MICHAEL JESSEN - Memories

              O Michael Jessen είναι ένας Δανός κιθαρίστας που στους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστος. Ξεκίνησε στα 15 του χρόνια, γρήγορα ξεχώρισε σαν κιθαρίστας και αφότου συμμετείχε σε πολλές τοπικές αλλά και διεθνείς μπάντες, το 2012 έγινε ζευγάρι με τον εξαίρετο Σουηδό τραγουδιστή  Göran Edman (έχει συμμετάσχει σε πολλές μπάντες με πιο γνωστή αυτή του Yngwie Malmsteen) και τους παλιούς συμπαίκτες του από την πρώτη του μπάντα, για την κυκλοφορία ενός e.p. Τελικά μιας και το ep κίνησε το ενδιαφέρον της  Massacre Records η οποία του πρόσφερε συμβόλαιο το 2013, ο Michael Jessen έγραψε και άλλα τραγούδια και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το “Memories”.

                   Στο “Memories” ακούμε κιθαριστικό Hard Rock βουτηγμένο στα 80ς και τίγκα μελωδίες, αναμιγνύοντας το εμπορικό με τον σκληρό ήχο. Η φωνή του Göran  πάντοτε ακμαία, ερωτιάρικη, ταιριαστή για AOR και hard rock γενικότερα, ξέρει πότε να ανεβάζει την φωνή του στον ουρανό και πότε να την κρατά επίγεια. Ήδη στα ’’Broken Heart’’ και στο αγαπημένο ’’My Own Funeral’’ έχω λατρέψει την φωνή του. Βέβαια, ο άσος της υπόθεσης είναι ο νεαρός Michael που αφήνει την κιθάρα του να τραγουδά τις δικές της μελωδίες, να δακρύζει, να εξαγριώνεται, να διασκεδάζει. Οι από παλιά συνάδελφοι ξέρουν πως να υποστηρίζουν την μουσική του και να τον αφήσουν να οργιάζει. Κλείνω τα μάτια την ώρα που σολάρει στις συνθέσεις και προσπαθώ να οραματιστώ πόσο φυσικά γλιστρούσαν τα δάκτυλα του πάνω στην ταστιέρα της κιθάρας του. Και αν δεν σου αρκούν οι δικές του ολισθαίνουσες μελωδίες, πάρε και ένα κιθαριστικό σόλο από τον  John Norum (Europe) στο ’’Blackwater’’ (από τα πιο μέτρια όμως τραγούδια στο σύνολο του). Πρώτη στάση για μπαλάντα στο ’’The Rose’’ και  συναγωνισμός καψερότητας φωνής-κιθάρας παίρνει μέρος ενώ το παίξιμο των drums του Mads Grunnet τον χαρακτηρίζει ως αφανή ήρωα. Ενοχλητικό επαναλαμβανόμενο ρεφραίν στο  Runaway και δεύτερη μπαλάντα στο  ’’Prisoner’’ με οδηγό το πιάνο του  Morten Dybro. Ανεβάζουν ταχύτητα και διάθεση και τα κιθαριστικά ξεσαλώματα δεν έχουν τέλος, πάντοτε για το μέσο οπαδό που δεν τον ενδιαφέρει η τεχνική κατάρτιση αλλά το πόσο ευχάριστα ακούγεται στα αυτιά του. Πάντως στο τελευταίο και ορχηστρικό τραγούδι του δίσκου, παίρνει το αίμα του πίσω και ανεβάζει αρκετά του τόνους του ’’εγώ’’ του.

                  Η παραγωγή είναι πολύ διαυγής και ακούγεται κάθε όργανο με την δική του δυναμική. Θα το πρότεινα σε όσους γουστάρουν(με) Axel Rudi Pell  μιας και ο κυρίαρχος στόχος είναι οι οργανικές συνθέσεις οι οποίες έχουν λειανθεί με ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Ευχάριστο άκουσμα σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

 

 

 

\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n