Limbonic Art - Spectre Abysm

Γενικότερα το 2017 έχει συμπεριφερθεί καλά σ’εμάς τους fan του black metal, καθώς έχουμε κάποιες εξαιρετικές κυκλοφορίες μέχρι τώρα (Ofermod ,Svartsyn κλπ). Μάλλον όμως, το καλύτερο μας το φύλαγε για τον Ιούλιο. Κυκλόφορησε λοιπόν το 8ο full length album των Limbonic Art, μία μπάντα ή καλύτερα ένα solo project που μας έρχεται από την Νορβηγία και όπως συνήθιζε να μας ξαφνιάζει ευχάριστα τόσα χρόνια, έτσι έκανε και τώρα.

Το Spectre Abysm λοιπόν, ίσως να έιναι το album που είναι πιο κοντά στην πρώτη τους δουλειά, Moon in the Scorpio. Η αβυσσαλέα σκοτεινή και τελετουργική ατμόσφαιρα των πρώτων albums, συνδυάζεται εξαιρετικά με φρέσκο ήχο, χωρίς όμως να παρεκλίνει στο ελάχιστο από το πλαίσιο του παραδοσιακού Νορβηγικού black metal.

Ενώ η εισαγωγή του δίσκου “Demonic Resurrection” είναι δημιουργημένη για να  μυήσει τον ακροατή στην γενικότερη λογική του album, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος τοσό πιο επικά χαρακτηριστικά αποκτά ο δίσκος. Το “Demonic Resurrection” λοιπόν, ανοίγει τον δίσκο δίνοντας του μία εντυπωσιακή εισαγωγή (για να γίνω λίγο πιο σαφής, σε αρπάζει από τα μαλλιά ρε παιδί μου). Εδώ λοιπόν συναντούμε Νορβηγικά folk στοιχεία, ανακατεμένα με μελωδικά κι επιβλητικά riffs, με τον συνολικότερο ήχο να αφήνει μία αίσθηση black/thrash.

Επόμενη στάση το “Ethereal Traveller”, ένα τραγούδι mid-tempo (γενικά οι Limbonic Art και η ταχύτητα, είναι κάπως ταυτόσημες έννοιες). Τρομερό ενδιαφέρον σε αυτό το κομμάτι έχει το μπάσο, το πως δηλαδή «αγκαλιάζει» τα riffs. Γενικότερα διέπεται από μία doom ατμόσφαιρα η οποία είναι τόση όση πρέπει, ώστε να μην κουράσει σε κανένα σημείο της. Για την συνέχεια έχουμε το “Omega Doom” που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το “Ethereal Traveler”, απλά είναι λίγο πιο old school φάση. Ενώ στην ξεκινά λίγο black/thrash κάπου στη μέση αλλάζει εντελώς, οδηγώντας μας σε λίγο πιο progressive διαδρομές, μία εναλλαγή που μπορώ να πω ότι είναι καθηλώτική.

“Requiem Sempiternam” o τίτλος από μόνος του μας προδιαθέτει για το τι πρόκείται να ακούσουμε, Requiem για το τελετουργικό με προσευχές για τον θανόντα και sempiternam, που σημαίνει αιώνια και παντοτινά. Κραυγές γεμάτες αγωνία, αργός και αγωνιώδης ρυθμός, δαιμονικά φωνητικά, τα συναντούμε όλα σ’ένα τραγούδι funeral doom black metal στυλ. Αν λοιπόν σας άρεσαν οι μελαγχολία και η απόγνωση του “Requiem Sempiternam”, τότε θα σας αρέσει και “Triumph of Sacrilege Moon” που είναι στο ίδιο μοτίβο, απλά στο λίγο πιο επιθετικό.

Καθώς λοιπόν βαδίζουμε προς το τέλος του album, συναντούμε το “Disciplina Arcani”. Ένα τραγούδι που μπορεί να σε ταξιδέψει στα πιο σκοτεινά μέρη του κόσμου, ή και άλλων κόσμων. Πραγματικά λατρεύω τις μπάντες που έχουν αυτήν την ικανότητα και οι Limbonic Art είναι μία από αυτές. Μπορούν εύκολα να σου δημιουργήσουν εικόνες για κόσμους δαιμονικούς και αυτή την φορά το πέτυχαν και με το παραπάνω δημιουργώντας ένα album-σκοτεινή απόλαυση.

To “Through the Wide Depundess Obscure”, είναι ο επίλογος ενός album που παρακαλούσα να μην τελειώσει. Τα τύμπανα στην αρχή είναι εντυπωσιακά και παραπέμπουν σ’έναν επικό φινάλε. Τα κιθαριστικά μέρη είναι κι εδώ εξαιρετικά, αλλά πάλι την παράσταση κλέβει η πολλαπλότητα των φωνητικών που δίνουν μία ενυπωσικά βαριά ατμόσφαιρα.

Υγ: Αν θεωρείς τον εαυτό σου οπαδό του black metal, παράτα το αντηλιακό, την ξαπλώστρα και πήγαινε να αγοράσεις αυτό το album.

Reviewed by Γιώργος 3κατάρατος Ξιφαράς