I.N.C. - Black Hearse Serenade

                      Indestructible Noise Command ή στις εποχές που ζούμε και όλα γίνονται με συντομία I.N.C.  Οι Indestructible Noise Command είναι ένα thrash συγκρότημα που δημιουργήθηκε και άμεσα κυκλοφόρησε δυο δίσκους, τα ’’Razorblack’’ και ’’The Visitor’’ στις χρυσές εποχές του είδους (1986-1988). Χωρίς να είναι άσχημοι δίσκοι, με τόσα διαμάντια που βγήκαν εκείνη την εποχή, είναι δυστυχώς εκτός συναγωνισμού και προτείνονται μόνο σε αυτούς που θέλουν να έχουν ακούσει οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει στον thrash ήχο. Διάλυση το 1990 και επιστοφή το 2010 με ένα ep και ένα καινούριο τρίτο δίσκο, αρκετά διαφορετικό από τα παλιά τους, πιο groovy, πιο crossover, πιο grungy, αλλά πάνω από όλα πολύ πιο μέτριο. Και τώρα συνεχίζουν με νέο δίσκο το ’’Black Hearse Serenade’’ στα χνάρια του προηγούμενου, και στην μουσική κατέυθυνση και στην ποιότητα.
\r\n                        Concept στιχουργικά, περί θρησκευτικού φανατισμού. Ιστορία για έναn συντετριμμένο άνθρωπο, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την αυταρχική μητέρα του αλλά και για το παρόν του, τον περίγυρο του, τις σκέψεις του. ¨Ενας μάυρος, γεμάτος μυτερές μεταλλικές ακίδες σταυρός στο εξώφυλλο (Sam Shearon,δουλειές και στους MINISTRY, BIOHAZARD, ROB ZOMBIE) αντικατοπτρίζει πλήρως το στιχουργικό περιεχόμενο. Επίσης πολύ καθαρός ήχος αναδίδει τις καλές στιγμές του άλμπουμ. Δυστυχώς δεν είναι πολλές.
\r\n                  Pantera. Πόσες και πόσες μπάντες εχουν επηρεάσει; Ε λοιπόν προσθέστε άλλη μία. Βέβαια αρκετά κατώτερη έκδοση τους. Ξεκινούν αμείλικτα με κιθάρες που φοβίζουν και έμψυχα φωνητικά. Και το μπάσο ακούγεται που φουσκώνει τον ήχο τους, και το παλικάρι πίσω από τα drum kits είναι παιχταράς. Απλά δεν το χουν στο θέμα της τραγουδοποιίας. Της σύνθεσης. Κάθε φορά που τελείωνε ο δίσκος ένιωθα ότι είχα χάσει τζάμπα 47 λεπτά από την ζωή μου. Ας μην είμαι αυστηρός, μισή ώρα. Και αν στα δυο πρώτα υπήρχε μια αρχική ένταση, αυτή αρχίζει να φθίνει. Η πείναι για Panteroειδείς ριφς έχει ήδη κορεστεί και το ’’Cyanide and Whiskey’’ ακούγεται τουλάχιστον ενοχλητικό. Αυτός ο γκρουβάτος ήχος, μονο για να κοιμήθεό μωρό στην κούνια κάνει. Πιο παθιασμένα  μου ακούγονται τα απαράδεκτα grunge συγκροτηματα που ξεπρόβαλλαν στις αρχές των 90ς. Τα λεπτά περνούν και αυτοί αγκομαχούν να συλλάβουν κάτι το ιδιαίτερο. Μαζί τους αγκομαχώ και γω με τον μουσικό τους μπουφέ. Ακούω διάσπαρτα, χιλιοπαιγμένους παρακμιακούς ρυθμούς. Τι να την κάνεις την καλή παραγωγή, την ιστορία και τα εξώφυλλα όταν το ζουμί είναι άνοστο. Περίμενα μέχρι το ’’ No Turning Back ’’ για να ακούσω ένα πιο ενδιαφέρον ριφάκι αλλά και εδώ ο τρόπος που τραγουδά μου σπάει τα νέυρα. Παίζει να ακούω και πιανάκι ή με γελάνε τα αυτιά μου; Και το σόλο αρκετά καλό. έστω και αν ακούγεται προς το τέλος του ότι κάνει ένα λαθάκι. To ’’Black Hearse Serenade’’ κλείνει με το ήρεμο ’’Love Like Napalm’’,το οποίο ηχεί σαν όαση στα αυτιά μου μετά από τόσα ανώφελα ουρλιάγματα και χοροπηδηχτές κιθάρες. Τρεισίμησι τραγούδια παλεύονται άρα....
\r\n                        

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n