Autumn's Dawn - Gone

Οι Αυστραλοί Autumn’s Dawn είναι ντουέτο και παίζουν από depressive rock ως και post/black metal. Τα δυο μέλη της μπάντας δεν είναι τίποτα φρεσκαδούρες στον χώρο αλλά έχουν γράψει προυπηρεσία στο χώρο. Ειδικά ο Tim Yatras (σαν Sorrow στους Autumn’s Dawn) που έχει τους Germ αλλά πάρει μέρος και σε μπάντες όπως οι Austere και έχει παίξει ντραμς/τραγουδήσει στον υπέρτατο δίσκο των Woods Of Desolation (Torn Beyond Reason).

\r\n\r\n

Ένα πράγμα δεν μου άρεσε σε αυτό το δίσκο αλλά με ενόχλησε αρκετά. Αυτό δεν είναι παρά τα καθαρά φωνητικά του Tim που ακούγονται πολύ emo αλλά καθόλου emotional αν με νοείτε. Ευτυχώς δεν ακούγονται πάντα τόσο φλώρικα. Βέβαια όταν αρκείται στο να ουρλίαζει μανιασμένα με παραμορφωμένα φωνητικά, όλα μέλι-γάλα. Το ‘’The Ashes Of a Life’’ που ανοίγει τον δίσκο αλλά και το ‘’ Until my Heart Corrodes with Rust’’ δεν με κερδίζουν ούτε μουσικά. Σαν να ακούω post rock γ’ διαλογής. Αν και τα φωνητικά συνεχίζουν να με ξενερώνουν, σιγά σιγά τα συνηθίζω και με την βοήθεια κάποιων καταραμένων κραυγών αρχίζει το βύθισμα προς τα κάτω. Στο ‘’Into The Cold’’ γίνεται η γεφύρωση με το depressive black και το μούδιασμα των αισθήσεων είναι πλέον γεγονός. Ευλογία το ότι είναι και ορχηστρικό (όπως και το Dawn) και βοηθά τον ακροατή να δημιουργήσει μόνος του συναισθήματα σαν την απόγνωση, απελπισία, μετάνοια, ψυχική κατρακύλα. Ακουστικές κιθάρες, ατμοσφαιρικός συνδυασμός πλήκτρων και ατίθασα οργισμένα φωνητικά βοηθούν στην δημιουργία τους. Ναι, υπάρχουν στιγμές που μπορούν να σου κατακερματίσουν την ψυχή. Και δυστυχώς ναι,υπάρχουν και αντίθετες στιγμές που νιώθεις ότι ακούς indie rock στο ραδιόφωνο. Τις περισσότερες φορές είναι κάπου ανάμεσα, σαν κατώτεροι Sentenced ή Katatonia (π.χ.Blank Stare, Blank Eyes). Η καλύτερη στιγμή που νιώθω παραγματικά απογυμνωμένος είναι στο ‘’Through The Rusted Gates of Time’’ που όλα είναι όσο χλωμά χρειάζεται και με τα σωστά ξεσπάσματα στις σωστές στιγμές. Έυχομαι το μέλλον των Autumn’s Dawn να έχει πιο πολλές τέτοιες στιγμές αλλώς ας αλλάξουν το όνομα τους σε Summer’s Dawn. Πραγματικά ολέθριο και με το ομώνυμο ‘’Gone’’ να ακολουθεί και να είναι τουλάχιστον ισάξιο. Σκοτεινό, μελαγχολικό, νοσταλγικο και με την καθαρή φωνή που χρειάζεται. Χάρη σε αυτά τα δυο τραγούδια σώζεται ο δίσκος.

\r\n\r\n

Και κάπως έτσι βρέθηκα να απολαμβάνω τον δίσκο μερικώς. Άμεση βελτίωση χρήζουν τα φωνητικά και περισσότερη πίσσα το μουσικό τους οδόστρωμα για καύτερες και συχνότερες μεταβάσεις στην περιοχή που θέλουν να μας φιλοξενήσουν. Προτιμήστε το διπλό digipak από την απλή μονή έκδοση σε cd μιας και στην διπλή έκδοση περιέχεται ολόκληρο το ομώνυμο ep που προηγήθηκε λίγους μήνες νωρίτερα.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n