Cloven Hoof - Age of Steel

Oι Cloven Hoof για μια μερίδα οπαδών του κλασικού heavy metal, θα είναι για πάντα ανάμεσα στα μεγαλύτερα και σημαντικότερα ονόματα της σκηνής, αφού (κυρίως) τα “Dominator” και “A Sultan's Ransom” σημάδεψαν με τον ήχο τους μια πολύ ευαίσθητη περίοδο και ηλικία των ακροατών αυτών. Οι δίσκοι της επανασύνδεσης, “Eye of the Sun”, “Resist or Serve” και “Who Mourns for the Morning Star?”, στη μετά North εποχή, ενώ δεν είχαν κάτι φοβερά αρνητικό, ο ακροατής ένιωθε πως τους έλειπαν οι μελωδίες, το συγκρότημα ακουγόταν βαρύ και “θυμωμένο” πιο πολύ από το φυσιολογικό, και οι περισσότερες συνθέσεις ήταν ουδέτερες - δεν σου άφηναν κάτι το παραπάνω ώστε να τις ακούς συχνά και να τις απομνημονεύσεις με εύκολο και φυσιολογικό τρόπο όπως τα παλιά αριστουργήματα.

Με το “Age of Steel” είναι πια φανερό ότι oι Cloven Hoof προσπαθούν να βελτιωθούν προς αυτή την κατεύθυνση που έχουν θέσει τα τελευταία χρόνια. Ο νέος δίσκος διορθώνει πολλά από τα αρνητικά που αναφέραμε παραπάνω, και είναι ο καλύτερος και από τις τρεις προηγούμενες κυκλοφορίες. Δε μιλάμε βέβαια πια για τη μπάντα της δεκαετίας του ’80, αλλά έχουμε ένα συγκρότημα που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του στη σημερινή κατάσταση και τον σημερινό ήχο του heavy metal.

Ο δίσκος ανοίγει με το πιο αδύναμο κομμάτι του άλμπουμ, αλλά από’κει και πέρα αλλάζουν σημαντικά. Το “Alderley Edge” που ακολουθεί είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι, μελωδικό και ξεσηκωτικό. Yπέροχο το “Touch the Rainbow”, αλλά και τα “Victim of the Furies” και “Gods of War” με μελωδίες και ρεφρέν που επιτέλους μένουν στο μυαλό, που θα ζήλευαν οι Iron Maiden και οι Iced Earth. Όσο για το “Judas”, αυτό είναι πραγματικά Cloven Hoof κομμάτι. Τέτοια τραγούδια πρέπει να γράφει το συγκρότημα, και μετά από χρόνια ένας παλιός οπαδός ανατριχιάζει που ακούει ξανά τη μπάντα που αγάπησε να θυμίζει τον πραγματικό εαυτό της. Αν κινηθεί προς αυτό το στυλ το συγκρότημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα τα χρόνια που έρχονται.

Το νέο άλμπουμ των Cloven Hoof  είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για όσους βρήκαν τα προηγούμενα άλμπουμ αρκετά έως πολύ μέτρια. Αδύναμες στιγμές υπάρχουν και πάλι, αλλά για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες υπάρχουν τραγούδια που συγκινούν πραγματικά, ενώ το “Judas” στέκεται επάξια δίπλα στα παλιά αριστουργήματα της μπάντας. Όσοι είχαν απογοητευτεί από τις προηγούμενες δουλειές του γκρουπ, ας δώσουν μια ακόμη ευκαιρία στο συγκρότημα.