Samael - HEGEMONY

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι, το Ceremony of Opposites είναι album που βγαίνει once in a lifetime, για αυτό άλλωστε το μνημονεύουμε μέχρι σήμερα. Αφού λοιπόν το ξεκαθαρίσαμε αυτό πάμε να δούμε τι έχουμε σήμερα. Το Hegemony είναι ενδέκατη δουλειά των βετεράνων black-industrial ελβετών μέταλλερς. Έρχεται έξι χρόνια μετά το... περίεργο Lux Mundi, για να τους επαναφέρει στο προσκήνιο (αν δηλαδή είχαν φύγει ποτέ). Εδώ θα σας διηγηθώ ένα προσωπικό Γολγοθά (όχι τον Γιώργο, τον κανονικό Γολγοθά εννοώ), ως μέγας φαν του Ceremony of Opposites, για κάποιον λόγο δεν ήθελα να το ακούσω στην αρχή, φοβόμουν ρε παιδί μου ότι θα απογοητευτώ. Μου έλεγε η Έλενα λοιπόν, “Γιώργο το έγραψες το review;”, απαντούσα εγώ “Όχι ακόμα, περιμένω να ωριμάσει στο μυαλό μου και να το γράψω”, μου απαντούσε εκείνη “Γιώργο, review θα γράψεις δεν θα φτιάξεις ουίσκι” και τί να της έλεγα, ότι είχε άδικο, έλα όμως που αν με απογοήτευε θα ήταν χτύπημα στα εφηβικά μου χρόνια...

Το Hegemony αποτελείται από 13 τραγούδια, έχει συνολική διάρκεια 51 λεπτά και κάτι. Όπως πάντα εμπεριέχει πειραματισμό, μοναδικότητα και είναι δίσκος λίγο πέρα από τα γούστα μου, αλλά πολύ υψηλού επιπέδου. Το άλμπουμ μας συστήνεται με το ομώνυμο κομμάτι Hegemony, αρχίζει με αυτά τα ηλεκτρονικά μπλιμπλιμπλίκια που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι Samael, συμφωνικά μέρη «πίσω» και εκεί έρχονται τα φωνητικά, σκλήρα και δυνατά, ακριβώς δηλαδή όπως πρέπει. Επόμενο είναι το Samael, ναι έβγαλαν επιτέλους τραγούδι Samael. Ξεκινάει λίγο βαρετά ομολογώ, μία από τα ίδια, συμφωνοηλεκτικά δηλαδή, μέχρι που ακούγεται η κραυγή Samaaaaael, καταιγιστικά τύμπανα ακολουθούν, απίστευτα κιθαριστικά μέρη και όσο περνάει η ώρα, τόσο καλύτερο γίνεται, 100% αντάξιο του μεγέθους της μπάντας. Σειρά έχει το Angel of Wrath, από το κομμάτι δεν λείπει τίποτα, τα φωνητικά είναι όπως πρέπει, οι κιθάρες επίσης, τα τύμπανα επίσης, αλλά κάτι τελικά λέιπει, δεν ξέρω τι ακριβώς, μα κάτι του λέιπει. Rite of Renewal, για την συνέχεια, όπου καταλληλότερο συνδυασμό ονόματος και περιεχομένου, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Το Rite of Renewal, όπως και το Red Planet σηματοδοτούν την τάση της μπάντας να επιστρέψει στις ρίζες της μα με φρέσκες ιδέες. Το εγχείρημα στέφεται με απόλυτη επιτυχία και γεννά προσδοκίες για τα υπόλοιπα (7+1) κομμάτια του δίσκου.

Στο Black Supremacy, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου, βρίσκει κανείς από επιβλητικά ηλεκτρονικά «στοιχεία», εντυπωσιακά τύμπανα από τον Xy, μέχρι απίστευτα riffs.  Πρόκειται για ένα κομμάτι electronic/industrial/black metal  το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούν ως οδηγό όλες οι μπάντες που θέλουν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο ιδίωμα. Σκυτάλη παίρνει το Murder or Suicide, το οποίο όπως και το Τhis World είναι κλασσικά, ως προς την δομή, τραγούδια Samael, με τα συμφωνικά τους μέρη, τα ηλεκτρονικά τους μέρη, άλλωστε τί είναι ένα τραγούδι Samael χωρίς αυτά; (Σουβλάκι χωρίς κρέας ξέρω γω) Εκεί λοιπόν που λες ότι ο δίσκος θα κινήθει κάπως έτσι στην συνέχεια του, σκάει το Against All Enemies να σε διαψεύσει, ενώ ξεκινά ήρεμα, στην συνέχεια πηγαίνει σε πιο κλασσικά Black Metal μονοπάτια δημιουργόντας μία 90s ατμόσφαιρα με υλικά του 2017.

Πηγαίνοντας προς το τέλος συναντούμε το Land of the Living, το οποίο πάει το συμφωνικό Black Metal σε άλλα επίπεδα, ένα τραγούδι όπου η ενορχήστρωση και τα φωνητικά έχουν ταιριάξει γάντι. Για την συνέχεια έχουμε το Dictate of Transparency, το οποίο δεν είναι κακό, αλλά πάλι φαίνεται να του λέιπει κάτι και πάλι δεν ξέρω να πω τι. Τελευταίο τραγούδι του δίσκου και... Beatles ladies and gentlemen. Το άλμπουμ κλείνει με μία διασκευή Helter Skelter, μία διασκευή από αυτές που έχουν νόημα. Τι εννοώ; Καλή διασκευή είναι αυτή που θα πάρεις το original κομμάτι και το κάνεις δικό σου (Cradle of Filth – Hallowed be thy Name και Rotting Christ – Lucifer Over London), δεν θα μας το ξαναπαίξεις απλά (Machine Head – Hallowed be thy Name). Τελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι το Strom of Fire το οποίο αποτελείται από επιθετικά και ευφυή riffs, που κινούνται επιδέξια ανάμεσα σε black και industrial μονοπάτια.

Τα τύμπανα του album κρατούν αυτούς τους tribal ρυθμούς που μας έχουν συνηθίσει οι Samael, οι κιθάρες είναι καλοπαιγμένες, ωστόσο μπορεί να μην ακούγονταν το ίδιο χωρίς το απίστευτο μπάσο του Drop.   Εν κατακλείδι, το Hegemony είναι σαν συναντάς έναν παλιό σου φίλο που έχει να τον δεις χρόνια, από την μία δαλαδή νιώθεις άνετα και οικεία, από την άλλη όμως έχεις την απορία και το μυστήριο για το τι έγινε τα χρόνια που δεν είχες νέα του.

George 3K Xifaras