Sweet Oblivion feat. Geoff Tate - Sweet Oblivion

Aπό το 2012 παλεύει ο Geoff Tate να κάνει κάτι αξιοπρόσεχτο μόνος του, μετά τις θρυλικές
διαμάχες με τα άλλα μέλη των Queensrÿche, και την οριστική ρήξη στο τέλος. Μετά το
δεύτερο σόλο του άλμπουμ “Kings & Thieves” το 2012, και τους δίσκους με τους “δικούς”
του Queensrÿche που ονόμασε τελικά Operation: Mindcrime, φέτος ο Tate έβγαλε νέο
δίσκο με την μπάντα-project Sweet Oblivion.

Ο Geoff Tate έχει δημιουργήσει από τότε πολλά ανάμεικτα συναισθήματα στους οπαδούς
που κάποτε τον λάτρεψαν. Κάτι οι παραπάνω κυκλοφορίες που κρίθηκαν από την
πλειοψηφία από μέτριες και επαναλήψιμες εως κακές και αδιάφορες, κάτι οι
συμπεριφορές του σε πρώην μέλη των Queensrÿche και σε οπαδούς, τον έχουν κάνει να
φαίνεται πλέον σχεδόν ξένο σώμα από πολλούς οπαδούς.

Η νέα του προσπάθεια με τους Ιταλούς μουσικούς που συγκρότησε ο Simone Mularoni των
progressive/power metallers DGM, φιλοδοξεί να τον ξαναβάλει στους παλιούς metal
δρόμους του παρελθόντος και να ξανακερδίσει την συμπάθεια όσων δυσανασχέτησαν τα
προηγούμενα χρόνια. Θα τα καταφέρει;

Με τους Sweet Oblivion ο Geoff Tate προσπαθεί να πλησιάσει την πιο μελωδική πλευρά
που είχε στους Queensrÿche. Τα πειράματα που έκανε στους δίσκους του με τους
Operation: Mindcrime δεν υπάρχουν εδώ, αυτοί δηλαδή οι “ξεροί” ήχοι που ήταν σαν τους
δίσκους από το “Hear in the Now Frontier” και μετά, μαζί με μοντέρνο rock/alternative.
Εδώ βρήκε την κατάλληλη παρέα να τον βοηθήσει να γυρίσει στις μελωδίες του “Empire”
και ίσως του “Promised Land”, ενώ το πνεύμα του “Operation: Mindcrime” πλανάται πολύ
έντονα σε όλον τον δίσκο.

Από όλες τις πρόσφατες προσπάθεις του Geoff Tate αυτή είναι ίσως η καλύτερη, και πιο
κοντινή στις προτιμήσεις ενός παλιού οπαδού των Queensrÿche. Οι μελωδίες, οι ρυθμοί και
τα φωνητικά, όλα θυμίζουν Queensrÿche περιόδου ‘88-’94, μέσα από μια πιο απλή
προσέγγιση στην ανάπτυξη των κομματιών. Δεν υπάρχουν δηλαδή οι πολύπλοκες ή οι
θεατρικές αλλαγές που είχαν οι ‘ryche εκείνη την περίοδο στα τραγούδια τους.

Κάποιοι σε αρκετά κομμάτια του δίσκου, όπως το “True Colors”, ίσως θυμηθούν και την
απλότητα του “I don’t believe in love”, αλλά σίγουρα δε φτάνουν το μεγαλείο εκείνου του
υπέροχου τραγουδιού. To ίδιο και το ομώνυμο κομμάτι, θυμίζει αρκετά το “Breaking the
Silence”.

Ο δίσκος δεν είναι κακός, και βγάζει και ένα σχετικά έντονο μελαγχολικό συναίσθημα.
Ωραία τραγούδια, αλλά τους λείπει το κάτι παραπάνω για να επιλέξει κάποιος να ακούσει
αυτόν τον δίσκο πολλές φορές και όχι για παράδειγμα το “Operation: Mindcrime” ή το
“Empire”.

Η νέα προσπάθεια του Geoff Tate είναι σε καλό δρόμο, αν θέλει να αρχίσει να βρίσκει και
πάλι τον παλιό εαυτό του και να ασχοληθεί με μουσική που του ταιριάζει. Αν δουλέψει
περισσότερο το θέμα της έμπνευσης και της πρωτοτυπίας ώστε να μην νιώθει κάποιος ότι
ακούει τραγούδια που περίσσεψαν από το “Operation: Mindcrime” γιατί δεν ήταν και τόσο
καλά, τότε το comeback αυτής της μεγάλης φωνής θα είναι πράγματι σημαντικό.

Μέχρι τότε, ο δίσκος προτείνεται σε όσους ακούν το “Operation: Mindcrime” πρωί,
μεσημέρι, βράδυ, και στο ενδιάμεσο SIAM, Breaking Silence, House of Spirits, Lethal,
Sacred Warrior, En Force, Scarlet Rayne, Sanctum, Omega Point, Millennium του “Supply
and Demand” και τις υπόλοιπες μπάντες που κάποτε λάτρεψαν τους Queensrÿche.

Γιώργος Πετρουλάκης