Beast In Black - Dark Connection

Πολλοί από εμάς δεν μπορούν να στηρίξουν επιχειρήματα πως μια μπάντα σαν τους Beast In Black έγιναν τόσο εμπορικά επιτυχημένοι. Η απάντηση είναι μόνο μία. Είναι διασκεδαστικοί.  Υπάρχουν εκατοντάδες καλύτεροι συνθέτες εκεί έξω, στιχουργοί, κιθαρίστες κτλ που τους τρώει η μαρμάγκα και τους ξέρουν 30 φίλοι τους ενώ οι Φιλανδοί έκουν ακουστεί σε όλη την υφήλιο. Για όσους δεν γνωρίζουν τη μπάντα, οι Beast In Black  σχηματίστηκαν το 2015 από τον κιθαρίστα Anton Kabanen των Battle Beast (άλλη μια σχετικά μέτρια μπάντα που χαίρει εμπορική επιτυχία) όταν αποχώρησε από τη μπάντα. Οι ίδιοι οι Battle Beast εκείνη την εποχή είχαν κλείσει συμβόλαιο με την Nuclear Blast και το ίδιο κατάφερε και για την δική του μπάντα ο Anton. Γκολ νούμερο ένα η συγκεκριμένη εταιρία. Αλλά υπήρξε και δεύτερο, η επιλογή του τραγουδιστή Γιάννη Παπαδόπουλο, γνωστότερο παλιότερα και ως τραγουδιστή των σαλονικιών Wardrum. Οι δυο πρώτοι δίσκοι των Beast In Black τους χάρισαν επιτυχία και δόξα μα πιστεύω πως το νέο τους άλμπουμ είναι το καλύτερο.  Δώδεκα νέες συνθέσεις μαζί με δυο αναπάντεχες και διαφορετικές διασκευές κάνουν το νέο τους δίσκο, ‘’Dark  Connection’’ την καλύτερη στιγμή για τη μπάντα, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά.  Το βρίσκουμε σε όλα τα φορμάτς και σε διάφορες εκδόσεις για όλα τα γούστα.

Μελωδικότατο heavy/power metal, στα όρια του τσιχλοφουσκέ, μα τόσο μα τόσο εθιστικό και διασκεδαστικό.Έχω αρκετούς φίλους από Αμερική που λατρεύουν αυτόν τον ήχο. Γρήγορο, μπιτάτο ρυθμό, απλοικές συνθέσεις, επαναλαμβανόμενα ρεφραιν και τραγούδια που από το πρώτο άκουσμα σου γίνονται αγαπητά. Κανένα κακό σε αυτό. Το ίδιο συνέβη και με μένα.  Εξώφυλλο που θα ταίριαζε σε βιντεοπαιχνίδι παρά σε εξώφυλλο metal δίσκου.  Πολλά, πάρα πολλά χορευτικα πλήκτρα, διπλές κιθάρες για την ενδυνάμωση του ήχου (με πολύ καλή παραγωγή από τον ίδιο τον Anton όπως πάντα), συμβατικοί ρυθμοί που εναρμονίζονται εύκολα με την προσοχή του ακροατή και η φωνάρα του Γιάννη που αντηχεί στους ουρανούς. Ειδικά ο τελευταίος είναι το μεγαλύτερο ατού της μπάντας. Θα μπορούσε άνετα να τραγουδά από US Power Metal των 80ς μέχρι AORιές. Ακούς το ‘’Bella Donna’’ που σε στιγμές είναι άδειο μουσικό και μόνο η φωνή του Γιάννη το ανεβάζει ψηλά σε ποιότητα και ευχαρίστηση. Υψίφωνος, κάνει ότι θέλει (με) τη φωνή του και πραγματικά μαγεύει. Στο κομμάτι της μουσικής τώρα τα πράγματα είναι πιο περίεργα. Οι τύποι κάνουν τα τραγούδια τους όσο πιο απλά γίνεται, όσο πιο εθιστικά και εύκολα. Δανείζονται όλα τα χαρακτηριστικά της pop μουσικής με τη διαφορά ότι στο τελικό αποτέλεσμα επιμεταλλώνεται.  Τυρένιες μελωδίες που όμως χτυπάνε το καμπανάκι της ευχαρίστησης. Sci-fi θεματολογία και europower στο πιο μπιτάτο. Ειδικά το ‘’ One Night in Tokyo’’ νόμιζα ότι άκουγα techno/trance στις αρχές των 90ς, απλά με κιθάρες. Προκλητικότατοι όσο δεν πάει αλλά μάλλον κάτι ξέρουν περισσότερο από το κοινό τους για να τα καταφέρνουν. Το ‘’ Moonlight Rendezvous’’ από την άλλη έχει disco ψυχή. Γενικότερα, όλα έχουν έχουν επιρροές και βάση από εμπορικούς ήχους παλιότερων δεκαετιών και όμως όλα ακούγονται μοντέρνα και με σύχρονες δυναμικές. Εννοείται ότι υπάρχει και μπαλάντα, το τελευταίο του δίσκου πρις τις διασκευές.  Και μιας και έγραψα διασκευές, οι θεούληδες διάλεξαν απρόσμενα. Η πρώτη σε Manowar από το ντεμπούτο το οποίο τους ταίριαξε πάρα πολύ στον ήχο τους. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ούτε σταγόνα επικού ιδρώτα στη διασκευή αλλά ακούγεται με ενδιαφέρον και διαφορετικά, όπως πρέπει να είναι οι διασκευές. Η δεύτερη είναι σε Michael Jackson. Θεικό το αυθεντικό, αρκετά καλή η διασκευή.