Illusory - Crimson Wreath

Έχοντας στο ενεργητικό τους δύο εξαιρετικές κυκλοφορίες, το The Ivory Tower του 2013 και το Polysyllabic του 2016, οι Αθηναίοι Illusory είχαν ήδη ανεβάσει τον πήχη των προσδοκιών αρκετά ψηλά και η αλήθεια είναι ότι ανέμενα το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα με ενδιαφέρον αλλά και περιέργεια ως προς το ποιά κατεύθυνση θα διάλεγε η μπάντα για πάει τον ήχο της ακόμα πιο πέρα.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ακρόασης του Crimson Wreath μου ήρθε στο μυαλό η έκφραση go big or go home! Με άλλα λόγια, η προσπάθεια αξίζει μόνο αν τα δώσεις όλα και μάλλον αυτό σκέφτηκαν και οι Illusory καθώς σε αυτό το δίσκο φαίνεται ότι έδωσαν κυριολεκτικά ότι είχαν, τόσο σε επίπεδο έμπνευσης και ικανοτήτων όσο και σε συναίσθημα. Παίρνοντας σαν αφετηρία τον prog/power ήχο, οι Illusory δημιούργησαν ένα μουσικό καμβά ο οποίος σφύζει από πλούτο ιδεών, εναλλαγές συναισθημάτων και σε κάποιες στιγμές μοιάζει να ξεφεύγει και από τα στενά όρια του metal ιδιώματος, έχοντας σαν μοναδικό γνώμονα, όσο απλό και αν ακούγεται αυτό, την καλή μουσική. Μην «τρομάζετε», το Crimson Wreath είναι metal και τολμώ να πω ότι απεικονίζει μια μπάντα η οποία έχει βρεί τον προσωπικό της ήχο, πατώντας πάνω στις επιρροές της από θρύλους όπως οι Queensryche, οι Savatage, οι Jag Panzer και πολλοί άλλοι ήρωες του αμερικάνικου κυρίως power metal.

Σαρωτικά κομμάτια όπως το εναρκτήριο Besetting Sins ή το Maidenικό Immortal No εναλλάσονται με μικρά ουσιώδη ιντερλούδια όπως το Acedia ή το All Shall Fade με το πολύ όμορφο πιάνο του και από εκεί περνάμε σε λυρικά διαμάντια όπως το S.T. Forsaken ή το A Poem I Couldn’t Rime, για να φτάσουμε στην συναισθηματικά φορτισμένη τριλογία του An Opus Of Loss And Sorrow με τα Past Forever Last, The Isle Of Shadows και Agony’s Last η οποία θα μπορούσε να είναι ένα μεγαλειώδες κλείσιμο του δίσκου αλλά την δόξα της κλέβει το επικό 10λεπτο Fortress of Sadness, με το οποίο οι Illusory μοιάζουν να δημιουργούν ένα είδος παράδοσης, καθώς και οι 2 προηγούμενες κυκλοφορίες τους κλείνουν με παρόμοιο τρόπο. Μέσα στα σχεδόν 80 λεπτά του δίσκου ο ακροατής εκτίθεται σε μια πληθώρα ιδεών, μελωδιών και εμπνεύσεων που σε «καταπίνουν» με μια καλή έννοια και καθώς η ακρόαση προχωράει βρίσκεις τον εαυτό σου να βυθίζεται όλο και περισσότερο στον κόσμο του Crimson Wreath. Πολύτιμος αρωγός σε αυτό, πέρα από την μουσική αυτή καθαυτή, είναι και η τεράστια δουλειά που έχει γίνει στην ενορχήστρωση των κομματιών αλλά και η πλαισίωσή τους με πολύ όμορφα σημεία απαγγελιών, στα οποία συναντάμε μεταξύ άλλων και την τεράστια μορφή του ηθοποιού Γρηγόρη Βαλτινού στο κομμάτι Ashes To Dust.

Δεν ξέρω κατά πόσο στέκει να το πω για τον μόλις τρίτο δίσκο μιας οποιασδήποτε μπάντας, αλλά το Crimson Wreath είναι το magnum opus των Illusory… μέχρι το επόμενο! Ένας δίσκος ο οποίος δεν μπορεί παρά να σε εντυπωσιάσει με τον όγκο αλλά κυρίως την ποιότητα του υλικού που περιέχει και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πού ακόμα μπορεί αυτή η μπάντα να φτάσει.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας