BLACK JUJU - Purple Flower, Garden Black

Black Juju. Το Μαύρο Φυλαχτό. Μια Λαρισαία μπάντα που ιδρύθηκε το 2011 (παλιότερα ως In Vain) παίζονταν στον ήχο των πατέρων του doom metal, δηλαδή των Black Sabbath των 70ς. Τρία από τα τέσσερα μέλη της (εκτός τραγουδιστή) συνυπήρξαν παλιότερα (90ς) στους heavy/powerάδες Dorian Grey. Τα φωνητικά ανέλαβε ο Panos Dimitriou που συνυπηρέτησε με τον κιθαρίστα Dimitris 'Omiros' Tsimbonis στους Denial Price στις αρχές των 00ς. Το 2012 μάλιστα, είχαν κυκλοφορήσει και το ντεμπούτο τους ‘’Letters from My Brother Cain’’ το οποίο η Rock of Angels Records επανακυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα. Χρόνια αργότερα κυκλοφόρην και ένα ep, το ‘’ I Prophesy Disaster’’. Χρόνια χωρίς σταθερή σύνθεση, κατάφεραν να βρούν ένα ρυθμικό ντουέτο που να ταιριάξουν. Ο γνωστός τους από τα παλιά Kostas Gagalis στο μπάσο (Denial Price) και ο Fotis Kanistras στα drums (Sarissa). Δέκα νέα τραγούδια 42 λεπτών διάρκειας αποτελούν το νέο τους δίσκο "Purple Flower, Garden Black"  ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε από τη Sleazy Rider Records σε cd αλλά και βινύλιο. Το όμορφο εξώφυλλο που κοσμεί το δίσκο είναι μια δουλειά του Panos Astrous (Varathron, Deviser, Aeon, Katavasia, κτλ).

Ο ήχος των Black Juju είναι πλέον πιο κοντά από ποτέ σε αυτό που αποκαλούμε stoner. Ευτυχώς βέβαια που δεν αυτοπεριορίζεται και δοκιμάζει και άλλους ήχους και ιδέες. Τα πρώτα riffs που ακούμε είναι βαριά και ασήκωτα με αντίστοιχο καταδικαστικό ήχο φέρνοντας σε Black Sabbath (Το ίδιο θα συμβεί και στο κλείσιμο του δίσκου,στο ‘Gloomy Sunday’ τραγούδι’. Σύντομα βάζουν γκάζια και ξεφεύγουν σαν κυνηγεμένοι ώσπου ξαναγυρίζουν στον αρχικό doomy ρυθμό τους. Στο ‘’ Hiawatha’’ νιώθείς ότι βρίσκεσαι στον Αμαζόνιο ή την Αιτή και παίζουν στις ζούγκλες έχοντας ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό και τους ενισχυτές. Ενδιαφέρον και ξεσηκωτικό με μια λέξη σε επαναληπτική τροχιά-μοτίβο. Συνέχεια με το ‘’ V.F.T.’’. Zakk Wylde κιθάρες αλλά και γενικότερα ότι αγαπήσατε στο ‘’Ozzmosis’’ του Ozzy. Είμαι σίγουρος ότι έχουν ακούσει πάμπολλες φορές αυτό το δίσκο. Εδώ έχουμε και τα πρώτα εμβόλιμα στοιχεία σε stoner τόνους και ήχους κιθάρας. Συνέχεια  με το ‘’ Soulstealer’’, doom metal ζόρια με ολίγη ψυχεδέλια μέσα του. Πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό το ‘’ Burn Me (When I Die)’’ (και εδώ σκέφτομαι πάλι το Ozzmosis). Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, με ένα πανέμορφο σόλο παρόλο την χαλαρότητα που το χαρακτηρίζει. Εκεί που το τραγούδι χρειάζεται χώσιμο, το έχει το feedback του. Πιο stoner καταστάσεις για τη συνέχεια αλλά όλοι ξέρουμε ότι η Ελληνική σκηνή στο συγκεκριμένο ήχο το πάει καλά, το έχει στο αίμα της. Ιδιαίτερα σε τραγούδια σαν το ‘’ Acid King’’ και ‘’ (A Song For) Sorrow ‘’. Πολύ καλή η νέα τους προσπάθεια, σαφώς ανεβασμένη σε ΟΛΑ τα επίπεδα σε σχέση με το παρελθόν. Και Παραγωγάρα, να τα λέμε αυτά. Μια μικρή βελτίωση χρειάζεται η προφορά του τραγουδιστή να μην ακούγεται τόσο....μητρική η γλώσσα του όπως και μεγαλύτερη αποτοξίνωση από τους παιδικούς τους ήρωες για πιο έντονο το προσωπικό τους στοιχείο.