Motorhead - Another perfect day

Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Motorhead πρεσβεύουν τον σκληρό και βρώμικο ήχο, μία αρχή που την αποτύπωσαν με τον καλύτερο τρόπο στους τέσσερις σημαντικούς studio δίσκους που κυκλοφόρησαν στο διάστημα 1979-1982, με την κλασική σύνθεση "Lemmy / Eddie Clarke / Phil Taylor". Όταν αποχώρησε ο Clarke από το συγκρότημα το 1982, οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο αντικαταστάτης του θα ήταν κάποιος εξίσου ασυμβίβαστος και σκληροτράχηλος κιθαρίστας. Προς μεγάλη έκπληξη των οπαδών των Motorhead, τη θέση πήρε τελικά ο Brian "Robbo" Robertson, που μόλις είχε αποχωρήσει από τους rockers Thin Lizzy. Ο Robertson, σε αντίθεση με τον Clarke, προτιμούσε τον καθαρό και μελωδικό ήχο, κάτι που αντικατοπτριζόταν και στην εμφάνισή του, που περιλάμβανε κολλητό δερμάτινο παντελόνι και μπαντάνα που παρέπεμπε στο κίνημα της disco, που κατά το 1983 είχε, λίγο πολύ, πνεύσει τα λοίσθια.

\r\n\r\n

Μόλις κυκλοφόρησε και το "Another perfect day" με το εξαίσιο εξώφυλλό του (έργο του Joe Petagno), η απορία του κόσμου μεταβλήθηκε σε απογοήτευση, καθώς ο δίσκος διέφερε ηχητικά από τις προηγούμενες δουλειές των Motorhead. Εκεί που παλιά υπήρχε η διάχυτη αληταμπουρίαση του Clarke, τώρα δέσποζε η ευγένεια κι η χάρη του Robertson, ενώ ακόμα και το μπάσο του Lemmy ακουγόταν πιο φιλικό στ’ αφτιά του ακροατή από ποτέ. Κι όμως, θα ήταν μεγάλο λάθος να υποστηρίζαμε ότι το "Another perfect day" στερείται δύναμης, αφού οι συνθέσεις παρέμεναν, μουσικά και θεματικά, ατίθασες κι ορμητικές. Εκείνο που είχε αλλάξει ήταν η προσέγγιση στην παραγωγή.

\r\n\r\n

Με την ψυχραιμία που μας παρέχει η χρονική απόσταση, μπορούμε να πούμε ότι ο δίσκος ακούγεται σήμερα τουλάχιστον γοητευτικός, καθώς αποκαλύπτει μία πλευρά των Motorhead που δεν ερχόταν παρά ελάχιστα στην επιφάνεια - ίσως, μάλιστα, να μην ξαναήρθε ποτέ, υπό αυτήν τη μορφή. Αλλά και σε επίπεδο συνθέσεων, το album δεν υστερεί, κατά τη γνώμη μου, σε τίποτα απολύτως σε σχέση με ό,τι είχε βγάλει η μπάντα παλαιότερα. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, αδυνατώ να βρω έστω και ένα filler στο "Another perfect day", ενώ ως κορυφαίες στιγμές θα χαρακτήριζα τα "Back at the funny farm", "Dancing on your grave", "Shine", "Die you bastard" και "Another perfect day".

\r\n\r\n

Ωστόσο, η διαφοροποίηση του "Another perfect day", αλλά και τα διάφορα καμώματα του Robertson, που αρνιόταν να παίξει επί σκηνής κλασικά τραγούδια, όπως τα "Motorhead", "Overkill" και "Bomber", ξεχείλισαν το ποτήρι για τους οπαδούς της μπάντας. Έτσι, πριν περάσει ένα πλήρες έτος, ο Robertson αποχώρησε, ενώ λίγο μετά έφυγε κι ο Phil Taylor. Το μέλλον της μπάντας διαγραφόταν ζοφερό, ο Lemmy όμως δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Κι αυτή η κουβέντα έμελλε ν’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου...
\r\n 

\r\n\r\n

Κων/νος Χρυσόγελος

\r\n