Therion - Leviathan II

Το Therion ξανά χτυπά. Είναι εδώ με την συνέχεια του προ ενός έτους ‘’Leviathan’’ με το ‘’Leviathan II’’ το οποίο κυκλοφορεί μέσω της Nuclear Blast.

Ποιο Theron όμως. Αυτό που εδώ και πολλά πολλά χρόνια death metal Therion που αγαπήσαμε, έχει ημερέψει. Όχι ακριβώς. Έχει μπει αυτό το συμφωνικό μέσα στην μουσική τους, που πολλούς από μας, μας έκανε να αγαπήσουμε αυτό το συμφωνικό death Therion ακόμα περισσότερο. Και με δίσκους σαν τα , ‘’Theli’’, ‘’Vovin’’, ‘’Serius B’’/’’Lemuria’’, ‘’Gothic Gabbalah’’ η αγάπη έγινε λατρεία. Βάλτε και τις ανεπανάληπτες συναυλίες τους. Κάποιες από αυτές μετουσιώθηκαν σε απόλυτα εθιστικές ηχογραφήσεις – κινηματογραφήσεις. Αυτά έχουν περάσει όμως και μάλλον ανεπιστρεπτί. Σίγουρα ο κάθε καλλιτέχνης ορίζει την ζωή του και την καλλιτεχνική του δημιουργία όπως θέλει, έτσι και ο Christofer Johnsson και το Therion του από το πρώτο ‘’Leviathan’’ και στο ‘’Leviathan II’’ μας δίνουν μελωδίες μαζί με τα χορωδιακά φωνητικά, με τον Thomas Vikström να κρατά το κεντρικό μικρόφωνο και με αρκετές τραγουδίστριες και τραγουδιστές να είναι στο πλευρό του. ‘Ετσι μπαίνει το ‘’Aeon Of Maat’’ και το ‘’Litany Of The Fallen’’ που ακολουθεί. Το συμφωνικό metal μαζί με το νεοκλασικό στυλ είναι και εδώ κάτι παραπάνω από εμφανές. Συν ότι σε ολάκερο το ‘’Leviathan II’’ υπάρχει αυτή η σινεματική αφήγηση, με το ένα κομμάτι να ακολουθεί το άλλο. Όλα αυτά τα έχουμε ξανά δει σε μπάντες στους Therion. Οι μελωδίες μαζί με τις φωνές παράγουν στο μυαλό μας εικόνες. Όπως τα πιο heavy ‘’Lucifuge Rofocale’’, ‘’Midnight Starτο’’, το ανατολίτικο ‘’Marijin Min Nar’’ και τα ‘’Codex Gigas’’, ‘’Pazuzu’’ που κλείνουν την ιστορία. Το θέμα είναι ότι οι εικόνες είναι αχνές και τα κομμάτια δεν σου μένουν στο μυαλό, όπως γινόταν στο ένδοξο παρελθόν τους.

Ανώτερο από τον προκάτοχο του ‘’Leviathan’’, αλλά και από το πολύ φιλόδοξο, αλλά ατυχές ‘’Beloved Antichrist’’. Δεν είναι κακός δίσκος δηλαδή το Leviathan II’’, απλά το Therion παραημέρεψε μετά το εκπληκτικό ‘’Gothic Gabbalah’’. Ούτε ότι παραημέρεψε είναι απαραίτητα τόσο κακό, αλλά δεν δίνει ή μάλλον αφαιρεί από τον Christofer Johnsson και την εκάστοτε παρέα του την δυναμική των έργων τους που είχαν ως και τα μισά των 00ς. Σαν να βρέθηκε μια Δαλιδά και κούρεψε τον Σαμσών Christofer και του αφαίρεσε όλη του την δύναμη.