HALLOWS EVE - DEATH & INSANITY

Το 1986 ήταν από τις πιο σημαντικές χρονιές συνολικά στο Heavy Metal, αλλά και ειδικότερα στο thrash. H αρχική δίψα να παίζουν οι μπάντες όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και να έχουν evil είκονα άρχισε να υποχωρεί σιγά-σιγά, και τα συγκροτήματα κοιτούσαν να εμπλουτίσουν ή να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους. Οι Hallows Eve από την Georgia των ΗΠΑ ήταν από τους πρωτεργάτες αυτής της κίνησης και ίσως το πιο αδικημένο συγκρότημα εκείνης της περιόδου.

Μετά από την συμμετοχή τους στην συλλογή Metal Massacre Vol. 6, με το εξαίσιο "Metal Merchants", κυκλοφόρησε ο πολύ καλός πρώτος δίσκος τους, Tales of Terror, στα κλασικά thrash μονοπάτια. Αν ήθελαν όμως κάτι παραπάνω έπρεπε να πάνε το κλασικό thrash τους ένα βήμα μπροστά.

Έτσι, το 1986 οι Tommy Stewart (μπάσο), Stacy Andersen (φωνή), Tym Helton (drums), David Stuart (κιθάρες), σκέφτηκαν να μπλέξουν το κλασικό thrash τους με πιο speed metal και κλασικές metal φόρμες, με αποτέλεσμα το Death & Insanity, ένα από τα καλύτερα thrash άλμπουμ όλων των εποχών, με ασύλληπτες μελωδίες και ευκολομνημόνευτα ρεφρέν για thrash metal μπάντα.

Από το φανταστικό εξώφυλλο καταλαβαίνει ο υποψήφιος ακροατής ότι θα ακολουθήσει κάτι φοβερό αλλά και διαφορετικό. Οι πρώτες νότες του ομώνυμου κομματιού σε βάζουν αμέσως στο κλίμα: Αν οι Helstar έπαιζαν thrash ή αν το “Free as the Wind” των Anvil ήταν thrash, τότε θα ακούγονταν όπως αυτός ο δίσκος.

Το άλμπουμ έχει πολύ γρήγορα thrash κομμάτια όπως τα “ Lethal Tendencies ”,          “Goblet of Gore ”, “ D.I.E. (Death in Effect)”, αλλά ακόμα και αυτά το συγκρότημα τα εμπλουτίζει με φοβερές μελωδίες, που προέρχονται κυρίως από τα φοβερά φωνητικά του Stacy Andersen με αποτέλεσμα ο δίσκος κάποιες φορές να ακούγεται πιο επικός και από power metal μπάντα. Ο τρόπος που τραγουδά ο Andersen μου θυμίζει το πάθος που έβγαζε  ο Harry Conklin στους Jag Panzer και Titan Force, αν έπαιζαν thrash βέβαια.

Το τελειωτικό χτύπημα παρ' όλα αυτά έρχεται με τα δυο τελευταία κομμάτια του δίσκου. Τα “Nefarious” και “Nobody Lives Forever”, είναι δυο ύμνοι του metal συνολικά και όχι μόνο του thrash, αφού οι μελωδίες τους θυμίζουν μια μίξη του “ Baptised in Blood ” (Helstar)  με “ Wielding Iron Fists ” (Liege Lord). H ορμή που βγάζουν αυτά τα κομμάτια, αλλά και όλος ο δίσκος συνολικά, τον τοποθετούν άνετα στο πάνθεον του speed/thrash metal και μέσα στους καλύτερους Heavy Metal δίσκους της δεκαετίας του ’80.

To συγκρότημα κυκλοφόρησε έναν ακόμη δίσκο, το “Monument” δύο χρόνια αργότερα (πολύ καλό, σαν μια λίγο πιο καλογυαλισμένη έκδοση του Death & Insanity) και δυστυχώς διέλυσε. Επανασυνδέθηκαν το 2005, όπου κυκλοφόρησαν και ένα ακόμη δίσκο, καθώς και έναν ακόμη το 2008, και από τότε δεν έχουν ακουστεί νέα τους. Mακάρι να ακούσουμε ξανά από αυτούς γιατί έχουμε ανάγκη από καλό και πρωτότυπο thrash metal που δεν ξεφεύγει όμως από τις νόρμες του.

Γιώργος Πετρουλάκης