Krieg - Transient

                      Οι Αμερικανοί blacksters Krieg, βρίσκονται πάρα πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Ποτέ δεν απογοήτευσαν, ποτέ όμως δεν μου πρόσφεραν και κάτι το εκπληκτικό. Μια ανέκαθεν μέτρια προς το καλή μπάντα που μπορεί να παίζει πρώτη εθνική στην χώρα της αλλά ποτέ δεν πρόκειται να φτάσει στις πρώτες θέσεις. Εν έτει 2014, έφτασε η αντίστροφη μέτρηση για τον 7ο δίσκο ’’Transient’’ μετά από μια πληθώρα eps και splits όπως μας έχει συνηθίσει.  Αν και το καινούριο τους είναι από τα καλύτερα τους (ή και το καλύτερο τους), και πάλι δεν φαίνεται να μπορεί να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω.
\r\n                  Transient σημαίνει πρόσκαιρος, βραχύβιος. Κατευθείαν μου έρχεται στο μυαλό οι πολλές αλλαγές σε μέλη που έχει εξαναγκαστεί η μπάντα. Μόνο ο Jameson/Imperial  υπάρχει από την αρχή και καταριέται μπροστά από ένα μικρόφωνο όταν δεν βρίσκεται στο δισκάδικο στο οποίο εργάζεται.  Από το 1995 που υπηρετεί το Black metal ήχο, γνωρίζει πλεόν που πρέπει να στοχεύσει και το πως. Τα όξινα φωνητικά του χύνονται από τα ηχεία παρασύροντας λιωμένο μέταλλο και  καμμένα μυαλά.  Ο κλασσικός ακατέργαστος και ξερός ήχος περιορίζει τυχόν πειραματισμούς αλλά εκλύει δυσάρεστα (με την καλή έννοια) συναισθήματα και συμβάλει στην χαοτική πλευρά τους. Αυτή η άγρια πλευρά τους όμως είναι και η πιο βαρετή μιας και αυτός ο ήχος πρέπει να βασίζεται σε σπουδαία απόκοσμα ριφς και σε αλλόκοτα ουρλιαχτά και δεν νομίζω ότι καταφέρνουν να πιάσουν το ζενίθ σε κανένα από τα δύο. Η άλλη τους πλευρά, η πιο πειραματική έχει περισσότερο ενδιαφέρον αφού αμφιταλαντεύεται με κάποια post metal ή κάποια βιομηχανικούς ήχους που προσθέτουν μια μικρή ατμόσφαιρα. Και ποιό καλύτερο παράδειγμα από το ’’Walk With Them Unnoticed ’’ που είναι στρυφνό με μια δόση θλίψης. Ή το ’’Home’’ με την πολύτιμη συμβολή των Dwid Hellion (Integrity) και Thurston Moore (Sonic Youth). Καθαρά φωνητικά που απ(ν)αγγέλουν την καταστροφή και ύπουλες ακουστικές κιθάρες  που μαλακώνουν τις αισθήσεις σου πριν τις επιτεθούν-κατακρεουργήσουν οι παρξυσμοί του τελευταίου τραγουδιού.
\r\n               Το δέυτερο μισό του δίσκου είναι και το ζουμί. Ξεκινώντας από την διασκευή στο ’’Winter’’ των Amebix που κρίνεται άκρως επιτυχημένη και κοπτοραμμένη στα μέτρα τους και συνεχίζοντας μέχρι το τέλος με τις πιο ευφυείς συνθέσεις του δίσκου που ακούγονται και πιο μυστηριώδη. Όπως λέει και ο ίδιος ο Jameson ’’αυτός είναι ο πρώτος δίσκος που δούλεψαν σαν ομάδα και για αρκετό καιρό και είχαν ήδη αποφασίσει πως θέλουν να ακούγεται ο δίσκος. Κρίμα που σε κάποιες στιγμές αυτο περιορίζονται και παραμένουν τυπολατρικοί με αποτέλεσμα να πλήττουν τον ακροατή, όχι επειδή δεν παίζουν καλά αλλά επειδή κάποιοι το (έχουν) κάνει καλύτερα. Κυκλοφορεί μόνο σε cd από την Candlelight.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n