Heretic - A Game You Cannot Win

   Αν είσαι λίγο ψαγμένος και fan των underground συγκροτημάτων, δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει τίποτα για αυτούς. Οι Heretic, αποτελούν το αγαπημένο μίγμα ουσιών των απανταχού headbangers ανα τον κόσμο. Συνδυάζουν Power και Thrash στοιχεία, και δεν νομίζω πως υπάρχει μεταλλάς που να μην έχει κουνήσει ρυθμικά το κεφάλι έστω για λίγο σε αυτούς τους ρυθμούς. Η ιστορία τους ξεκινάει το 1985 όταν και δημιουργήθηκαν. Έκτοτε, υπεραπολαύσαμε το καταπληκτικό ντεμπούτο “Breaking Point”, το οποίο χαρακτηρίζεται απο τα ξεχωριστά,σε θέμα χροιάς, φωνητικά του Mike Howe. Μετά απο την κορυφή της δισκογραφικής έναρξης τους, είχαμε μία σημαντική καμπή με το A Time Of Crisis(2012), καθώς ήταν κατώτερο των προσδοκιών.
   Το φετινό album σφύζει απο σκληρά riffs, δοσμένα απλόχερα απ'τους Brian Korban και Stuart Fujinami. Ο πρώτος μας χάρισε τις κιθαριές του και στο A Time Of Crisis, ενώ ο Stuart είναι νεόφερτος δισκογραφικά, παίζει με την μπάντα απο το 2014. Πολύ βαρύ ξεκίνημα για τον δίσκο με το The World Called Hell, να θυμίζει πολύ Vicious Rumors εποχής ομώνυμου δίσκου, ασταμάτητο riff. μέσα σε ένα χορό απο διπλοπέταλα. Στο ίδιο στυλ και το ομότιτλο τραγούδι, πιο μελωδικό,αρχής γενομένης απο τα φωνητικά του Julian Mendez, πιο χαλαρές οι κιθάρες, δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το drumming του Ignazio Iggy Copola. Θα μου πεις έτσι είναι το Power και όταν δίνεται παραπάνω ωμότητα, σε βαθμό thrash, τα πράγματα γίνονται “χειρότερα”. Το Broken Hero έρχεται για να ρίξει λίγο το tempo, όχι οτι δεν έχει και αυτό τα ξεσπάσματα του. Πολύ ωραίο κιθαριστικό solo, όπως έκαναν ξανά και ξανά σε κάθε κομμάτι μέχρι στιγμής.
   Ακούμε εξαιρετικό μπάσο απο τον Angelo Espino στο πιο γλυκό κομμάτι του δίσκου, το Never Added Up, η τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Μετατράπηκε πολύ σύντομα σε ένα βίαιο ξέσπασμα, απόλυτα λογικό για έναν πονεμένο εραστή. Πάρα πολύ ωραίο refrain, να προσθέσω. Πιο μόρτικος ρυθμός στο Before The Fall, και να και ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης στο Master At Her Game. Το τόσο ξεχωριστό riff του Brian, είναι το νερό που περιορίζει την πύρινη λαίλαπα που δημιουργούν οι εμπρηστές Stuart, και Ignazio.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας πολύ προσεγμένος δίσκος, απο κάθε άποψη, διόλου βαρετός, πολύ “χώσιμο”. Πήγαν να σπάσουν για λίγο την μονοτονία της ισχυρής μουσικής τους, αλλά τελικά άλλαξαν γνώμη και συνέχισαν με αμείωτο ρυθμό. Προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου, αντίθετα. Πάντως αν το ακούσεις μία φορά, θα θες και δεύτερη σίγουρα.