Η αλήθεια είναι, ÏŒτι δεν είμαι Îνθερμος οπαδÏŒς του prog/power metal, αλλά μου αρÎσει πάντα να ακοÏω καινοÏργια συγκροτήματα με φρÎσκιες ιδÎες, που μπορεί και να φÎρουν Îναν αÎρα ανανÎωσης στη μουσική που μας αρÎσει. ΕδÏŽ και πολÏ καιρÏŒ το ÏŒνομα των Kamelot πλανάται στον αÎρα, ως “η νÎα μεγάλη ελπίδα του metal”, ÏŒπως άλλωστε και τÏŒσα άλλα ονÏŒματα πριν απ’ αυτοÏς. ΑκοÏγοντας ÏŒμως την τελευταία τους δουλειά “The Ghost Opera”, ειλικρινά δεν κατάλαβα προς τι ÏŒλη αυτή η φασαρία γÏρω απ’ αυτοÏς! Σίγουρα είναι Îνα άλμπουμ με μερικά ενδιαφÎροντα riffs και ορισμÎνα καλά τραγοÏδια (ÏŒπως το εναρκτήριο “Rule the World” με τη χρήση του βιολιοÏ και το ομÏŽνυμο), τίποτα ÏŒμως, που να μην Îχουμε ξανακοÏσει στο παρελθÏŒν. Τα φωνητικά του Roy Khan, παρÏŒλο που διαθÎτει μια ενδιαφÎρουσα φωνή, σε κάποια σημεία είναι “χλιαρά” και “Î¬νευρα” και δίνουν την εντÏπωση, ÏŒτι ο ερμηνευτής προσπαθεί να προβάλλει τον εαυτÏŒ του περισσÏŒτερο παρά τη μπάντα του, με αποτÎλεσμα κάπου εκεί να καταντάει μονÏŒτονος και να χάνεται το παιχνίδι για τους Kamelot. Το τελικÏŒ συμπÎρασμα είναι, ÏŒτι το “Ghost Opera” αποτελεί Îνα απλά καλÏŒ άλμπουμ (ÏŒπως και τÏŒσα άλλα που κυκλοφοροÏν τελευταία), που δεν Îχει να προσφÎρει ÏŒμως τίποτα καινοÏργιο στον ακροατή του.
\r\n
\r\nΔιονÏσης Ξ. Διονυσιάδης
\r\n
\r\n
