Pain of Salvation - Panther

Αυτό το κείμενο θα περιέχει φανμποισμό, αλλά και μια φουτουριστική περιπέτεια. Μουσική φουτουριστική περιπέτεια μαζί με τους Σουηδούς progsters Pain Of Salvation. Μαζί με τους δίσκους τους και με όχημα την πάντα την πάντα πρωτοποριακή μουσική τους, πάω σε άλλα σύμπαντα και αυτό περιμένω πάντα από αυτούς. Το "Panther" δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας νέος αθέατος ως σήμερα πλανήτης, που από δω και πέρα κατοικεί η καλλιτεχνική οντότητα που αυτό ονομάζεται Pain Of Salvation. Το ‘’Panther’’ που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από την Inside Out Music είναι το ενδέκατος ή δωδέκατος, μετρώντας και το ‘’Falling Home’’, δίσκος των Σουηδών και ακολουθεί το υπέροχο ‘’In The Passing Light Of Day’’ του 2017.

Έχοντας μια απορία, εύλογη, στο που θα μας πάει τώρα ο Daniel Giledenlow, πατάω το play. Πάντως με τo πιο μοντέρνο "Accelerator" και το πιο μελωδικό "Restless Boy" είχαμε κάνει όλοι μια πρώτη γνωριμία, άκομψη κάπως και πιο πρόσφατα γνωρίσαμε και το ομώνυμο ‘’Panther’’. Καθώς και τα τρία κυκλοφόρησαν ως official clips. Η προσπάθεια να πάνε το πράμμα αρκετά παραπέρα από εκεί που είχαν φτάσει στο ‘’In The Passing Light Of Day’’ είναι εμφανής. Τρία κομμάτια που έβαλαν σε σκέψεις πολλούς και μένα. Ακούγοντας τα πια όχι μεμονωμένα αλλά μέσα στο σύνολο, ειδικά τα πρώτα δύο μου βγάζουν κάτι καλύτερο σαν αίσθηση έχοντας ανάμεσα τους να αναπνέει και μαζί του όλοι μας, το εξαιρετικό "Unfuture". Και ξάφνου λέω "Wait". Πλήκτρα σαν Ραχμάνινοφ, εντάξει όχι με αντίστοιχη πλοκή σε σύλληψη και εκτέλεση, σε μια μορφή και με μια φωνή rock ευαισθησίας και pop star quallity, να μαγεύουν. Και πια υπάρχει ζωή στον πλανήτη Panther, ζωή που εξελίσσεται στο "Keen To A Fault, αλλά αντίστοιχα και στο μελωδικό σαν ιντερλούδιο "Fur" που δίνει την σκυτάλη στο ομώνυμο και αυτό να δείχνει ότι οι Pain Of Salvation θέλουν λίγο από το στυλάτο των Ramstein αλλά και με το περιπαικτικό για διογκωμένα "εγώ" ρεφρέν του. Το "Species" βγάζει μια ηρεμία, σε μια νεο - rock εμπειρία, ενώ το "Icon" φιλοδοξεί, όχι με απόλυτη επιτυχία να συνεχίσει τον απόλυτο μύθο κομματιού που κλείνει με μεγάλη διάρκεια και μαγεύει, όπως το "In The Passing Light Of Day" που έκλεινε πανέμορφα τον προηγούμενο ομώνυμο του δίσκο. Είναι μια χαρά κομματάρα το "Icon" με τα όμορφα πλήκτρα του και την παραισθησιογόνα ατμόσφαιρά του, αλλά σαν το προηγούμενο αναφερθέν Υ Μ Ν Ο δεν είναι και σίγουρα δεν έχει.