Monument - Hellhound

Τους Monument τους είδα με πολύ καλό μάτι στο ντεμπούτο τους Renegades, εγκαταστάθηκαν στη συνείδηση μου με το Hair Of The Dog, αλλά τώρα έρχονται να με παγώσουν λίγο με το Hellhound. Ή για να το πω ακόμα πιο σωστά, να με μπερδέψουν. Και τι ακριβώς είναι αυτό που με χάλασε; Η εμμονή με τους Maiden. Θα μου πείτε ότι τώρα κάτι είπα. Αλλά εντάξει, στον 3^ο σου δίσκο οφείλεις και πρέπει να αποκτήσεις ένα προσωπικό στίγμα. Εδώ με τους Άγγλους μοιάζει η κάθε κυκλοφορία να είναι όλο και πιο εξαρτημένη από τους συμπατριώτες τους.

Το William Kid που ξεκινάει το δίσκο είναι το λιγότερο Maiden κομμάτι καθώς θεματολογικά και μουσικά είναι Running Wild. Το The Chalice που ακολουθεί είναι maiden όσο δεν πάει με τα φωνητικά του Peter Ellis να έχουν στο μικρόφωνο μετατροπέα Dickinson. Το Death Avenue είναι η ντροπή του δημιουργού καθώς είναι κοπιαρισμένο το Déjà Vu (το οποίο μάλιστα υπάρχει και σε κανονική διασκευή στα bonus). Ενδιαφέρον mid tempo κομμάτι το Nightraider ενώ το ομώνυμο είναι κομματάρα που και πάλι όμως έχει δανειστεί περισσότερα από όσα πρέπει από τους «βαρέθηκα να λέω ποιους». Κάπως έτσι συνεχίζει το album μέχρι το τέλος, με τα The End και Attila να ξεχωρίζουν και τα Wheels Of Steel και Straight Through The Heart να κοπιάρουν Saxon και Dio αλλά ευτυχώς μόνο στους τίτλους. Μέχρι και η παραγωγή και η μίξη έχουν γίνει από τον Tony Newton, παραγωγό του “The Book Of Souls : Live Chapter”.

Για να είμαι ξεκάθαρος (λέμε τώρα). Το Hellhound είναι δισκάρα ή σκουπίδι. Ανάλογα σε ποια πλευρά είσαστε σαν οπαδοί. Σε αυτούς που γουστάρουν κάτι αν είναι καλό, όποιο μέσο και αν χρησιμοποιεί ή σε αυτούς που αν χρησιμοποιούνται αθέμιτα μέσα ή πράγματα που έχουν ακουστεί 40 χρόνια πριν, το αππορίπτουν. Εγώ θα βρεθώ κάπου στη μέση. Ο δίσκος είναι μουσικά 10άρι. Έχει μεταλλικούς ύμνους που θα χαρίσουν πολλές διασκεδαστικές ακροάσεις. Από την άλλη κοπιάρει ανελέητα και με αυτή τη λογική δε μπορεί να ξεφύγει από το 5. Στη μέση όμως είπαμε…Άρα…