HESS - HARPOKRATES

Οι HESS είναι ένα συγκρότημα από την Αργεντινή και σχηματίστηκαν το 2010 από την Melani Hess που ανέλαβε και τα φωνητικά. Το “Harpokrates” (αναφέρεται στον Αρποκράτη, θεό της σιωπής και μυστικότητας) είναι το δεύτερο άλμπουμ τους μετά το ντεπούτο τους “Halagaz” όπου και έγιναν πολλές αλλαγές μελών. (Παρεμπιπτώντος, σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει και τραγούδι με τίτλο “Halagaz” που δε φαίνεται να συνδέεται με τον πρώτο δίσκο.)

Θέλει προσοχή όταν έχουμε μπάντες με γυναικεία φωνητικά στο metal, γιατί πολλά συγκροτήματα τα επιλέγουν απλά για να ξεχωρίσουν και όχι γιατί μπορούν πράγματι να προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Επιπλέον η  γυναικεία χροιά μπορεί να αλλάξει πολύ τη βαρύτητα ενός metal κομματιού, και πρέπει η μπάντα να είναι προσεχτική ώστε οι συνθέσεις να μην καταντήσουν σαν ένα άσχημο κολάζ, με τα φωνητικά να μοιάζουν άσχετα με την μουσική.

Εδώ ευτυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο. Καταρχάς, η μουσική που υπάρχει στον δίσκο είναι υπέροχο κλασικό heavy metal των 80’s με παραγωγή 90’s. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να τους τοποθετήσουμε στο New Wave of Traditional Heavy Metal, μιας και τα κομμάτια κινούνται σε μεσαίες ταχύτητες, ενώ συνήθως οι μπάντες του NWOTHM είναι πιο “γκαζιάρικες” – και στην σύνθεση και στην παραγωγή.

Αυτός ο δίσκος είναι δώρο για τους οπαδούς του παλιού Heavy Metal, που έμαθαν αυτήν την μουσική μέσω συγκροτημάτων όπως Iron Maiden, τις προσωπικές δουλειές του Οzzy και του Dio, κυρίως των πρώτων δίσκων, αλλά και των mid-tempo τραγουδιών των Accept. Δεν υπάρχουν αντιγραφές όμως και το συγκρότημα φαίνεται να τα έχει αφομοιώσει όλα στην εντέλεια. Τα τραγούδια σφύζουν από πανέμορφες μελωδίες, και η δύναμη που βγάζει το συγκρότημα φαίνεται να βγαίνει αυθόρμητα, και όχι με το ζόρι.

Τα φωνητικά επίσης ταιρίαζουν με την μουσική και δεν ακούγονται “περίεργα” ή “παιδικά” όπως σε κάποιες μπάντες με γυναίκα στο μικρόφωνο.

 Όσοι έχουν βαρεθεί την ασταμάτητη δίκαση, τα 200 επικά φωνητικά στα ρεφρέν, αλλά τους λείπει ένα πιο απλό, Maiden-ικού τύπου metal, εδώ θα βρουν την υγειά τους . Το συγκρότημα παρουσιάζει ένα δίσκο κλασικού metal με το οποίο μεγάλωσε το 95% των οπαδών και είναι κρίμα αυτοί οι οπαδοί να μην ακούσουν τον δίσκο. Δεν υπάρχουν υπερπαραγωγές εδώ, shredding, εφέ, ούτε γκάζια με επικές κραυγές και ατμόσφαιρα. Υπάρχει μια ισορροπία και λιτότητα που δυσκολα βρίσκεις στις μέρες μας.

Aλλά όλη αυτή η ανάλυση λίγη σημασία έχει. Όσοι πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας τους με Maiden και Dio, και θα ήθελαν ένα σημερινό γκρουπ που έκανε ακριβώς το ίδιο αλλά δεν τους αντιγράφει, δύσκολα θα απογοητευτούν από τον δίσκο.

Γιώργος Πετρουλάκης