Inter Arma - The Cavern

                   Να που μερικές φορές συναντάς ακόμα μπάντες που έχουν διάθεση και τόλμη να ρισκάρουν. Οι Inter Arma από την Virginia παίζουν ατμοσφαιρική μουσική, έτσι γενικευμένα. Είναι περιττό να αναλύσω όλα τα μουσικά είδη που συνάντησα ακούγοντας το μοναδικό 45λεπτο τραγούδι ’’The Cavern’’ του ομώνυμου ep. Αν και το τραγούδι γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 2009, ποτέ δεν ηχογραφήθηκε ενώ ακούστηκε ζωντανά ελάχιστες φορές μέχρι πρότινος που το ανακάλυψε ένα μέλος της Relapse και το προχώρησε ώστε να μεταμορφωθεί σε ep. Επίσης περιττό να μιλήσουμε για την ποιότητα των 2 ολοκληρωμένων δίσκων που έχουν προηγηθεί σαν κυκλοφορίες  αν και στην πραγματικότητα είναι νεότερο υλικό γι αυτό και προτείνω να έρθετε σε επαφή με αυτή την μπάντα όσοι αρέσκονται στον ήχο που η περιγραφή θα ακολουθήσει.

                  Το ’’The Cavern’’ μου θύμισε μια άλλη  αγαπημένη μπάντα, αν και τελείως διαφορετική ηχητικά, τους Edge Of Sanity. Kαι οι δυο μπάντες τόλμησαν να κυκλοφορήσουν δίσκο-τραγούδι (Crimson). Βασίζεται σε concept ιστορία, οι ρυθμοί επηρεάζονται αναλόγως αυτής, υπάρχουν πολλά επαλαμβανόμενα σημεία που όχι μόνο δεν κουράζουν αλλά γίνονται λατρευτά, υπάρχει ποικιλία σε όργανα, ήχους, φωνές. Το ’’The Cavern’’ ξεκινά την σπηλαιώδη εσώκλειστη αργοκίνητη μουσική του απόδραση με ανατριχιαστικά βιολιά, περιφερόμενες κιθαριστικές μαλάξεις και τοποθετημένα με την σωστότερη της σειράς κοπανητά έγερσης από τον μουσικό τους υπνωτισμό. Τα πρώτα φωνητικά αντηχούν σκισμένα και σε περιορισμένο πεδίο, σαν να βγαίνουν με δυσκολία από μια στενή κοιλότητα. Τα πάντα ακούγονται σαν μια ενότητα, μαεστρικά τοποθετημένα, ώστε να τρομάζουν με το δυσβάσταχτο τους ταρακούνημα ή να σε αγριεύουν αναγκάζοντας σε να κοιτάς με το ζόρι την άκρη του μουσικού τους γκρεμού. Περιφερόμενα συνθεσάιζερς και πιάνο προσδίδουν περισσότερο ηχητικό πλούτο και σε ταξιδέυουν τμηματικά μέχρι το συνεχόμενο επαναλαμβανόμενο μοτίβο μπάσου/κιθάρας/ντραμς ταυτοποιήσουν το μαγικό κωδικό που ελέγχει την εμβέλεια που σταδιακά αυξάνουν. Στο 15λεπτο, οι κιθάρες αποφασίσουν να διεκδικήσουν περισσότερο από το ποσοστό που τους είχε κατανεμηθεί μέχρι τότε και να εισβάλλουν με απόμακρες μελωδίες που λειτουργούν ως ταχυδακτυλουργικά που μαγεύουν μικρά παιδάκια (ναι, εμείς οι ακροατές είμαστε αυτά). Καταραμένα κολλητικά ριφς ξεγλιστρούν οφιοειδώς σαν αυλάκι που ακολουθεί το πιο χαμηλό σταθμό που μπορεί να συσσωρευτεί ανάμεσα στην μουσική βλάστηση που ξεφυτρώνει από την ατμόσφαιρα. Στα 21 λεπτά η διάθεση γίνεται μελαγχολική με τα βιολιά να δοξάζουν πένθιμους ήχους και να αποτυπώνουν μόνιμες ανατριχίλες στον δύστυχο που βρίσκεται μέσα στο ηχητικό τους πεδίο. Λίγο πριν το μισάωρο ακούς και καθαρά και γυναικεία φωνητικά, που αν και δεν εντυπωσιάζουν, γνωρίζουν πως να σε σκανάρουν ψυχολογικά με το έυρος της φωνή τους. Δαιμόνια κιθαριστικά ριφς στροβιλίζουν την διαπλοκή που σχεδιάζουν με το μπάσο και η περιπέτεια συνεχίζεται. Η σφαίρα της ποικιλίας τους διογκώνεται χωρώντας άπειρα μουσικά ρεύματα και είδη, ατελείωτες επιρροές και άφθονες ιδέες.

               Απίστευτο υλικό που ήταν κρίμα να πάει χαμένο και καλά κάνανε και το κυκλοφορήσαν. Πραγματικά αξίζει αρκετές ακροάσεις και αναλογίζομαι αν θα προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα σε όσους το δώσουν το απαραίτητο χρόνο. Στα θετικά, η τρομερή βιολίστρια Meg Mulhearn των Divine Circles που συναρπάζει με την επέκταση του χεριού της, η Dorthia Cottrell των Windhand με την ζεστή φωνή της και ο Shibby Poole των Yautja στα synths. Παραγωγή από τον Miey Allred στα Dark Art Sudios αναδίδουν κλεισούρα, κλειστοφοβία και όγκο, ότι ακριβώς είναι επιθυμητό. Ααα, και καλύτερο τραγούδι του δίσκου το ’’The Cavern’’, χοχοχο!!