Algebra - Pulse?

Το thrash metal έχει αλλάξει κατά πολύ από τις πρώτες μέρες της νιότης του. Οι Ελβετοί Algebra έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα με τον τρίτο τους δίσκο που διαρκεί σχεδόν μια ώρα, έχει στίχους για διάφορα θέματα του κόσμου και της ανθρωπότητας με ένα τελικό θετικό αίσθημα αλλά και μουσικά αρκετά απομακρυσμένο από τις μπάντες των 80ς. Ναι, όλα θυμίζουν μια νέα, διαφορετική μπάντα, ακόμα και αν αυτή διασκευάζει Sepultura αρχαίων εποχών. Το θέμα βέβαια είναι και να αξίζει αλλά θα το δούμε παρακάτω. Οι Algebra, από την Λωζάνη, δημιουργήθηκαν το 2008 από νεαρά άτομα που δεν είχαν μεγάλη προυπηρεσία στη σκηνή. Το ντεμπούτο  ‘’Polymorph’’ κυκλοφόρησε αυτοχρηματοδοτούμενα το 2012. Αργότερα κατάφεραν να εξασφαλίσουν ένα συμβόλαιο με την Αθηναική Unspeakable Axe Records και να μας δώσουν το ‘’Feed The Ego’’ του 2014.  Με μεγάλη καθυστέρηση παραδίδουν το νέο τους δίσκο σε cd, ‘’Pulse?’’ (και πάλι από την ίδια εταιρία) αλλά ευτυχώς αξίζει  αρκετά τον κόπο.  Όλα τα μέλη της μπάντας έχουν πλέον αποχωρήσει εκτός του Ed Nicod (κιθάρα/φωνή) και θα δούμε το μέλλον τους στη συνέχεια.

Η μπάντα θρασάρει/γκρουβάρει αρκετά μοντέρνα. Σε μεσαίες ταχύτητες, δίνουν περισσότερο βάση στους ρυθμούς παρά στην ενέργεια. Θα έλεγα ότι θυμίζουν Metallica των 90ς ή και Sepultura της ίδιας εποχής. Όμως πολύ πιο μοντέρνα και πολύ πιο τεχνικά θα έλεγα, σχεδόν με μαθηματικό τρόπο παιξίματος. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι στίχοι είναι πιο πνευματικά κουλτουριάρικοι, πιο διανοητικοί από την μέση thrash metal σύγχρονη μπάντα. Δεν με ενθουσίασαν κιόλας βέβαια, τα φωνητικά μου ακούγονται λιγάκι παραίτερα ενώ και ηχητικά θα τους ήθελα λιγάκι πιο αιχμηρούς, πιο ζωντανούς. Μαρέσει που είναι παραπάνω τεχνικοί αλλά μην φανταστείτε και επίπεδα Coroner. Επίσης κάποιες συγκρίσεις θα μπορούσαν να γίνουν με Forbidden, εποχής Green και μεταγενέστερα, δηλαδή ναι μεν τεχνικοί αλλά και με την γκρούβα μέσα τους. Πάντως δεν υπάρχει σύγκριση επιπέδου με όλες τις μεγάλες μπάντες που προαναφέρθηκαν μιας και τους λείπει η συνθετική ολότητα. Λίγα πράγματα μου έμειναν μετά απο δεκάδες ακροάσεις. Ακούγοντας το πρώτο λεπτό του ‘’ Quantum God’’ θα έλεγα ότι θα τους ταίριαζαν και τα πιο καθαρά φωνητικά μιας και δεν ακούγονται ζορισμένα. Γενικότερα, έχουμε μια φρέσκια Thrash  κυκλοφορία που φλερτάρει με πιο πολυεπίπεδους ήχους και στίχους χωρίς να αναπαράγει τους κλασσικούς δίσκους των 80ς όπως κάνουν εκατοντάδες μπάντες του σύγχρονου ξαναζωντανέματος του συγκεκριμένου ήχου. Με αρκετά καλά αποτελέσματα αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να μπει στα αγαπημένα ακούσματα κάποιου. Όσο για την διασκευή στο ‘’Dead Embryonic Cells’’, μια πιστή αναπαραγωγή είναι από ένα τέλειο τραγούδι από την φύση του.