΟΛΑ. Με μια σύντομη αναδρομή, να πούμε ότι οι Inner Strength ξεκίνησαν το 1986 με ένα πιο crossover hardcore/punk ήχο μα το ιδρυτικό μέλος (και τραγουδιστής) Scott Oliva βρήκε νέα μέλη και ο ήχος άλλαξε σύντομα στον αγαπημένο μας. Στο τρίτο cd συναντάμε το υλικό που δημιούργησε η μπάντα μετά το ντεμπούτο. Η εταιρία που κυκλοφόρησε το ‘’Shallow Reflections’’  ήταν υπό διάλυση αλλά όχι και η μπάντα που ακόμα έδινε συναυλίες και πήγαινε για πρόβες. Νέο υλικό δημιουργήθηκε, αρκετά διαφορετικό όμως από αυτό που μας έχουν συνηθίσει και θα ήταν ο επόμενος δίσκος με τίτλο ‘’The Common Theme’’. Εκτός από τα 15 τραγούδια του ακυκλοφόρητου αυτού δίσκου, θα συναντήσει κάποιος και πάλι φωτογραφίες, στίχους, πληροφορίες και το τρίτο μέρος της συνέντευξης των  Scott Oliva και Joe Marselle.

Αν το ντεμπούτο και τα demos που προηγήθηκαν αγγίζουν (για να μην γράψω ΕΙΝΑΙ) το τέλειο δημιούργημα γι αυτούς που αρέσκονται στο 90s U.S. Prog Metal, εδώ δεν ισχύει το ίδιο. Η επέλαση των Pantera στην Αμερική επηρέασε πάρα, μα πάρα πολλούς. Εδώ οι Inner Strength μετατρέπουν τον ήχο τους σε πιο γκρουβάτο, σε πιο τραγανιστό, σε πιο μοντέρνο. Ο λυρισμός έχει ολότελα χαθεί, μένει μόνο η τεχνική. Το ‘’The Common Theme’’ ξεκινά αναπάντεχα καλά. Το ‘’ Leaning Too Far’’ θυμίζει Inner Strength, θυμίζει το παρελθόν τους. Η φωνή έχει γίνει πιο γήινη και με χαλάει λιγάκι αλλά μουσικά και πάλι δίνουν ρέστα. Η τεχνική είναι εδώ αλλά είναι συνδεδεμένη με την μελωδία, ακούς τις κιθάρες που γλιστρούν, ακούς το μπάσο να σε δονεί συθέμελα, τα drums να σε υπνωτίζουν με το πέρα από το υποσυνείδητο παίξιμο τους. Μόνο τα φωνητικά απειλούν το τραγούδι λιγάκι. Δίπλα στις γνωστές αρμονικές φωνητικές μελωδίες του Oliva, ακούγονται και κάποια παράταιρα ουρλιαχτά. Καλά, ας ήταν έτσι ο δίσκος και γω θα ήμουν ο πρώτος που θα έτρεχα να το αγοράσω/χιλιοακούσω. Αλλά δεν είναι….

Η παρακμή και η αλλαγή του ήχου τους είναι σταδιακή ακόμα και στον δίσκο. Ήδη στο επόμενο τραγούδι ‘’ No Glory’’, αν και ακούγονται ότι παίζουν ‘’προοδευτικά’’-δύσκολα, δεν είναι μελωδικός ο ήχος τους. Άσε που πληθαίνουν τα άσχημα φωνητικά σε στυλ Anselmo, ότι πιο ενοχλητικό θα μπορούσα να ακούσω. Ευτυχώς υπάρχουν σόλος παλιάς σχολής και γενικότερα οι κιθάρες γλεντάνε κόσμο και συναδέλφους τους. Το ‘’ Lately’’  ίσως είναι το τελευταίο τραγούδι (από το ‘’ Running on Empty’’ και μετά χάνεται η μπάλα) που ακούγεται ευχάριστα πριν αρχίσεις να κουράζεσαι από το νέο ύφος που έχουν υιοθετήσει. Ένα ακουστικό πέρασμα και φωνητικά που σε αγγίζουν σου θυμίζουν το τι συμβόλιζε αυτή η μπάντα. Δυστυχώς δεν κρατάει πολύ. Μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος δεν είναι κακός, απλά δεν είναι …Inner Strength που αγαπήσαμε. Σχεδόν σε κάθε τραγούδι υπάρχουν ψήγματα του παρελθόντος αλλά είναι ξεκάθαρη η νέα του πορεία και το πώς θα ήταν η μπάντα λίγα χρόνια αν δεν διαλυόταν το 1997.