HEADLESS CROWN - CENTURY OF DECAY

Έχω ξαναπεί ότι για μένα προσωπικά χειρότερο από ένα κακό album, είναι ένα αδιάφορο album. Όταν είναι κακό ρε παιδί μου, λέω εντάξει, για αυτούς και αυτούς τους λόγους δε μου κάνει. Τέλος. Όταν όμως ένα album είναι αδιάφορο τι γίνεται; Είναι δυνατόν να μη θεωρείς κακό ένα δίσκο και ταυτόχρονα να μην έχεις πρόβλημα αν δεν τον ξανακούσεις ποτέ στη ζωή σου; Δε λες, «ρε γαμώτο, δεν είναι κακό, γιατί όμως δε μου λέει τίποτα απολύτως;»

Όπως ήδη καταλάβατε, αυτό έπαθα με τη δεύτερη δουλειά αυτών των Ελβετών. Με το ντεμπούτο τους δεν είχα κάποια επαφή, ενώ το “Century Of Decay” που κυκλοφορεί φέτος το ακούω ήδη 4^η φορά… Να δω μήπως τελικά χάνω αυτό που βρήκε η Massacre και τους κρατάει για 2^η κυκλοφορία. Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι και 10 φορές να το ακούσω, από το κλασσικό metal  των Headless Crown, πάντα κάτι θα λείπει. Μουσικά οι ίδιοι λένε ότι έχουν επηρεαστεί από μπάντες σαν τους Maiden, Priest και Saxon, όμως το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά πιο μοντέρνο. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην παραγωγή του album, αλλά και σε κάποια σημεία που φτάνουν να θυμίζουν μέχρι και Marilyn Manson (ακούστε την εισαγωγή του Plan 9).Τα φωνητικά του Steff Perrone είναι αξιοπρεπέστατα (και ξεκάθαρα επηρεασμένα από τον Halford, στο ύφος περισσότερο) ενώ στις κιθάρες θα συναντήσουμε κάποια ενδιαφέροντα riffs (Radiant In Grey) αλλά γενικά να κρατάτε μικρό καλάθι. Στιχουργικά τώρα, μιλάμε για ένα concept album που δεν έχω τους στίχους του, αλλά γνωρίζω πως πραγματεύεται την προσπάθεια ενός καθημερινού, απλού ανθρώπου να ξεφύγει μέσω των ονείρων του από τη μιζέρια, αλλά βρίσκει συνεχή εμπόδια.

Δυστυχώς δε βρήκα το ενδιαφέρον που θα ήθελα στο “Century Of Decay”. Δε φταίει το ότι είναι ίδιο με κάτι άλλο, εμφανώς επηρεασμένο, άτεχνο, ή ότι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει. Φταίει το ότι δε βρέθηκε έστω μια στιγμή κατά την ακρόαση να πω «όχι ρε φίλε», ή να με κάνει να θέλω να πάω πίσω να το ξανακούσω. Στεγνό, συναισθηματικά επίπεδο, άνευρο…