Βritish Lion - The Burning

Μετά το μέτριο “British Lion” του 2012 (που είχε όμως τα καλά “Us Against the World” και “These Are the Hands”, αλλά και το εξαιρετικό “A World Without Heaven”), ο Steve Harris επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ του, με τίτλο “The Burning”. Συνεχίζει στο μελωδικό hard rock του προηγούμενου δίσκου, οπότε όσοι τρέφουν ακόμη όνειρα ότι υπάρχει περίπτωση να ακούσουν κάτι σε παλιούς Iron Maiden, μάλλον θα απογοητευτούν για ακόμη μια φορά.

Το “The Burning” είναι αρκετά πιο δυναμικό και δυνατό από το ντεμπούτο των British Lion, που παραήταν νωχελικό πολλές φορές – τόσο στη μουσική όσο και στα φωνητικά. Αλλά παρά το γεγονός ότι τα τραγούδια και η φωνή του Richard Taylor είναι πιο ανεβαστικά, πάλι στο σύνολό του ο δίσκος δύσκολα σε κερδίζει. Σχεδόν σε όλο το άλμπουμ υπάρχουν πολύ καλές έως εξαιρετικές μελωδίες είτε από ένα riff ή σόλο, είτε από μια επική μελωδία από πλήκτρα και μπάσο, ακόμα και από στιγμές που μπορεί να θυμίσουν Iron Maiden, αλλά αυτές βρίσκονται διάσπαρτες στα τραγούδια, και όχι ενιαία σε κάποια σύνθεση. Τα περισσότερα κομμάτια δεν κρατούν κάποιο συγκεκριμένο ρυθμό, μπλέκουν το hard rock με το μελωδικο-επικό ύφος του Harris, και κάπου ακούγονται μπερδεμένα χωρίς ταυτότητα. Επίσης πολλά από τα τραγούδια ακούγονται αρκετά όμοια μεταξύ τους, και τα φωνητικά ερμηνεύονται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα κομμάτια, που είναι και το πιο αρνητικό στοιχείο του δίσκου.

Ξεχωρίζουν και πάλι ορισμένα τραγούδια που οι ιδέες της μπάντας είναι πιο δεμένες και συγκεκριμένες, οδηγώντας τον ακροατή σε περισσότερες επαναλήψεις, όπως τα πολύ απολαυστικά “Elysium”, “Lightning”, “Last Chance” και “Native Son” – αξίζει να τα ακούσουν οι οπαδοί του κλασικού heavy και hard rock. Όμορφα είναι και τα “Legend”, “The Burning” και "Spit Fire". Συνολικά όμως φαίνεται ότι το ύφος «οι Maiden παίζουν μελωδικό και ευθύ hard rock» που περίπου θέλει να περάσει το συγκρότημα, δεν είναι ολοκληρωμένο.  Υπάρχουν πολλές καλές ιδέες αλλά αν δουλευτούν σοβαρά, και όχι σαν πείραμα ή project ελεύθερου χρόνου, θα “δέσουν” πραγματικά και θα μπορέσουμε να ακούσουμε κάτι συνολικά υπέροχο. Μέχρι τώρα, πέρα από συγκεκριμένες συνθέσεις, στο σύνολο η νέα κυκλοφορία του Steve Harris, αν και δείχνει προσπάθεια για τίμια και ειλικρινή μουσική, αφήνει και πάλι ανάμεικτα συναίσθηματα.