Crawling Manifest - Radical Absolution

Οι Αμερικανοί Crawling Manifest είναι μια από τις νεότερες μπάντες που δοκιμάζουν την τύχη τους στο μοντέρνο Metal. Πιο κοντά στον ήχο των Lamb Of God παρά σε old school thrash. Ωραία, ξεκαθαρίστηκε αυτό. Υπάρχουν από το 2014 και λίγο αργότερα κυκλοφόρησαν το ep ‘’Forevermore’’. Τότε ο ηχος τους ήταν πιο κοντά στον κλασσικό heavy και επίσης η σύνθεση της μπάντας ήταν πενταμελής. Το ‘’ Battlegrounds’’ του 2018 σηματοδότησε ένα πιο μοντέρνο ήχο καθώς και πιο σκληρό αλλά δυστυχώς τα ψεύτικα drums του δεν ήταν ότι καλύτερο. Ακολούθησε και άλλο ep, η πανδημία και πλέον σαν ντουέτο, οι Trevor Layton (κιθάρες) και Andrew Gladu (φωνή/μπάσο/drums) μας φέρνουν το δεύτερο δημιούργημα τους ‘’ Radical Absolution’’ το οποίο θα είναι διαθέσιμο στις 14 Μαίου. Η παραγωγή είναι του ίδιου του Andrew Gladu.

Η εισαγωγή μας προετοιμάζει για το στιχουργικό περιεχόμενο που είναι κοινωνικό και πολιτικοποιημένο. Στα της μουσικής, μοντέρνο thrash που δεν χάνει ευκαιρίας να προσθέσει death ή core στοιχεία. Από το πρώτο τραγούδι, ‘’χώσιμο’’ στους πλούσιους με μοντέρνο, επιθετικό ήχο. Δυστυχώς όμως είναι και μονότονο και μπερδεμένο. Περιμένοντας το επόμενο τραγούδι ακούω το ‘’ Nothing to Lose’’ χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές. Πάλι βορβορώδης ήχος με όλα τα όργανα γραμμένα το ένα πάνω στα άλλο, σχεδόν παραμορφωμένα φωνητικά που τραγουδάνε κάθε λέξη και κάθε έκφραση με τον ίδιο τρόπο και τόνο. Νευριασμένα μεν, χωρίς να με σοκάρουν δε. Λιγοστά riffs που επαναλαμβάνουν τη γκρούβα, σύντομα solo που σίγουρα δεν θα μείνουν στο χρόνο. Ρε παιδιά, οκ, καλά κάνετε και παίζετε όπως εσείς θέλετε και κανείς δεν θα σας κρίνει. Αλλά πως θέλετε να σας υποστηρίξει ο μέσος οπαδός που ακούει εκατοντάδες τέτοια κάθε μήνα. Τα λεπτά περνάνε αδιάφορα, το ίδιο τσαμπουκαλεμένο riff, το ίδιο μοτίβο σε ρυθμός, ο ίδιος τύπος έκφρασης. Μόνο οι τίτλοι και οι στίχοι αλλάζουν. Ευτυχώς στο ‘’ Right to Refrain Silence’’ ακούμε το πρώτο ενδιαφέρον σόλο ανάμεσα σε κοινότυπες γκρούβες και στίχους για την αστυνομική βία. Το ομώνυμο τραγούδι ξεκινά διαφορετικά. Μελωδικές κιθάρες και καθαρά φωνητικά (μετριότατα βέβαια) και στο κατόπι ένα heavy riff. Σύντομα το γυρνάνε στο ίδιο κλασσικό στυλ που με έχει ήδη κουράσει και δεν έχει περάσει καν τέταρτο της ώρας. Έχουν σπάσει να ακούνε τη δισκογραφία των Pantera και συγκροτημάτων που επηρεάστηκαν από δαύτους (όπως και οι ίδιοι) αλλά δυστυχώς δεν τους φτάνουν ούτε στα χειρότερα τους.