…διπλή και θανάσιμη εστί. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο Paul Kuhr, ιθύνους νους των Αμερικάνων Novembers Doom, κοντά τριάντα χρόνια, από την εποχή που ονομαζόντουσαν Laceration και έπαιζαν απλά death metal. Τώρα με το πένθιμο αλλά και δυναμικό και ζωντανό doom/death τους μας δίνουν την δυνατότητα να το απολαύσουμε για δέκατη φορά με τον δέκατο δίσκο που κυκλοφόρησε πριν κάμποσο καιρό από την The End Records, που τιτλοφορείται Hamartia.
Ίδιο line up με τον προ τριετίας δίσκο τους, Bled White, και πια η ομάδα έχει ρολάρει και αυτό φαίνεται από το εναρκτήριο κομμάτι, με αρκετά απρόσμενη γρήγορη αρχή, και τυπική November’s Doom συνέχεια Devil’s Light. Σε όλη την διάρκεια του Hamartia αυτή η σκοτεινή, ονειρική μελαγχολία που συνήθως βγάζει με την μουσική του το σχήμα είναι παρούσα σε κομμάτια όπως το Plague Bird, ή τα Hamartia και το πιο ερωτικό Miasma. Το Ghost επιβεβαιώνει όμορφα την ήδη διαπιστωμένη σχέση τους με τους My Dying Bride. Το Apostasy είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, σε μια καταπληκτική σύνθεση, με πολύ έντονους στίχους, και την πιο συναισθηματική ερμηνεία του Paul Kuhr, που κάνει πολύ καλή δουλειά και σε αυτόν τον δίσκο. To πληκτράτο Bordeline κλείνει όμορφα και ήρεμα το Hamartia.
Δέκατος δίσκος το Hamartia για τους Novembers Doom, που δείχνουν για ακόμα μια φορά δημιουργούν καλό doom/death, με απλά συστατικά την γλυκιά μελαγχολία, τα ονειρικά μακρινά ταξίδια, και το ταλέντο του Paul Kuhr.
