Epica - THE HOLOGRAPHIC PRINCIPLE

Στις 30 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί επίσημα το νεο album των Symphonic power metallers Epica, ένα απολύτως χορταστικό άλμπουμ με δώδεκα τραγούδια και διάρκεια που ξεπερνάει τα 70 λεπτά. Ο τίτλος του είναι The Holographic Principle ενώ τα επίθετα με τα οποία το έχει χαρακτηρίσει η δισκογραφική είναι: "Τελειότητα. Δύναμη. Εξυπνάδα. Δημιουργικότητα. Φιλοδοξία"

\r\n\r\n

Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν κατά πολύ την επερχόμενη κυκλοφορία καθώς, κατά τη γνώμη μου, το The Holographic Principle είναι το καλύτερο και αρτιότερο άλμπουμ του συγκροτήματος μέχρι σήμερα. Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχει μια σημαντική αλλαγή: για τα συμφωνικά όργανα, βιολιά, πνευστά κλπ, έχουν γινει ηχογραφήσεις, έχουν χρησιμοποιηθεί κανονικά όργανα αντί για έτοιμα samples, κάτι που δίνει βάθος, καθαρότητα και ένταση στον ήχο. Επίσης, έχει δοθεί λιγότερη έμφαση στην κιθάρα του Isaac σε πολλά σημεία, φέρνοντας έτσι μπροστά τα πλήκτρα του Coen.

\r\n\r\n

Το άλμπουμ ξεκινάει με μια καταπληκτική συμφωνική σύνθεση, το τραγούδι Eidola που αμέσως προϊδεάζει για την πιο έντονα συμφωνική άποψη και χροιά του δίσκου. Τα οπερατικά -και όχι μόνο- φωνητικά της Simone έρχονται σε απόλυτη αντίθεση αλλά και όμορφη αρμονία με τα βαριά φωνητικά του Mark, τα τύμπανα σε κάποιες στιγμές χτυπούν σαν δαιμονισμένα (Tear Down Your Walls και Universal Death Squad για παράδειγμα) ενώ συνολικά μπορούμε να πούμε ότι ο δίσκος έχει κάπως μειωμένη την metal αίσθηση, κάτι που ίσως γίνεται πιο αισθητο στο Beyond The Matrix. Όμορφα ξεκινάει και το Divine And Conquer,  με κινηματογραφικούς πυροβολισμούς που φέρνουν στο μυαλό κινηματογράφο, λες και το τραγούδι είναι από τους τίτλους έναρξης κάποιας ταινίας. Εδώ ακούγεται πολύ έντονα η απόλυτα εναρμονισμένη εναλλαγή των δυο υφών των φωνητικών και η άψογη συνεργασία των δυο τραγουδιστών πίσω από τα μικρόφωνα. Στο δε Once Upon A Nightmare, τη μπαλάντα του άλμπουμ, εύκολα μπορούμε να ανατριχιάσουμε όταν συνειδητοποιήσουμε τις φωνητικές ικανότητες της Simone.

\r\n\r\n

Πρόκειται για ένα απολαυστικό άλμπουμ που το ακούς σίγουρα αρκετές φορές στο repeat για να το συλλάβεις, να το χωνέψεις και να το καταλάβεις στο μεγαλύτερο βαθμό του. Σχεδόν σε κάθε τραγούδι που ξεκινάει σκέφτομαι "αυτό είναι καλύτερο από το προηγούμενο" ενώ κανένα από αυτά δεν πέφτει κάτω από τα 4:30 λεπτά διάρκεια. Εντάξει, ίσως εκτός απο την εισαγωγή που είναι μικρότερη. Για να επιτευχθεί αυτό έχουν προστεθεί αρκετά progressive στοιχεία στα τραγούδια καθώς και αρκετές επαναλήψεις των riffs. Παρ’όλα αυτά, είναι όντως ένας δίσκος εμπνευσμένος που αποτελείται από υποδειγματικές συνθέσεις, απευθύνεται σε κοινό όχι αποκλειστικά μέταλ αλλά οπωσδήποτε σε αυτούς που αγαπούν τον χώρο του συμφωνικού. Και σίγουρα είναι ένα άλμπουμ που πρέπει οπωσδήποτε να κοσμεί τη δισκοθήκη μας.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

Αναστασία "Magica" Κίτσιου

\r\n