Siren - No Place Like Home

Mε αφορμή το νέο άλμπουμ των Siren από τη Florida, που θα κυκλοφορήσει το 2020, ας θυμηθούμε λίγο πιο αναλυτικά το καταπληκτικό ντεμπούτο τους, “No Place Like Home” που κυκλοφόρησε το 1986 από την Flametrader.

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, και πριν το ντεμπούτο τους, είχαν ηχογραφήσει το single “Metro-Mercenary” το 1984, και το demo “Iron Coffins” το 1985. Κατάφεραν και ακούστηκαν σε μια περιοχή και περίοδο που είχαν ήδη αρχίσει τα πρώτα τους βήματα και να διακρίνονται, μπάντες όπως οι Nasty Savage, Savatage, Death, Obituary, Vengeance Inc. και Iced Earth, δηλαδή ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος. Το 1986 μετά αρκετές αλλαγές μελών, έρχεται το πολυπόθητο πρώτο άλμπουμ, που βλέπει το συγκρότημα να βελτιώνει σημαντικά τον ήχο του από το demo, και να δημιουργεί μερικές συνθέσεις που θύμιζαν ήδη μεγάλη και έμπειρη μπάντα.

Πίσω από ένα εξώφυλλο και τίτλο που αντικατροπτίζουν όλη την εξυπνάδα και την τρέλα του heavy metal, υπάρχει ένας δίσκος που δείχνει έντονα στοιχεία πρωτοτυπίας. To ύφος του συνολικά δεν είναι εύκολο να το περιγράψει κάποιος, αν και σίγουρα το heavy/power/progressive ιδίωμα του ταιριάζει αρκετά.  Πάντως σε κάποια τραγούδια κυριαρχεί το power metal, σε άλλα το heavy metal και σε άλλα το progressive, ενώ αρκετά είναι και τα τραγούδια που αυτά τα είδη αναμειγνύονται όλα μαζί.  Με αρκετή φαντασία, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν ένα μείγμα Savatage, Μetal Church, Heir Apparent και Psychotic Waltz – όλες αυτές οι αναφορές στην πρώιμη περίοδo των συγκροτημάτων.

Το “Βlack Death” που ανοίγει το άλμπουμ θα μπορούσε να ακουστεί από οπαδούς των Savatage των δυο πρώτων δίσκων, από ακροατές speed/thrash metal συγκροτημάτων, έως και οπαδούς πιο progressive ακουσμάτων. Στο “So Far to Go” η μπάντα δείχνει το πιο κλασικό της heavy/power metal πρόσωπο, ενώ στο “The Mine” πρωταγωνιστούν τα πιο power/progressive στοιχεία. Πρόκειται για καλά τραγούδια, αλλά αυτό που συμβαίνει στα υπόλοιπα κομμάτια είναι ο λόγος που αυτό το άλμπουμ ανήκει στους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ’80.

Το “Οver the Rainbow” είναι ένας ατμοσφαιρικός power/progressive ύμνος, σαν οι Angel Witch να παίζουν US power metal. Tα “Shadow of Future Past”, “Terrible Swift Sword”, “Burning Bridges”, “Another Lost Love” και “A Place in Time” έχουν ήδη γραφτεί στην ιστορία, μιας και είναι αριστουργήματα που θα ανατριχιάζουν για πάντα τους ακροατές. Ο συνδυασμός των ανεπανάληπτων φωνητικών του Doug Lee με τις μελωδικές κιθάρες του Rob Phillips, δημιουργούν πρωτότυπες και κλασικές συνθέσεις που είναι αδύνατο ο χρόνος να τις σβήσει. Ένας χορός μελωδιών που άλλοτε ακούγεται επικός, και άλλοτε progressive, με έναν τρόπο που κανένα συγκρότημα δεν έχει πετύχει.

Το συγκρότημα κυκλοφόρησε έναν ακόμη δίσκο, το “Financial Suicide” του 1988, αλλά ο ήχος τους πήγε λίγο προς Sanctuary μεριά, κάπως απλοποιήθηκε, και έχασε το μαγικό στοιχείο που είχε το  “No Place Like Home”. Δεν είναι κακός δίσκος (ειδικά κομμάτια σαν τα "Lines of Steel" και "Digital Clock" που είναι καταπληκτικά), αλλά ο συνδυασμός power/progressive και heavy metal που ακούστηκε στο πρώτο άλμπουμ, δε μπόρεσε να επαναληφθεί από το συγκρότημα – αλλά και καμμιά άλλη μπάντα. Δυστυχώς, κάπου εκεί το συγκρότημα  διέλυσε, με τον τραγουδιστή Doug Lee να ακολουθεί τους Mekong Delta. To 2016 όμως επανασυνδέθηκαν, και τώρα περιμένουμε τη νέα τους προσπάθεια. Μακάρι να ακούσουμε κάτι σαν το διαχρονικό “No Place Like Home”.