Fallujah - Dreamless

~~
\r\n                  Οι Αμερικανοί Fallujah, εκτός από περίεργοι, είναι και υπερόπτες. Το τεχνικό death/black που παίζουν ίσως τους δίνει πάτημα αλλά καλό είναι να μην δείχνουν/νιώθουν τόσο ανώτεροι από τους όμοιους τους. Η μπάντα φτάνει σύντομα στην πρώτη δεκαετία ζωής του ενλώ ηχογραφεί και παραδίδει υλικό συχνά και σε ποσότητα. Φέτος, φτάνει η σειρά του τρίτου ολοκληρωμένου δίσκου τους, ‘’Dreamless’’ και η πρώτη μέσα στα μεγάλα σαλόνια της Nuclear Blast. Αυτό σημαίνει ότι θα φτάσει σε πολλά περισσότερα αυτιά και μέρη, ενώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα formats των cd και LP.  Παραγωγή από τον Zack Ohren στα Sharkbites Studios (Exodus,High On Fire) για μια ακόμα φορά, όπως δηλαδή και στους δυο δίσκους τους που προηγήθηκαν.
\r\n                       Το ότι είναι ικανότατοι παίχτες δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς. Γνωρίζουν πώς να απομυζήσουν οποιοδήποτε ήχο επιζητούν από τα όργανα που (κακό)μεταχειρίζονται. Τα ακραία φωνητικά και μια δόση πιο ακραίων riffs τοποθετούν τον ήχο τους στον κόσμο του death metal. Οι εντυπώσεις που σου αφήνει είναι περισσότερο κινηματογραφικές, διαστημικές, φαντασιόπληκτες. Αλλαγή στην αλλαγή, γυρίσματα και μια ακούραστη εξέλιξη των ρυθμών τους. Ίσως σε σημεία να κουράζουν το μη έμπειρο αυτί, ειδικά η φωνή που είναι αρκετά επίπεδη και χωρίς δημιουργικότητα. Όλοι παίζουν παπάδες και το γνωρίζουν και το τραβούν στα άκρα. Ευτυχώς δεν απομακρύνονται πολύ από το στόχο, από την διαδρομή επίθεσης τους, όσους παράδρομους και να δοκιμάζουν για λιγάκι. Ατμοσφαιρικά περάσματα, καθαρά αντρικά ή γυναικεία φωνητικά  κάνουν κάποιες επισκέψεις και χαρίζουν μια διαφορετικότητα. Επίσης industrialΙζέ ηχοχρώματα όπως στο ‘’Abandon’’ φέρνουν στο μυαλό Strapping Young Lad.
\r\n                     Ο ακροατής βυθίζεται στον παγωμένο κόσμο των Fallujah. Η μουσική τους έχει την δύναμη να σου αποσπάσει την προσοχή πλήρως αλλά το επίπεδο της τεχνικής τους υλοποίησης είναι εκτός από το ατού τους, μαζί και η κατάρα τους. Όσες φορές και να το άκουσα, ένιωθα ένα τεράστιο κενό μετά το πέρας της ακροάσεως. Υπάρχουν σημεία που χάνεται παντελώς η οργανική μουσική και μένει ένα κινηματογραφικό φάσμα που στοιχειώνει, σαν το ‘’Fidelio’’. Γενικότερα οι τελευταίες συνθέσεις έχουν μια έντονη πειραματική διάθεση. Ακόμα και deathcore ακούω, ακόμα και N.W.O.A.H.M. Τι να λέμε, εδώ υπάρχει τραγούδι με ηλεκτρονικούς ήχους, το ‘’Les Silences’’. Κανένα από αυτά δεν με χαλάει. Όλα μαζί όμως μου ακούγονται κάπως. Ο αποπροσανατολισμός και η αδυναμία του δίσκου για ολοκληρωμένες συνθέσεις δεν μου επιτρέπουν να το λατρέψω.
\r\n 

\r\n\r\n

\r\n